Kad ubice i koljači postaju heroji

Ministar odbrane Srbije Aleksnadar Vulin, koji je poznat po krajnje bizarnim javnim nastupima i kontroverznim izjavama, u utorak je prevazišao sve granice zdravog razuma kada je svečano proglasio Gavrila Principa za heroja i borca za slobodu.

Iako političari u Srbiji, ali i oni u Crnoj Gori kojima je srpstvo profesionalna politička orjentacija, imaju dugu tradiciju nesmotrenih i nekorektnih izjava, Vulinov ispad je definitivno zaslužio da se nađe u vrhu top liste neukusa i groteske.

“Ni borba sa korona virusom ne može i ne sme da izbriše sećanje na najveće ličnosti naše istorije. Na današnji dan 1918. godine umoren je Gavrilo Princip. Živeo je i umro za slobodu, zato među Srbima i nije umro – rekao je ministar odbrane Srbije Aleksandar Vulin povodom 102 godine od smrti Principa.

Da bi bolje shvatili količinu perverznog verbalnog neukusa kojom odiše izjava srpskog ministra, treba podsjetiti da je Gavrilo Princip, ako izuzmemo romantičarsko-mitomanski kontekst, dvostruki ubica koji je pucao na bračni par prilikom vožnje u automobilu. Pri tom je ispalio dva metka u stomak trudne žene i time počinio zločin za koji bi danas u većini zemalja svijeta dobio doživotni zatvor ili smrtnu kaznu, uz nepodjeljeno gnušanje javnosti.

Ovakvo glorifikovanje dvostrukog ubice se sigurno ne bi tolerisalo u zemljama koje njeguju iole zdravu društveno-političku atmosferu, ali kod nacionalizmom i mitomanijom zadojenih srpskih političara, ne samo u matici Srbiji već i u Crnoj Gori, sve je dozvoljeno. Kod političara i vjerskih lidera koji se bukaju iskarikiranim svetosavljem i nebeskim porijeklom srpstva uobičajeno je da se slave ubice, ratnohuškači, fašisti, koljači…

Rehabilitacija zločinca i kolaboracioniste

U prilog ovoj tezi ide bezbroj primjera, a ovom prilikom ćemo izdvojiti samo nekoliko najinteresantnijih.

U maju 2015. Viši sud u Beogradu rehabilitovao je četničkog generala Dragoljuba Dražu Mihailovića i vratio mu građanska prava koja su mu bila oduzeta u procesu komunističkog režima 1946. godine.

Ovu inicijativu svojski je pogurao tadašnji predsjednik Srbije Tomislav Nikolić. Među ozarenim licima nakon izricanja odluke suda, okružen oduševljenim četnicima, po dobrom raspoloženju isticao se Oliver Antić, savjetnik tadašnjeg predsjednika Nikolića, koji je bio i opunomoćenik predlagača rehabilitacije. Nakon što su ga razdragane Dražine pristalice pozdravile i izgrlile, Antić je novinarima rekao da se radi o “istorijskoj odluci”.

Ono što je državni vrh Srbije nekako previdio, ili jednostavno odlučio da zanemari i izbriše iz kolektivnog sjećanja, su istorijske činjenice o kolaboraciji i zločinima četničkog pokreta o kojima je suvišno i govoriti.

Kanonizovani koljač

Kad smo već kod četnika i koljača, nemoguće je ne pomenuti čuvenog popa Srpske pravoslavne crkve Milorada Vukojičića zvanog Maca (deminutiv od “macola”) ili kako je ostao poznat u istoriji “pop Koljač”. Vukojičić je bio crnogorski pop SPC, poznat kao egzekutor četničke “crne trojke” koja je klala i ubijala civile u Pljevljima, uglavnom žene i djecu partizanskih boraca u toku Drugog svjetskog rata.

Nakon rata je osuđen na smrt i pogubljen, a kolika je potreba Srpske crkve i nosioca iskarikirane svetosavske ideologije za glorifikacijom zločinaca, ukazuje i činjenica da je pop koljač Maca proglašen za sveca SPC 2005. godine!

Sveti nacisti i izdajnici

Kad govorimo o veličanju zločinačke ideologije u okvirima Srpske pravoslavne crkve, ne možemo izostaviti Nikolaja Velimirovića i Joanikija Lipovca.

