Prije tačno tri decenije na današnji dan osnovan je Liberalni savez Crne Gore, prva antiratna i demokratska stranka koja se tokom čitavog svog postojanja borila za slobodu pojedinca, demokratski ambijent i nezavisnost Crne Gore.
Predsjednik prve Skupštine LSCG bio je Velimir Koko Vujović, a Slavko Perović je tada izabran za predsjednika Izvršnog odbora.
Perović je nedugo nakon osnivanja preuzeo lidersku poziciju u stranci. LSCG je bila jedina stranka devedesetih koja se otvoreno zalagala za nezavisnost i protivila crnogorskom granatiranju Dubrovnika i učešću crnogorskih vojnika u ratovima na prostoru bivše Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije SFRJ.
Na referendumu o državnosti 1992. godine LSCG postaje glavni promoter nezavisnosti. LSCG prvi put učestvuje na parlamentarnim izborima 1992. godine i osvaja 12,04 odsto glasova i 13 mandata plasirajući sa na treće mjesto iza Demokratske partije socijalista DPS-a i Narodne stranke. Iste godine na predsjedničkim izborima lider LSCG-a Slavko Perović stiže takođe na treće mjesto osvajajući 18,3 odsto i ne prolazi u drugi krug glasanja.
Na parlamentarnim izborima 1996. godine LSCG je sklopio koalicioni sporazum sa Narodnom strankom pod nazivom “Narodna sloga”. Ideja je bila da se takvom koalicijom otvori prostor za pomirenje Crnogoraca i Srba.
Koalicija liberala i narodnjaka osvojila je 24,91 odsto i 19 poslanika od kojih je devet pripalo LSCG-u. LSCG raskida koaliciju s narodnjacima jer je Narodna stranka odlučila da uđe u koaliciju sa DPS-om i Socijaldemokratskom partijom SDP.
Kada je 1997. Milo Đukanović napravio otklon od Miloševića i raskola u vladajućoj DPS održani su predsjednički izbori. LSCG ne učestvuje sa svojim kandidatom, poručujući svojim članovima da u prvom krugu postupe kako žele. U drugom krugu LSCG je podržao Đukanovića, a ne Momira Bulatovića.
Perović je to ovako obrazložio: “Đukanoviću smo dali podršku jer je evidentna njegova promjena političkog kursa i njegovo preuzimanje liberalne retorike. U odnosu na Bulatovića, to je krupan iskorak, za Đukanovića možda i sudbinski”.
Na parlamentarnim izborima 1998. godine LSCG osvaja nešto više od 20.000 glasova (6,21 odsto) i pet mandata. Zbog slabog izbornog rezultata, do tada neprikosnoveni lider stranke Slavko Perović podnosi ostavku. Na izbornoj konvenciji LSCG 23. i 24. januara 1999. godine novi politički lider ove stranke postaje Miodrag Živković, a Perović se zadovoljava funkcijom rizničara.
Na izborima 2001. LSCG osvojio je 7,85 odsto i skoro 28.000 glasova, te dobija šest mandata u Skupštini Crne Gore. Kako na tim izborima nijedna stranka nije osvojila apsolutnu vlast, LSCG sklapa sporazum sa DPS-om da podrži njegovu manjinsku vladu, a on se obavezao da će u roku od godinu dana raspisati referendum o nezavisnosti.
LSCG je u parlamentu i dalje zadržao najžešći opozicioni stav, a s obzirom na to da ni nakon godinu dana referendum nije raspisan, LSCG je povukao podršku manjinskoj vladi i oborio je.
Međutim na izborima 2002. godine LSCG pod sloganom “Crna Gora može – Liberalni savez Crne Gore” osvaja 5,77 odsto, nešto više od 20.000 glasova i samo četiri poslanika.
LSCG će zajedno sa drugim opozicijonim partijama bojkotovati predsjedničke izbore 2002. i februara 2003. Međutim LSCG je odlučio da učestvuje na izbore u maju 2003. godine. Kandidat LSCG Miodrag Živković osvaja 31,44 odsto glasova i u prvom krugu gubi od Filipa Vujanovića. Ovi izbori će biti zadnji izborni nastup LSCG-a.
Nakon Afere Trsteno, Miodrag Živković je 7. septembra 2004. na Cetinju smijenjen sa funkcije lidera Liberalnog saveza i isključen iz članstva stranke. U oktobru iste godine formirao je Liberalnu partiju Crne Gore.
Nakon odlaska Živkovića, na Cetinju će 23. oktobra 2004. godine Vesna Perović postati lider Liberalnog saveza.
LSCG je ugašen u martu 2005. godine. Slavko Perović se, potom, preselio u Prag odakle je putem bloga povremeno komentarisao aktuelna politička zbivanja u Crnoj Gori. Kao glavni razlog za gašenje LSCG-a 24. marta 2005. godine na Cetinju navedeno je da “narod Crne Gore zaslužuje vlast koju ima, te da više nema smisla voditi politiku”.