Srpska pljačka crnogorske istorije

Piše: Slavko Mandić

Diveći se crnogorskoj istoriji i njenim tradicionalnim vrijednostima srpska politika je davnih vjekova još odlučila da je otme Crnogorcima, prisvoji je i na lažima i obmanama počne da obrazuje svoje naraštaje. Falsifikujući činjenice Srbi su usavršili sve oblike propagande koja im je poslužila u objedinjavanju priče da je sve srpsko i da su svi na planeti porijeklom Srbi. Ipak, najviše su kompleksa imali od Crnogoraca. Malobrojni narod, ponosit i častan, hrabar, istinoljubiv i slobodarski, bio im je trn u oku. Vidjevši da se svojim činjenjem ne mogu približiti Crnogorcima, jedino im je rješenje bilo da ukradu njene istorijske vrijednosti, kao što su kasnije, a i nedavno zahvaljujući aktuelnoj vlasti, ukrali crnogorske svetinje pa čak i grobove predaka, što je nasramotnija od svih pljački koje su počinili. A nije ih mali broj.

Ne mogavši da se pomire da je Crna Gora imala kralja vjekovima prije njih, i mnogo toga što oni neće i ne mogu, su krenuli u krađu organizovano i uz blagoslov države. Svi crnogorski velikani kroz istoriju i kulturu, sport i nauku, tradiciju i obrazovanje naprasno su proglašavani Srbima. Objavljivane su laži u medijima, štampane laži u udžbenicima za sve naraštaje.

Dok oni to čine, crnogorska politika ćuti. Dugo se nije smjela izučavati crnogorska istorija. Udžbenici su uvoženi iz Srbije, tako da su đeca o Crnoj Gori učila ono što su im Srbi plasirala. A to je bila samo laž, prevara i falsifikat.

Da je to tako čućete od naratora koji objašnja da je prvi srpski kralj bio Mihailo Vojislavljević, koji je vladao Dukljom, Travunijom, Zahumljem i Raškom, od oko 1050. do 1081.
LAŽU! Vojislavljević je crnogorski kralj, o čemu postoje nepobitni istorijski dokazi. I tako redom, nizali bi se dokazi. Dolaskom elektronike srpskim lopivima istorije i tradicije crnogorske posao je olakšan.

Evo što narator, prevarant, kaže:
________________________________________________________________________

@bluecowlist Prvi srpski kralj #foryou #fyp #srbijatiktok #istorija #kralj #zanimljivo #bluecowlist #izazov ♬ original sound – Blue Cow List

Da li znate ko je bio prvi srpski kralj? Prvi srpski kralj je bio Mihailo Vojislavljević a titulu je dobio iz Rima 1077. godine. Kraljevina kojom je on vladao se nazivala Duklja ili Dioklitija. Zauzimala je prostor južnog dela današnje Crne Gore i deo Albanije sa Skadrom. U rimskim izvorima se otac kralja Mihaila pominje kao travunjanin Srbin pa iako kraljevina Vojislavljevića nije u sebi imala naziv Srbija, njeni stanovnici i kralj su bili srpskog porekla.
Sin kralja Mihaila Konstatin Bodin je bio drugi kralj iz dinastije Vojislavljevića i još uspešniji od svog oca.

Pored današnje Crne Gore, dela Albanije, Hercegovine i Dalmacije kralj Konstantin Bodin je svojoj kraljevini priključio još dve tadašnje srpske oblasti: Rašku i Bosnu.

Pretpostavlja se da je jedini portret prvog srpskog kralja i uopšte jedini portret pre Nemanjića, sačuvan u drevnoj crkvi svetog Mihaila koja se nalazi u današnjoj Hrvatskoj.
_________________________________________________________________

A ko je zaista bio Mihailo Vojislavljević?

Biseri crnogorske kulturne baštine
Objavljeno na portalu analitika 17. septembra 2022. godine autor Ivan KERN

A ko je bio Mihailo Vojislavljević?

