Patruševa više niko ne spominje

Piše: Željko Vukmirović

Američki ambasador u Srbiji Kristofer Hil ne miruje. Društvene mreže su samo sjajan pilot provodnik informacija vezanih za ime ovog diplomate koji u priličnoj mjeri kreira regionalnu svakodnevicu. I eto ti Hila na raznim postovima i u komentarima. Čovjek je, ukratko, nezaobilazan.

Nije se praktično ni o’ladio od susreta sa Vučićem prije nekih nepunih mjesec dana, a prvog njihovog zvaničnog viđenja nakon uvođenja američkih sankcija šefu srpske BIA Aleksandru Vulinu, a evo ga već u epicentru razrješenja cijele priče. Nešto kao brza isporuka. Za sve zemlje u okruženju Srbije ovo je jedna od najinteresantnijih epizoda srpske politike koja se uporno reklamira i nameće kao neprikosnoveno nezavisna i izuzetno odvažna. Zimska priča, laku noć.

Vulin je svoju kandidaturu bitne figure, a ovo sa figurom shvatite kako god hoćete, istakao ponajprije propagandnim učinkom na temu “srpskog sveta” kao nezaustavljivim procesom. Uz njegove prigodne moskovske fotografije sa sekretarom Savjeta bezbjednosti Ruske federacije Nikolajem Patruševim ili ruskim ministrom odbrane Šojguom, plasirana je i ona čuvena konstatacija da bi Srbiji u pohodu na Crnu Goru bila dovoljna i konjica. Ova medijski izreklamirana i navodno autoritativna poruka, osim što je pothranila dobro raspoloženje svih srpskih nacionalista s obje strane ovdašnjih granica, predstavljala je i zanimljivo nipodaštavanje jedne zemlje, članice NATO. Svoj prilog Hil je dao u relativizaciji prijeteće izjave srpskog ministra odbrane posvećene Crnoj Gori.

A onda su društvene mreže zauzele svoje mjesto.

Kao epilog buduće smjene šefa srpske BIA, bar među učesnicima u elaboraciji ove teme iz Srbije, uslijedili su  bespoštedni komentari od ispodradarskog ispraćaja Vulina i dolaska Marka Đurića nakon vašingtonskog dvogodišnjeg treninga do opisa kako “jedan debil menja drugog” i ležernog povratka uzgoju marihuane u Jovanjici, kao najvećoj plantaži u Evropi, bez naknadnih sudskih svjedočenja. I naravno – Hil. Ne, nije Džej.

Od Hilove podrške srpskim nacionalističkim i hegemonističkim kružocima, te nekakvim geopolitičkim igrama za lokalnu upotrebu, kao i nonšalantnom ignorisanju prijetnji upućenih Crnoj Gori, nije ostalo mnogo. Tek draga uspomena uz onu “dogodine u Prizrenu”.

A ni Patruševa više niko ne spominje.