Piše: Aleksandra Vuković – Kuč, potpredsjednica DPS-a i poslanica u Skupštini Crne Gore
Crnogorsko novinarstvo je učinio pozivom koji bi trebalo da biraju najpismeniji i najobrazovaniji ljudi. U jugoslovenskim prilikama obezbijedio mu je prepoznatljivost i poštovanje.
Postavio je televizijske kanone koji su, na veliku žalost, danas nedostižni.
Poznavao je Lalićevu književnost bolje od ikoga. Uz Radomira Ivanovića bio je najbolji interpretator njegovih djela.
Pamtim Lalićevu rečenicu, podstaknutu Rajkovom spoznajom značenja “Ratne sreće” u emisiji “Susreti”: Za mene je taj roman početak jednoga drugog poglavlja.
Nakon propasti Jugoslavije, Crna Gora je bila prvo poglavlje Rajkove borbe, ispostaviće se, s opasnim hajkačima tribalizma, u Crnoj Gori razvijenog do zenita 90-ih godina XX i 20-ih godina XXI stoljeća. Biće to borba za Lalićevo estetsko i etičko nasljeđe. Ovo drugo u potpunosti dovedeno u pitanje istorijskim revizionizmom i političkom relativizacijom antifašizma.
Rajko Cerović je bio čovjek vitke rečenice, bez i jednog jedinoga suviška. Govorio je kao što je mislio, jasno, sadržajno, in nuce.
Crnogorskoj televiziji obezbijedio je uglednost i gledanost, a njemu rad na njoj najprestižnije jugoslovenske nagrade za dokumentarne emisije.
Svjestan značaja crnogorskoga kulturnog identiteta, angažovano je radio na njegovoj afirmaciji, osnivajući institucije poput Matice crnogorske i Crnogorskoga PEN-a. Pisao je tako da je pred sobom brisao sve neznavene i zlurade sljedbenike politike Slobodana Miloševića, čijem se režimu suprotstavio tako jako da je prebijen ispred svoga stana.
I onomad su ga intelektualni najamni radnici koji služe za podupiranje izmišljene supernacije na Zapadnom Balkanu pokušali pretući gnusnim tekstovima, budući da im je ostao nedostižan zbog svog intelektualnoga dostojanstva i političkoga pregnuća, zavazda posvećenih odbrani građanske i moderne Crne Gore od nadiruće nacionalne i vjerske mržnje.
U današnjoj Crnoj Gori, đe je pobijedila ideologija koja je porazila Jugoslaviju kao državu izvanredne i šarolike kulture, proklamujući ratne zločince kao narodne heroje, amoralne plaćenike kao novinare, a potkupljene telale zla kao intelektualce, ličnosti poput Rajka Cerovića su kao blagoslov vremena, prkosni otpor okupaciji nacionalizma i tradicionalizma.
“Čovjek je smrtan i mora umrijeti”, pisao je Lalićev književni uzor Njegoš.
Sa Rajkom Cerovićem ne smije otići u tišinu crnogorska nepokornost, novinarsko majstorstvo, jezička izvrsnost.
DPS jios postoji?