Zla raška struja

Za aktuelno.me

Piše: Slobodan L. Jovanović

Jovan Cvijić, u svom izdanju „Govori i članci I“, Beograd 1921, na strani 208, u tekstu iz 1912. godine koji se bavi srpskim težnjama u Prvom balkanskom ratu, piše: „…Ovo je i etnopsihološki interesantan slučaj: jedna misao i jedna volja ovladala je svim članovima srpskog naroda, da mu njegova državna teritorija dopre do morske obale i jadranskih pristaništa.“ Naravno, ovo je samo jedan navod iz mase sličnih koji odslikavaju višestoljetnu težnju i suštinu političke ambicije srpske države i naroda da proširi svoje teritorije do mediteranskih obala i, uz svesrdnu pomoć ideologizovanog pravoslavlja, asimiluje sve okolne narode u jednu, po snazi i veličini, značajno respektabilniju državu.

Srpska politika je davno spoznala da je sistematsko oblikovanje percepcije i manipulisanja spoznajom i ponašanjem mnogo efikasnije za ostvarenje tih namjera od gole sile, mada se nije bježalo ni od nje prema „neposlušnima“. Još je Garašanin u Načertaniju 1844. pisao da treba istoriju „dati napisati črez čoveka vrlo sposobnog i duboko pronicavajućeg …“ Od tada se kod Srba istorija ne izučava, ne iznose se fakti i artefakti, već se ona piše. Više se oslanjaju na mitomaniju koju su stvarali „duboko pronicavajući“, na izmišljena predanja od istih ili sličnih izvora i romantičarsku književnost, nego na istorijske izvore. Postoji priča po kojoj je Slobodan Jovanović, čuveni srpski pravnik, pitao svog oca Vladimira zašto su toliko izmišljali radeći na obnovi srpske države i srpske nacije. Otac mu je odgovorio da nijesu imali od čega da počnu!

Ako se osvrnemo na aktuelno vrijeme teško je ne primjetiti da nema oblasti stvaralaštva u koju srpska propaganda nije duboko involvirana. Od publicistike, vizuelne i pisane umjetnosti, medija, nauke, religije, enciklopedistike, interneta, uključujući i vikipediju na svim jezicima… Jednostavno je teško odoljeti tolikoj količini ispiranja mozga, posebno kad se radi o mlađim naraštajima i onima nesklonim kritičkoj misli i oskudnog obrazovanja.

Čak je J. B. Tito 1947, na svječanoj śednici JAZU, govoreći o zloupotrebi istorije u diskriminaciji pojedinih naroda, govorio o potrebi da se „radi na skidanju vela s naše historije, tj, na tome da se pronađe istina i uklone svi falsifikati iz historije Južnih Slavena, a takvih falsifikata je bilo ne malo“.

Sa odlaskom socijalizma sa prostora bivše Jugoslavije nauka sve više postaje sluškinja politike. Otprilike od tada Crnogorci, kojima do tada većina Srba nije sporila nacionalnost, odjednom plebiscitarno postaju „komunistička izmišljotina i otuđeni dio srpskog naroda“. Naprasno sam saznao da su mnogi moji školski drugovi i poznanici iz mladosti otkrili svoj novi identitet. Ali ostaće činjenica da ja njih pamtim da su nekad bili Crnogorci, a oni mene nikad da sam bio pripadnik srpske nacije. Mada nemam problema sa tim, jer sam čitavog života žalio one kojima je jedino što ih ispunjava i što im je jedini uspjeh u životu to što su Srbi, Crnogorci, Hrvati, Bošnjaci ili što god.

Zbog svega rečenog ne čudi ni što je vlast koja je povratila nezavisnost Crnoj Gori bila predmet najprljavije kampanje koja je ikada vođena na prostorima Balkana. Uvijek kada nekome oponirate na ideološkom nivou to nema snagu kao kad ga dehumanizujete, kriminalizujete do krajnjih granica, povežete sa zločinima, sa mafijom, opijatima, švercom oružja, duvana, ženskim bijelim robljem, … U početku je poneko u Srbiji i vjerovao da je to brljanje bilo proizvod mržnje prema politici koja je „odvojila“ Crnu Goru od Srbije i koja je krenula da mijenja „srpski karakter države Crne Gore“, da bi vremenom i ta manjina otišla u fade away.

Ništa se nije promjenilo ni nakon promjene vlasti u Crnoj Gori. I dalje je meta bivša vlast, sem veza sa kriminalom dobili su i epitet ekstremista, sa namjerom da se zadrže u fazi hibernacije i salonskog političarenja u kojoj su trenutno. A i da se svaki nezavisan građanski otpor pripiše njima kao organizatorima. Dok je u redovima srpske opozicije glavna teza navodna bliska veza „dvojice autokrata“, besmislena teza koju u Crnoj Gori promoviše tabloid Vijesti i koja dovodi u poslovnu i prijateljsku vezu predśednike Srbije i Crne Gore kao saučesnike u prljavim rabotama. Skoro svaka priča o navodnim malverzacijama SNS-a u Srbiji mora zakučiti Mila Đukanovića, ili njegovu familiju. Iako, ko god ima više od dvije vijuge u mozgu vidi umješanost vlasti Srbije u namjeri da se promjeni politički i nacionalni karakter Crne Gore, što sigurno nije nikakav znak prijateljstva prema Crnoj Gori koju personifikuje Milo Đukanović.

Tragikomično je kad Marinika Tepić, iz stranke Dragana Đilasa, inače čovjeka koji je takođe meta prljave političke kampanje u Srbiji, donekle slične onoj koja se vodi protiv Đukanovića, prodaju glupavu priču kako „Đukanović i Vučić zajedno rade na obaranju vlade Krivokapića“!? U svakoj srpskoj čorbi u kojoj se pominju Vučić i SNS mora da smoči i Đukanovića, radeći isto ono što SNS radi sa Đilasom.

