“Izjava predśednika opštine Nikšić, Marka Kovačevića, napisana na fejsbuk profilu, povodom razmjene teških riječi između dijela poslanika bivšeg DF-a i poslanika Oskara Hutera „Nekako lijepo pristaje predsjedniku Skupštine Crne Gore ova zgrada Zetske banovine i nekako je normalno da smeta Švabama“, nije nimalo normalna”, navodi se u reagovanju Crnogorske evropske partije, koju potpisuje potpredsjednik stranke Stevo Vučinić.

– Što se prve rečenice iz izjave tiče, ona samo pristoji onome ko se ponosi na svoj velezdajnički rad. Takvi su 1918. jednu malu ali slavnu državu slomili, anektirali je Srbiji, oružano utvrdili njen okupacioni poredak i Crnu Goru preimenovali u Zetsku divizijsku oblast, potom u Zetsku oblast a na kraju u Zetsku banovinu.

Ovim imenovanjima direktno su iskazali bijes zbog samoga postojanja Crne Gore, namjerni da novim imenom izbrišu i śećanje na nju. O njima, bjelašima, kraljica Marija je 1925. na Cetinju, između ostaloga izjavila “…ko je izdao jednoga kralja izdaće i drugoga”. A o takvim, kolaboracionistima, svoj sud indirektno je iznio najveći srpski etičar Miloš Đurić. Kad mu je 1941. godine, profesor na Muzičkoj akademiji, ponudio da potpiše apel srpskih intelektualaca “srpskom narodu” u korist njemačkih okupacionih vlasti, donosiocu odgovorio: “Lako je tebi. Ti u diple sviraš, a ja studentima etiku predajem”.

Dobro bi bilo da Marko Kovačević i njegovi politički istomišljenici, iz ove dvije izjave izvuku pouku, da je akt izdaje domovine, javan i vidiljiv, izložen preziru i nedostojan ljudi na koje zadovijeka ostaje pečat izdaje. Takvima ga smatraju i izdani i korisnici izdajničkih usluga, kao recimo kraljica Marija Karađorđević i čuveni profesor Miloš Đurić.

Što se druge rečenice iz izjave tiče to nije uvreda Švaba, odnosno Germana, iako je u tom cilju upravljena, nego zdravoga razuma, svih razumnih i civilizovanih ljudi i državnih adresa od najmanje do najveće. Strašno! Visoki državni činovnik administrira državom bez elementarnih znanja iz crnogorske i evropske povijesti, i još lišen opšte kulture.

Prvo, Švabe su Germani, srodni Austrijancima. A već kad smo kod Austrijanaca, da ih nije bilo Vojvodina ne bi bila srpska nego mađarska teritorija. U nju, mađarsku teritoriju koja je tada bila pod vlašću Beča, s dozvolom austrijskih careva Leopolda IV i Karla III, Srbi su se naselili u dvije seobe: 1690. i 1739-40. godine. A onda, temeljem visoke koncentracije srpskoga stanovništva u odnosu na malobrojne domicilne Mađare, tu mađarsku teritoriju, silom srpskoga oružja oteli su mađarskoj kruni i 1918. pridružili kraljevini Srbiji.

Svojevremeno, upravo iz vojvođanskih gradova Novoga Sada i Sremskih Karlovaca, u civilizacijskom i kulturnom smislu, emaniralo je ono najvrednije što su Srbi kao narod dali evropskoj kulturi. Svi su bili školovani u Beču, Gracu i Budimpešti. Tako je i danas.

Da je i Marko Kovačević studirao u tim gradovima znao bi da su Austrijanci porazili 120.000 vojnika Sulejmana Veličanstvenoga pod Bečom 1529.  pa opet 1683. godine Kara-Mustafa pašu sa 100.000 vojnika. Oba puta otomanske trupe su pregazile Srbiju i preko nje marširale na Beč.

U protivnom, da ih Germani nijesu porazili, danas bi njegova voljena Srbija bila otomanska a ne srpska teritorija. Beč je pomagao i Crnu Goru. U julu 1790. na molbu vladike Petra I, kao poklon cara Josifa II, iz Beča je u Crnu Goru dopremljeno 31.000 litara baruta, 63.000 litara olova, 140.000 kremenja, 35 risova papira za pravljenje fišeka, dva topa s lafetima i drugi ratni materijal. Čak i transport je platila Bečka vlada. Iznosio je 300 dukata. S tim naoružanjem, dva puta je potučen Mahmut-paša Bušatlija 1796.

Za razliku od Markovih istomišljenika, koje su bečki carevi učinjeli narodom i civilizovali ga, a oni im se nikad nijesu zahvalili, nego ih evo s uvredljivim tonom Švabama zovu, nakon ovih pobjeda, vladika Petar I se duboko i pismeno zahvalio bečkome caru, u čije zdravlje je i dobio ove dvije bitke.

Te dvije velike crnogorske pobjede, na Martinićima 11. jula i Krusima 3. oktobra 1796. godine, Grahovu i Markovoj Spili Grahovskoj ishodovale su status jedne vrste autonomne teritorije, na koju su vlast vršile i Turska i Crna Gora. Da nije bilo upravo pomoći Germana – Austrijanaca, pitanje je kako i u kojoj bogomolji bi se bogu molili Markovi preci i sam Marko Kovačević, ne samo u Srbiji, bosanskom entitetu republika Srpska nego i u Markovoj Spili Grahovskoj!

Na kraju, Marko Kovačević i Andrija Mandić trebaju da pročitaju knjigu znamenitoga srpskoga i evropskoga pravnika dr. Živojina Perića, Crna Gora u Jugoslovenskoj federaciji, izdatu u Beogradu 1940. Ako se on intelektualno, na neki način sramio zbog kolonijalnoga statusa Crne Gore u Jugoslaviji, u koji su ga doveli beogradski imperijalisti, što je i pismeno iskazao, red bi bio da se tako osjećaju i njih dvojica kao sinovi Crne Gore – zaključuju u Crnogorskoj evropskoj partiji.