Vladar koji je očuvao i učvrstio Duklju: Portret kralja Mihaila

Mihailo Vojislavljević bio je prvi dukljanski kralj koji je vladao Dukljom od sredine XI vijeka do 1081. i uzdigao je na rang kraljevine 1077, za što je dobio potvrdu od pape Grgura VII (1073-1085).

Tokom vladavine, on je očuvao i učvrstio Duklju, pretvorivši je u kraljevinu koja aktivno učestvuje u svim aktuelnim društvenim i istorijskim događajima u ovom dijelu Evrope.

O istorijskom značaju kralja Mihaila, svojevremeno je dokumentovano govorio za Portal Analitika akademik dr Radoslav Rotković koji je decenijama proučavao istoriju Duklje. On nije ostavljao mjesto sumnji da li je prva država predaka Crnogoraca, naših direktnih predaka bila kraljevina 1077. godine.

Kako je govorio Rotković

Dakle, za njega nije bilo dvojbe – prvi kralj Duklje bio je Mihailo Vojislavljević 1077. godine.

“Mihailo Vojislavljević je naš prvi kralj za kojega imamo arhivsku potvrdu, jer ga tako oslovljava papa Grgur VII 9. I 1077. godine. Ali ako se Nova godina računa od 1. marta, to je 1078. godina. No, u tome pismu papa ne raspravlja sa Mihailom pitanje kraljevske titule, niti mu dodjeljuje krunu, nego ga obavještava da nije mogao donijeti konačnu odluku o pitanju Barske nadbiskupije, s obzirom na dubrovačke pretenzije na južni Jadran.

Naime, u vrijeme Samuilovoga pohoda oko 990. godine, iz Duklje je pobjegao dukljanski biskup i sklonio se u Dubrovnik, pa su Dubrovčani željeli da iskoriste to kao dokaz da je dukljanska episkopija preseljena u Dubrovnik, i da oni imaju pravo na Bar. Ovaj spor je završen tek 1252. godine, kada je papa imenovao Jovana Plano de Karpina za barskoga nadbiskupa, isticao je tada dr Rotković i objasnio kako je i kada papa Mihaila nazvao kraljem Slovena.

Kako je objašnjavao Rotković, papa piše „Michaeli Sclavorum regi“, Mihailu kralju Slovena i to 9. januara, a to znači da je o toj tituli odluka donesena ranije, najkasnije 1077, a to je 140 godina prije nego je papa Honorije III poslao krunu Nemanjinome sinu, koji je tako nazvan Prvovenčanim, jer je bio prvi srpskom krunom ovjenčani kralj. Da je Mihailo Vojislavljević bio srpski kralj, on bi bio Prvovenčani.

“Mi ne znamo kada je Mihailo priznat za kralja. Možda je kralj bio već njegov otac Dobroslav, koji je nakon blistavih pobjeda nad Vizantijom 1040. i 1042. dobio ime Vojislav (proslavljen na vojištu) I Stefan, a to na grčkome označava krunisanu glavu. Ovaj Dobroslav – Stefan Vojislav sahranjen je u dvorskoj kapeli kod Bara oko 1150. g. Naslijedio ga je Mihailo. U vrijeme Mihaila i njegova sina cara i kralja Bodina krajem XI v. prijestonica se seli u Skadar i šest naših kraljeva je sahranjeno u manastiru Sv. Sergija i Vakha na lijevoj obali Bojane”, navodio je akademik Rotković.

Iz Ljetopisa popa Dukljanina

O dalekoj istoriji ovih prostora govori se, prilično opširno, u Ljetopisu popa Dukljanina i opisuje mjesto sahrane prvog dukljanskog kralja Mihaila:

„U to vrijeme preminu kraljica i Mihala prihvati kraljevstvo. On je imao sedam sinova čija su imena ova: Vladimir, Prijaslav, Sergije, Derija, Gavril, Miroslav i Bodin. Kralj Mihala međutim, vladaše trideset i pet godina i umrije. Sahranjen je s velikom čašću u manastiru Svetih mučenika Srđa i Vakha.

