Čudesni napadač Mađarske i Honveda, Ferenc Puškaš, jedan od najboljih na svijetu u istoriji ostavio je dubok trag u svjetskom fudbalu, a svojevremeno je želio igrati za reprezentaciju Jugoslavije, ali je tadašnja UDBA bila protiv. Puškaš, bi juče pšroslavio rođendan, pošto je rođen 1.aprila 1927. godine,a 50-tih godina bio je predvodnik mađarske “lake konjice”, koja je dominirala svjetskim fudbalom u prvoj polovini šeste decenije prošlog vijeka.
Puškaš je bio mađarski i španski reprezentativac, pravi istinski napadač i golgeter. U bogatoj fudbalskoj karijeri igrao je za Kišpešt (1943–49), Honvéd (1949–56), s kojim je osvojio pet prvenstava Mađarske (1949/50, 1950, 1952, 1954. i 1955). Četiri puta bio je najbolji strijelac mađarskog prvenstva (1948, 1949/50, 1950, 1953). Na 350 ligaških utakmica u Mađarskoj postigao 339 golova.
Bio je najslavnija “lijeva noga« svijeta svog vremena, jedan od najboljih napadača i prvi rasni golgeter u svjetskom fudbalu, veoma talentovan da i najneobičnije situacije pretvara u pogotke. Počeo je i završio karijeru s brojem 10 na leđima kao lijeva polutka (vezni), a svi treneri dopuštali su mu da igra kako on misli da je najbolje. Imao je dva razdoblja u svojoj briljantnoj karijeri.
U prvom periodu, u svojoj domovini, kao popularni Oci igrao je više od jedne decenije s velikim uspjehom. Sticajem okolnosti, nakon što je emigrirao 1956. iz Madžarske, gotovo je dvije godine pauzirao i u Španiji, da bi kao nenadmašni Pančo, u 31. godini, doživio drugu fudbalsku mladost u dresu Real Madrida (1958–65) za koji je odigrao 372 utakmice i postigao 324 gola.
Četiri puta bio je najbolji strijelac španske lige (1960, 1961, 1963, 1964), a s Realom je osvojio pet titula (1961–65) i KEŠ (1960), postigavši na finalnoj utakmici protiv Ajntrahta iz Frankfurta (7-3) rekordna četiri pogotka, što je do danas ostao rekord u finalnim mečevima za prvaka Evrope.
Igrao je i 1963. godine za tim svijeta protiv Engleske (1-2) u Londonu, a oproštajnu utakmicu za Real odigrao je 25. maja 1969. pred 75.000 gledalaca.
Za reprezentaciju Mađarske (1945–56) odigrao 84 utakmice, čak 56 puta bio je kapetan tima i postigao je rekordna 83 pogotka. U Finskoj 1952. osvojio je zlatnu olimpijsku medalju, bio je dvostruki strijelac u utakmici vijeka 25. novembra 1953. protiv Engleske (6-3) u Londonu na kojoj su Mađari, kao prva evropska reprezentacija, pobijedili na Vembliju.
Za reprezentaciju Španije (1961–62) odigrao 4 utakmice i postigao 2 pogotka. Učestvovao je na dva Svjetska prvenstva – 1954. u Švajcarskoj igrao je za Mađarsku, a osam godina kasnije u Čileu za Španiju.
U Švajcarskoj je bio kapetan najbolje reprezentacije koju je Mađarska ikada imala, ali je njegova laka konjica senzacionalno poražena u finalu od Njemačke sa 3:2. Mađarska je Njemačku u gupi pobijedila sa nestvarnih 8:3,a u finalu je već nakon devet minuta vodila sa 2:0. Ipak, Njemačka je slavila 3:2, a ova utakmica ostaće upamćena i po činjenici da su prvi puf fudbaleri jednog tima igrali u novoj obuć – odnosno u kopačkama sa kramponima (marke Adidas), što se ispostavilo kao velika prednost Njemaca.
Nakon igračke karijere posvetio se trenerskom pozivu, radio je u SAD-u, Australiji, Grčkoj, Čileu, Egiptu, Saudijskoj Arabiji, najviše uspjeha imao je s atenskim Panathinaikosom kojega je 1971. doveo do finala KEŠ, današnja Liga šampiona.
Poslije više od 25 godine 21. maja 1981. godine vratio se u rodnu Budimpeštu i nastupio za tim veterana svoje postojbine. Na čuvenom Nep stadionu okupilo se oko 80.000 gledalaca. Definitivno se vratio u Mađarsku 1992. i radio kao stručni savjetnik u Fudbalskom savezu Mađarske, a 1993. privremeno je bio selektor reprezentacije.
U njegovu čast, Nep stadion u Budimpešti je 2002. godine preimenovan u “Ferenc Puškaš” . Od strane Mađarskog fudbalskog saveza proglašen je najboljim mađarskim igračem u posljednjih 50 godina.
Nažalost, 2000. godine dijagnozirana mu je Alchajmerova bolest zbog koje je primljen u bolnicu u Budimpešti na intezivnu njegu 13. septembra 2006. godine, gdje je i umro 17. novembra iste godine.
Dan njegove sahrane 9. decembra bio je proglašen nacionalnim danom žalosti u Mađarskoj. Puškaš je sahranjen tada uz sve državne počasti u kripti bazilike Svetog Stjepana u Budimpešti.
Inače, Puškaš je po završetku rata bio korak od transfera u subotički Spartak, ali prema pisanju srpskih medija, prvi čovjek vojvođanskog kluba, Viktor Vrhovac Uča, nije imao hrabrosti “zažmuriti na jedno oko” u strahu od Udbe i tadašnjeg strogog jugoslavenskog režima.
“Bio sam na strašnim mukama, stalno mi se po glavi motala misao da li da zagrizem, da li da zažmirim? Na kraju sam teška srce prelomio”, otkrio je u jednom intervjuu.
Tako bi veliki Puškaš umjesto za Mađarsku i Španiju vjerovatno 50-tih godina igrao za Jugoslaviju koja je tih godina bila svjetska velesila i bez njega u timu i redovni učesnik najvećih svjetskih takmičenja.