Diskriminacija se isplati

Piše: Željko Vukmirović

Nema jednakosti između građana Crne Gore i pripadnika srpske crkve. Običan narod je samo običan narod, a srpski popovi u Crnoj Gori su zasigurno neobični i za njih ne važe ista pravila.

I diskriminacija se ispostavlja kao rijetko isplativa stvar.

Srpski mitropolit Joanikije i još osam popova raspoređenih na radnim zadacima u Crnoj Gori od strane srpske crkve oslobođeni su optužbe za kršenje zdravstvenih mjera u vrijeme korone. To je odluka suda, nema priče oko toga, samo servisna informacija, završena misija.

I to bi trebalo da bude u redu. A onda, kao niotkuda, stiže se i do davno ustanovljenog saznanja da je promocija nejednakosti među ljudima kršenje ljudskih prava. I da oko toga nema pogađanja.

Tačnije, za razliku od srpskih popova koji su oslobođeni, građanima Crne Gore je izrečeno 1.115 pravosnažnih presuda. Samim tim, građani nisu isto tretirani pred zakonom kao srpski popovi. Još tačnije, građani su kažnjavani zatvorskom kaznom, novčano, kaznenom evidencijom.

A mi se samo navikavamo na novu stvarnost. Zapravo, kod srpske crkve to ide organizovano, pažljivo smišljeno. I vazda ono “prvo materijalna baza, onda duhovna nadgradnja”. Finansiranje i nametljivost ove religijske zajednice ionako plijeni regionalnu pažnju nekoliko posljednjih decenija. Nasilnost je tek uzgredna karakteristika djelovanja. Svojatanje crnogorskih manastira i crkava je za srpske popove poodavno savladano gradivo i odrađen posao. Nema slučajnosti, nema protraćenog vremena.

Diskriminacija Crnogoraca je važeća i podrazumjeva se kao neizostavni dio učinka srpske crkve. Baš kao i unižavanje svakog autoriteta države Crne Gore. I upravo na kraju tog puta čeka nas epilog suđenja srpskim popovima koji su organizovali svoj projekat “molitvenog hoda”. Ili samo nesmetano realizovali naročiti politički angažman koji je, osim ustanovljene i proglašene opasnosti od širenja zaraze koja je svakodnevno odnosila živote, rezultirao i donošenjem tzv. Temeljnog ugovora, te zvaničnom otimačinom crnogorskih materijalnih dobara i kulturnog nasljeđa.

Sve u prilog isplativosti jedne uporne diskriminacije.

Onda dođe ono “amin”. Nema više.