U faustovskom ugovoru nema sretnog kraja

Piše: Andrej Nikolaidis

Ima to u Novom zavjetu, najljepšem tekstu napisanom na grčkom jeziku.

Znate ono kada Pontije Pilat, suočen sa užasom, od onoga što će uslijediti bukvalno opere ruke. On ima moć da katastrofu spriječi, pa ipak to ne čini. Jer to nije oportuno. Jer mu to nije isplativo. Jer Rimu treba mrtav Hrist. Pa se posveti ličnoj higijeni.

Kao Pilat, Željko Ivanović danas pere ruke. Dan prije njegove kolumne u kojoj je saopštio da ga je strah najgoreg, rata, isto su učinili prvak i prvakinja URA-e, Adžić i Marović. Kao i Pilat, njih troje govore sa pozicije moći: Ivanović prije svih. Jer vlast je njegova: on je svojeručno instalirao. U njoj su njegovi ljudi. Kao i Pilat, on moć ne koristi da propast zaustavi – da obori vladu, recimo. On, tek, od propasti pere ruke.

Na stranu što je te ruke nemoguće oprati. Voda u koju ih spušta je fekalna: upravo su njegove šape omogućile da kanalizacija mržnje, segregacije, aparthejda i neobuzdane osvete preplavi ovu zemlju.

Ivanović se moli: “samo da rata ne bude”. Ali… kome se on obraća? Sebi u ogledalu. Jer on je, rekosmo, vlast: o tome hoće li rata biti odlučuju upravo on, Miodrag Perović i njihovi partneri u vlasti i Crkvi Srbije. Kao i Pilat, oni od vlastita nedjela pokušavaju pobjeći tako što će se za njega proglasiti nenadležnim. U tome će uspjeti koliko je uspio i rimski prokurator Judeje.

Oni su pristali na faustovski ugovor sa Amfilohijem i tamom kleronacionalizma ispred koje je ovaj koračao i u čije ime je govorio. Oni su promovisali “emancipatorski potencijal” njegove klerikalne kontrarevolucije. Oni su eksploziju velikosrpskog nacionalizma predstavljali kao borbu za demokratiju. Oni su minimizirali Vučićev uticaj na izbore u Crnoj Gori. Oni su prednjačili u difamaciji svakoga ko se usudio progovoriti protiv litija i srpskog sveta. Tragali su za prljavštinom u biografiji Amfilohijevih protivnika. Gdje je nisu mogli pronaći, izmislili su je: baš kao da nije bitno šta je rečeno, nego ko je rekao. Oni su srpski svet predstavljali iluzijom. Oni su učinili sve da Demokratski front predstave prihvatljivim partnerom u vlasti. Oni su ismijavali peticije i apele kojima su svjesni i hrabri građani upozoravali što će se desiti, a nakon izbora: što se dešava. Svako suprotstavljanje velikosrpskom nacionalizmu koji gazi Crnu Goru proglašavali su “crnogorskim nacionalizmom”.

Oni su sustavno izjednačavali nacionalizam odgovoran za genocid, elitocid, kampanje etničkog čišćenja, sadističke opsade gradova, snajpere koji su ubijali djecu u roditeljskom naručju, koncentracione logore i četiri balkanska rata devedesetih godina prošlog vijeka (nacionalizam koji je, uzgred, uspio izgubiti četiri rata u jednoj deceniji, što je nesumnjivo srdačne čestitke vrijedan svjetski rekord) sa nacionalizmom zbog kojega još niti jedna majka nije zaplakala. Njihova je partija, URA, Amfilohijev izborni poraz pretvorila u pobjedu. Oni su minimizirali etničko čišćenje crnogorskih institucija sprovedeno kroz partijsko zapošljavanje.

A onda je Ivanović, uplašen onim što se zbiva i što slijedi, kao što su prije njega učinili Rastoder i Rakčević, zavapio: perem ruke. Najzaludniji od svih uzaludnih činova.

Ivanović u svojoj današnjoj kolumni Demokratski front naziva, a kao ne naziva – “kvislinzima”. No on i Perović su primili platu od tih istih kvislinga. Jedan od njih, Milan Knežević, medijima je dostavio fakture koje potvrđuju da je njegova koalicija Ivanovićevoj i Perovićevoj novini isplatila pola miliona eura – za promociju (https://www.antenam.net/politika/172838-fakture-potvrdile-navode-knezevica-da-je-koncern-vijesti-od-srba-dobio-pola-miliona-za-kampanju). Isti kvisling je iz klupa crnogorskog parlamenta Ivanovića upitao da li je tačno da su “Vijesti” od Vučićevog Mtela u dvije godine primile 1,7 miliona eura – za borbu protiv velikosrpskog nacionalizma, da se pretpostaviti (https://m.cdm.me/politika/knezevic-ivanovic-da-kaze-li-su-vijesti-od-mtel-a-dobile-milion-i-700-hiljada-eura/). Ivanovićevo i Perovićevo čedo URA je, konačno, sa tim kvislinzima u produženom koalicionom snošaju, bez prezervativa.

Na stranu to. Saopštivši da su frontovci kvislinzi, Ivanović je priznao ono što je očito: da je Crna Gora okupirana, da je Frontova vlada marionetska i da je vladajuća ideologija zločinačka. Što mu nije smetalo da okupaciji da ruke i za promociju danas vladajućih kvislinga bude raskošno plaćen. Vidkun Kvisling je, naime, tokom nacističke okupacije Norveške bio šef marionetske vlade. Kako biste nazvali ljude i novinu kojima je Kvisling, po sopstvenom priznanju, platio pola miliona, a Hitler, navodno, 1,7 miliona za medijske usluge?

“Perem ruke”, dakle…

Znate one ljude koji čitav život lažu, kradu, kurvaju se i gaze ljudska bića koja im stoje na putu? Pa se takav čovjek pred kraj života uplaši i naprasno postane pobožan, ne bi li na taj način zavrijedio spasenje. Njegova pokora je tek još jedna prevara, tek još jedna mahinacija očajnika.

Ima, sa druge strane, iako su rijetki, grješnika koji se doista pokaju. Onih koji odbiju da traže milost, jer smatraju da milost ne zaslužuju. Ima ljudi koji su čitavog života bili hulje, da bi pred kraj u sebi našli snage za istinski etički čin: onih koji odbijaju cviliti za milost, onih koji dignute glave idu po svoju kaznu. Paradoksalno: samo takvi, a ne uplašeni crkveni miševi, milosti su dostojni.
Budi takav. Ostani đubre do kraja.

Istorija je orgija gadosti, pohlepe, izdaje; haotični spomenik čovjekovog pada, kojoj oni što je pripovijedaju naknadno pokušavaju dati red i smisao.

Svega ima u istoriji: i okupatora, i saradnika okupatora, i onih koji bi da operu ruke, kao i onih koji su odlučili da u vlastitom beščašću istraju do kraja.

Svega tu ima. Ali faustovski ugovor sa sretnim krajem još nije zabilježen.