Bešlin: Milatovićevo golootočko poigravanje sa istorijom način da se približi antievropskom biračkom tijelu

Predsjednik države Jakov Milatović saopštio je da će inicirati donošenje zakona o obeštećenju golootočkih žrtava, a njegovu inicijativu za Antenu M komenarisao je istoričar Milivoj Bešlin koji kaže da je nedopustivo nerazdvajanje nevino zatvorenih golootočkih žrtva od onih koji su tamo poslani kao Staljinovi simpatizeri.

“Danas na ovako nedopustivo simplifikovan način predstavljati žrtve Golog otoka samo kao žrtve i ne razdvajajući one koji su stvarno bili staljinistički orijentisani i spremni da se okrenu protiv vlastite države Jugoslavije, a u korist Staljina, od onih koji su bili samo žrtve i tamo došli nepravedno zbog neke političke optužbe je nedopustivo. Generalno nije dobro kada se političari bave na takav način istorijom kao što to sada čini Jakov Milatović. Jasna je tu poruka da je to pokušaj Milatovićeve rehabilitacije pokušaja izdaje Jugoslavije, odnosno izdaje države i da on time u stvari pokušava da se preporuči proruskim političkim subjektima u Crnoj Gori”, rekao je Bešlin.

Bešlin ocjenjuje da je ovakav postupak Milatovića pokušaj približavanja proruskoj politici, te da politički subjekti ne bi trebalo na takav način da se bave istorijom.

“To je loše i štetno poigravanje Milatovića sa istorijom i to je sa jasnim političkim namjerama koje nemaju nikakve veze sa ispravljanjem nepravde u istoriji, nego sa njegovim aktuelnim političkim težnjama da se preporuči proruski orijentisanom dijelu biračkog tijela u Crnoj Gori i antievropskom biračkom tijelu u Crnoj Gori”, istakao je Bešlin.

Na pitanje da li bi cijela Jugoslavija zapravo postala Staljinov gulag da nije bilo otpora takvom ponašanju, Bešlin objašnjava:

“Postoji ta teza da nije bilo Golog otoka, da bi potencijalno čitava Jugoslavija postala Goli otok, odnosno da je Staljin upao i izvršio agresiju posljedice bi bile zaista nesegledive, a nekakva prosovjetska Jugoslavija bi zaista po mnogo čemu ličila na neku vrstu gulaga. Dakle, 1948. obračun sa Staljinizmom iznutra je omogućio Jugoslaviji da to bude jednostavno liberalniji socijalizam od onoga kakav je bio u istočnom bloku i da je suštinski većina dobrih stvari produkt raskida sa Staljinom”, istakao je Bešlin.

Kako navodi da bi govorili o tom vremenu moramo shvatiti kontekst tog vremena.

“Moramo da shvatimo nekoliko stvari, a to je da se današnja koncepcija ljudskih prava i pravne države ne može primjenjivati na 1948. ili još dalje u prošlost. Moramo da imamo u vidu taj istorijski kontekst.

Jugoslavija je tek izašla iz najvećeg svjetskog sukoba sa milion stradalih ljudi, moramo da shvatimo da su na njenim granicama bile sovjetske trupe i da je postojala realna i stvarna opasnost da će Jugoslavija biti žrtva Staljenove agresije. U toj vrsti straha, kada je zemlja bila razorena i devastirana zbog Drugog svjetskog rata, stavljena je pod sovjetske sankcije sa mogućnošću da će sovjetska armija da izvrši agresiju na Jugoslaviju, gdje bi isto došlo do strašnih i nesagledivih posljedica.

Jugoslovijski vrh je bio realno tada ne samo zabrinut, nego i uplašen takvom jednom mogućnošću. Kao jedna od mjera odbrane zemlje, jer ta agresija, da vas podsjetim, je bila politička, odnosno propagandna i obavještajna, bilo je da se jugoslovijski politički vrh okrenuo vlastitim redovima, ne bi li nekako postigao jedinstvo i spriječio mogućnost da se značajni politički funkcioneri okrenu, odnosno stanu na stranu okupatora”, objašnjava Bešlin.

Dodaje da treba imati u vidu da su jugoslovenski komunisti u međuratnom periodu bili dio Kominterne, neka vrsta ogranka sovjetske boljševičke partije i da su vaspitavani sa mišlju da je Staljin pravi lider i navodni genijalac.