Velimirović koji je proglašen za sveca SPC je tokom Drugog svjetskog rata stao na stranu nacista i otvoreno podržavao masovne likvidacije i istrebljenje Jevreja.

Tridesetih godina prošlog vijeka Velimirović je napisao: „Sva moderna gesla evropska sastavili su Židovi, koji su Hrista raspeli: i demokratiju, i štrajkove, i socijalizam, i ateizam, i toleranciju svih vera, i pacifizam, i sveopštu revoluciju, i kapitalizam, i komunizam. Sve su to izumi Židova, odnosno oca njihova đavola. I to je sve u nameri da Hrista ponize, da Hrista ponište, i da na presto Hristov stave svoga jevrejskog mesiju, ne znajući ni dan danas da je to sam Satana, koji je otac njihov i koji ih je zauzdao svojom uzdom i bičovao ih svojim bičem“.

I zaista ovakvo pravdanje antisemitizma, i relativizovanje nečega što će postati jedan od najvećih zločina u istoriji čovječanstva, bilo je dovoljno da SPC Velimirovića proglasi za sveca. Zasluženo, nema što!

Mitropolit SPC Amfilohije posljednjih mjesec često pominje “slavno ime” još jednog kolaboracioniste – mitropolita  Joanikija Lipovca i nastoji da ga predstavi kao velikog mučenika koji je stradao od  strane partizansko-komunističkih bezbožnika.

Međutim, kako je nedavno u tekstu na našem portalu napomenuo književnik Marko Vešović, “Amfilohije je morao zaboraviti Lipovčevu novogodišnju čestitku vojnicima njemačkog Vermahta, štampanu u okupacionom Crnogorskom vjesniku:

”Vojnicima velikog njemačkog Rajha: Naročitu mi čast čini da mogu najslavnijoj vojsci svijeta iz svih vremena čestitati Novu godinu u ime svoje vlade i svoga naroda. Sretna vam Nova 1944. godina“.

Vešović takođe navodi da “Risto mora pamtiti Joanikija Lipovca koga su partizani ubili bez suđenja, a ne smije se sjećati da je 1942. u jeku najžešćeg okupatorskog i kvislinškog terora nad Crnom Gorom taj mitropolit u manastiru Ostrog, pred Pircijem Birolijem, održao zdravicu, objavljenu u okupacionom Glasu Crnogorca”. Nije ni čudo što ga Amfilohije voli, zaključio bi neko…

Zarobljena Srbija

Kad sve ovo uzmemo u obzir nije ni čudo što ministar Vulin slavi dvostrukog ubicu nakon čijeg bezumnog akta je započeo jedan od najkrvavijih sukoba u istoriji čovječanstva. Pri tom je za srpske nacionaliste kao što su Vulin i ekipa manje bitno što je Princip sebe smatrao za Jugoslovena i ljevičara.

Takođe nije za čuđenje što lider profesionalnih Srba u Crnoj Gori Andrija Mandić nastoji da se drži iste maksime glorifikovanja zločinaca pa se često u skupštini prisjeti svojih drugova iz 90-ih koje poziva na nova ratna pustošenja.

Ili s vremena na vrijeme pomene kako je on dio “karađorđevićevske i petrovićevske Crne Gore”, kao i da bi trebalo podići spomenik Aleksandru Karađovđeviću, ni manje ni više nego na Cetinju, gradu koji je isti Karađorđević okupirao 1918. godine. Nije čak ni za čuđenje što Mandić crnogorsku prijestonicu naziva “malim nebitnim selom ispod Lovćena”.

Jasno je da osobe poput Vulina i Mandića ali i mnoštva “intelektualca”, političara i javnih ličnost imaju ne samo pogrešnu percepciju istorije, već i diskutabilne kriterijume kada je u pitanju osjećaj za ono što je normalnom čovjeku poimanje dobra i zla.

I na kraju treba konstatovati da možda i najveća nesreća za Srbiju i srpski narod u kojoj god državi bio, jeste u tome što je ta iskarikirana percepcija u osnovi ideologije klerofašističkih struktura, koje direktno ili indirektno upravljaju Srbijom već gotovo 30 godina.

Balša Knežević