Dirljivo je u kojoj mjeri mediji u Srbiji, posebno oni koji sebe nazivaju nezavisnim, čuvaju Zdravka Krivokapića od njega samog. Čak ni zabavne emisije, koje svoju gledanost zahvaljuju najvećim djelom gafovima političara i njihovom ismijavanju, zaobilaze bisere predśednika vlade Crne Gore. Nema ga ni kod Kesića, ni kod Ivana Ivanovića, nema ga ni u „Što ste rekli bre …“, ni u „Debilarijumu“. Nema bauljanja po podu i ljubljenja patosa, pomjeranja planina, nema „sašuštanja“, „proskula“, „muslinama“, „pijateta“, „persona non gratis“, nema „medicinskog fenomena“ sa urođenim antitijelima koji neće da se vakciniše,… da se pridruže „aerodrumima“, „invalidima bez genitalija“ umjesto udova, „vazduplohovima“, „svemirskim godinama“,  itd. Treba držati Crnu Goru u stanju u kojem je ok da Crkva Srbije bira vladu, u kojoj je vlastima srce na istoku a žvaka šatro proevropska i pronatovska, u kojoj se smjenjuju patrioti, a dovode na vlast oni kojima zaigra srce kad reprezentacija Srbije pobjeđuje a Putin jača , u kojoj velikosrpska nacoškinja vodi četiri resora od kojih su sva četiri bitna u formiranju nacionalnog identiteta…

I sve se to događa u okolnostima kada je Evropa zgazila sve principe na kojimam je osnovana, kada žmuri na sve ono što se događa u Crnoj Gori, kada njeni ambasadori učestvuju u smjeni proevropske, prograđanske i pronatovske vlasti, posvjećene evropskim vrijednostima i demokratiji i podržavaju dolazak na vlast čobanluka, skorojevićevštine, primitivizma, koji je po difoltu u opreci sa evropskim vrijednostima i okrenut tribalnom srbovanju i rusofilstvu. Postavljaju za komesara za Crnu Goru i Srbiju Olivera Varheljija, potrčka Viktora Orbana, autokrate i ruskog čovjeka, što je samo jedan u nizu pogrešnih poteza, sa dalekosežnim posljedicama.

Evropa ćuti dok sve više medija piše o lažnim izvještajima Varheljija o Srbiji, o njegovom diskriminacionom odnosu prema Crnoj Gori i njenom stavljanju pod śenku Srbije, ukidanju Direktorijata za Crnu Goru i spajanja sa srpskim, iako je Srbija miljama iza Crne Gore u evrointegracijama, o njegovom direktnom podsticanju Republike Srpske na secesiju i time saučestvovanju u velikosrpskom prekrajanju regiona. Ni 100 miliona eura, koje Viktor Orban ima namjeru da pokloni Republici Srpskoj, izgleda nijesu dovoljni EU da preduzme određene korake i stane na put obnovljenim ambicijama iz devedesetih prošlog stoljeća. Igraju se podle igre sa litijumom iz Srbije i očekuje da će autrokratska vlast Aleksandra Vučića, nakon izbora u aprilu naredne godine,  obezbjediti njegovu eksploataciju za pretvaranje EU u zelenu zonu, dok će region plivati u otrovima. A, zauzvrat, Vučiću gledati kroz prste na „srpskom svetu“, koji je, kako piše na muralu u Banja Luci sa likom Vulina, minista vojnog u vladi Srbije, nezaustavljiv.

Dok Srbija planira preko milijardu eura u budžetu za narednu godinu za naoružanje, njen veliki pokrovitelj na istoku oživljava agresivne planove prema drugoj zemlji, slične istorijske sudbine kao Crna Gora. Izjava Vladimira Putina da je Ukrajina oduvjek bila ruska teritorija, obnavljajući imperijalne ambicije iz vremena carske Rusije i negirajući Ukrajince kao poseban narod, predstavljajući ih kao Maloruse i dijelom ruskog naroda, uvodi svijet u vrlo opasnu zonu. Poput srpske propagande o Crnoj Gori, tako se i ukrajinski narod našao u situaciji da mu se negira istorijsko trajanje, iako je u vrijeme kada je srednjovjekovna država Ukrajinaca, Kijevske Rosi, bila jedan od najvećih obrazovnih centara i centara hrišćanstva u XI stoljeću, tzv. Moskovija, ili kasnije Veliko Moskovsko carstvo, bila poprište obračuna divljih hordi. Nažalost, igrom istorije Ukrajina i Ukrajinci su doživjeli tatarsku okupaciju u XIII stoljeću i državno rasulo, a potom duga stoljeća kolonijalne podložnosti moćnim suśednim državama: Tatarskom kaganatu ili Zlatnoj Hordi, Poljskoj kraljevini i Republici, Litvanskom vojvodstvu, Moskoviji, odnosno Ruskoj imperiji, Otomanskom sultanatu, Habsburškoj carevini i Austro-Ugarskoj monarhiji, Rumunskoj kraljevini, Sovjetskoj komunističkoj državi. Sad im se opet prijeti kolonijalnim statusom.

A mi Crnogorci opet u vremenima „malo rukah, malena i snaga, jedna slamka među vihorove, sirak tužni bez nigđe nikoga…“ Sa prodanim dušama na vlasti i zaspalom EU i USA!

*Zabranjeno je kopiranje i korišćenje objavljenog sadržaja bez saglasnosti redakcije portala Aktuelno.me i autora teksta