Piše: Rajko Cerović
Da li je Dritan dovoljno sposoban da prizna svoju katastrofalnu grešku od 30. avgusta 2020. godine, nije više važno. Mnogo je važnije da je, poslije svoga statiranja na mjestu potpredsjednika ničega, danas u ulozi imenovanog mandatara dobio priliku da kroji takozvanu manjinsku i obavezno proevropsku i pronatovsku vladu. I to poslije niza vlastitih ispada u kojima je manje ili više vidljivo demonstrirao svoju empatiju prema sada vladajućim kleronacionalistima u Srbiji i Crnoj Gori.
Potpisnik ovih redova svojevremeno je upravo za Kult napisao tekst, za kojeg se plaši da nije ni danas izgubio na aktuelnosti, pod naslovom Dritanov hendikep. O čemu je riječ? Dritan je pripadnik jednog od manjinskih naroda u Crnoj Gori, koje nacionalni Crnogorci, kao uostalom i druge crnogorske manjine, izuzetno uvažavaju, smatrajući ih uvijek nespornim crnogorskim patriotama.
Činjenica da je aktuelni mandatar pripadnik jednog od manjinskih naroda u Crnoj Gori, nacionalni Crnogorci doživljavaju kao sebi upućen kompliment i nesumnjiv dokaz njihovog multikulturnog, multivjerskog i riječju – građanskog svjetonazora. Sa svoje strane, Crnogorci od svojih manjina prirodno očekuju, pored ostalog, dovoljno budan senzibilitet za razumijevanje položaja nacionalnih Crnogoraca, decenijama, da ne kažemo vjekovima brutalno pritisnutih posesivnim nacionalizmom svoga sjevernog susjeda.
Uostalom, samom činjenicom da su manjinske u Crnoj Gori, pomenute su nacionalne zajednice, možda više od ostalih, upućene na dublje poimanje vječitih crnogorskih antiasimilacionih napora kao osnovnog vida borbe za vlastiti nacionalni i državni opstanak.
Što radi gospodin Dritan? Uzimajući zdravo za gotovo mišljenje svojih saveznika u kleronacišovinističkoj ergeli stranaka, to jest u sadašnjoj skupštinskoj većini, da druge pravoslavne crkve u Crnoj Gori nema osim Srpske, da je sav pravoslavni živalj u Crnoj Gori bukvalno odan Joanikiju i neopranim srpskim popovima, sam trči u manastir na formiranje tobože ekspertske vlade i, (da li zbog svoje vlasti ili uvjerenja?) neprestano očijuka sa crkvom druge države i njenim prvacima od Amfilohija do Joanikija ili patrijarha Porfirija.
Na Cetinju, prilikom operacije nasilnog ustoličenja mitropolita Joanikija 3. i 4. septembra prošle godine, drži stranu nasilnika spreman da okrivi i kriminalizuje nedužne demonstrante protivnike nasilnog ustoličenja, da bi kasnije otvoreno bančio uz obavezni likovni ili zvučni šovinistički bestijarijum sa pristalicama Crkve Srbije.
Gospodin je Dritan, razumije se, potpuno slobodan u svojim religijskim uvjerenjima, pa i u izboru za vlastite simpatije religija drugih nacionalnih zajednica izvan svoje. Sve je logično i legitimno do trenutka kad osoba o kojoj je riječ ne poželi da bude politički predstavnik svih građana. Tada teško da je dripačka odbojnost prema nepristalicama Crkve Srbije, ili, ne daj Bože, vjernicima i poštovaocima Crnogorske pravoslavne crkve, u najmanju ruku, dovoljno prihvatljiva. Gospodin Dritan neće, ili ne želi da zna da ne samo belvederskocetinjska masa koja se kupala u suzavcu, nego i nimalo zanemarljiv broj pravoslavnih Crnogoraca Crkvu Srbije ne drži kao svoju, tačnije doživljava je kao dokazanog okupacionog zločinca u čijim se još i otetim hramovima niko njihov nikada, baš nikada neće ni krstiti ni vjenčati.
Grubo vrijeđati nimalo zanemarljiv broj pravoslavnih Crnogoraca, a pri tom pretendovati na jednu od čelnih funkcija države u kojoj su Crnogorci, pored ostalog, još koji dan formalna većina, ne može se svrstati ni pod minimum ukusa, a još manje pod minimum političke pismenosti. Da li se Dritan baš toliko zaletio da drži hipersrpsku Socijalističku narodnu partiju Vladimira Jokovića za epicentar njegove manjinske proevropske i pronatovske vlade – ubrzo ćemo vidjeti. Njegova svakodnevna obećanja da će takozvana manjinska vlada biti poznata „do kraja iduće nedjelje“ odavno zvuči krajnje neuvjerljivo i gotovo karikaturalno.
Nije isključeno da Dritanov poznati animozitet prema DPS-u ne uključuje i SDP, kao, zbog u prvom redu državnog pitanja, uobičajenog koalicionog partnera DPS-a, ili je, po ugledu na kvaziintelektualce koncerna Vijesti, Dritanu samo stalo do demokratije, a ne države koja je i tako i tako alajbegova slama.