Ljetopis popa Dukljanina je za prepoznavanje najranijeg perioda starocrnogorske državnosti dokument od neprocjenjive vrijednosti. Da nema njega veliko je pitanje kako bi se pisali istorijski događaji vezani za nastanak prve države i dinastije na teritoriji Crne Gore.

Dukljanski kralj Mihailo Vojislavljević ostavio je zadužbinu-crkvu u gradiću Stonu koja postoji i danas.

Ta zadužbina je bila u sastavu dubrovačke Republike i tako su mnogi istraživači mišljenja da je zahvaljujući tome preživjela Nemanjiće koji su pouništavali sve dukljanske -Vojislavljevića tragove kulture, manastire, crkve, nadgrobne spomenike, sve od Vojislavljevića do čega su mogli doprijeti.

Crkva Sv. Mihajla u Stonu nalazi se na brdu Glavica, nedaleko od starog jezgra grada Stona. Tokom 20. vijeka mnogi su se istraživači bavili njenom arhitekturom i freskama.

Ston je u ranom srednjem vijeku bio jedan od najznačajnijih gradova sklavinije Zahumlja. Osim Zahumlja, u to doba postojale su još dvije sklavinije na tom dijelu istočne obale Jadrana – Travunija (Travunja) i Duklja.

Godine 1042, Zahumljem je zavladao dukljanski knez Vojislav. Tada započinje razdoblje vladavine dukljanskih vladara koje će potrajati sve do sredine 12. vijeka. Upravo to razdoblje se uzima kao vrijeme nastanka fresaka Crkve Sv. Mihaila.

U Ljetopisu popa Dukljanina navedeno je da je Mihaila na tronu nakratko naslijedio njegov brat Radoslav da bi zatim ubrzo vlast preuzeo Mihailov sin Bodin koji je Dukljom vladao sve do početka 12. vijeka.

Vujičić o zadužbini dukljanskog kralja

O značaju preromaničkih fresaka u Crkvi Sv. Mihaila u Stonu, zadužbini dukljanskog kralja Mihaila piše Rajko Vujičić u knjizi “Srednjovjekovno slikarstvo u Crnoj Gori”.

“Slikarstvo kao likovna tehnika na prostoru koji je obuhvatala dukljanska država, bilo je dugo zapostavljeno. Poslije značajnih podnomozaičkih ostvarenja za vrijeme ranog hrišćanstva, zamrla je aktivnost kao i sjećanje na bilo koju vrstu slikarskog izraza. Nije to bio slučaj samo sa Dukljom već i sa njenim širim okruženjem u tim nedovoljno osvijetljenim vremenima u, uobičajenim terminom rečeno, tzv. „mračnim stoljećima”, u koje se ubraja vrijeme od 8. do 10. vijeka, interesovanje za zidno slikarstvo oživljelo je tek u 11. vijeku, mada još uvijek skromnim intenzitetom.

Tada se preromanički hramovi počinju češće ukrašavati zidnim slikarstvom i snabdijevati ikonama, od kojih u nas nijedna nije sačuvana.

Uništeni su i brojni freskoansambli, jer slikarstvo, rađeno na neotpornom materijalu, nije odoljelo vremenskom trajanju, a skromni tragovi koji svjedoče o njihovom postojanju ne mogu pružiti iole jasniju sliku o njihovom likovnim vrijednostima, poručiocima i majstorima.

Najbolje očuvano freskoslikarstvo iz tog perioda otkriveno je u Crkvi Sv. Mihaila u Stonu. Ono je, iako u cjelosti nije sačuvano, pobudilo veliko naučno interesovanje. Iako je taj spomenik danas dio hrvatske kulturne baštine, ovdje se osvrćemo na njega jer se radi o zadužbini dukljanskog (zetskog) kralja Mihaila, što dokazuje sačuvana ktitorska kompozicija s njegovim likom.