NEJASNOĆE OKO POPISA STANOVNIŠTA Da li Srbe evidentirati pod kategoriju ”nacionalnost” ili kao profesiju?

Vlada Crne Gore i njen premijer Zdravko Krivokapić juče su po ko zna koji put pokazali da nemaju programsku orjentaciju i integritet, kao i da većinu odluka donose isključivo pod prijetnjama.

Krivokapić je u Pljevljima kazao da sprovođenje propisa nije realno do kraja godine jer nije usvojen zakon o popisu, pa nije moguće napraviti “dovoljno dobru pripremu i testiranja”, a potpredsjednik Vlade Dritan Abazović prekjuče je dodao da “nema tehničkih uslova da se popis održi do kraja ove godine”.

Međutim, juče je u javnost procurela informacija da će se usvajanje zakona o popisu naći na Dnevnom redu Vlade Crne Gore, na sjednici koju je premijer sazvao za 26. avgust.

Ovakva odluka donesena je nakon što je politička organizacija koja okuplja profesionalne Srbe Demokratski front zaprijetila da će srušiti vladu ako ne donese zakon o popisu. Saradnici srpske Bezbjednosno informativne agencije (BIA) iz redova ove političko-ratnohuškačke organizacije su čak priprijetili da će ”Srbi biti najdominantiji narod ako se popis održi”.

Problemi za statističare

Iako politički profesionalni Srbi krive vladu da namjerno odlaže popis da bi prikrili brojnost ovog naroda u Crnoj Gori, i oni sami znaju da to je apsolutna laž kao i sve dezinformacije koje stižu iz beogradske propagandne kuhinje.

Prije nego što se uopšte počne pričati o broju Srba u Crnoj Gori, treba postaviti pitanje – pod koju statističku kategoriju treba podvesti pripadnike ovog naroda?

Srbi su narod, i to bi trebalo da bude nacionalna kategorija. Tako je u govoto svim državama gdje su zastupljeni pripadnici ovog naroda, osim u Crnoj Gori. Naša država je po ovom pitanju veliki kuriozitet jer je biti Srbin samo za neznatan broj pitanje nacionalnosti, dok je za većinu pripadnika ovog nacionalnog korpusa srpstvo politička kategorija i profesija.

Dokaza o ovoj tvrdnji je mnoštvo –  samo treba uporediti podatke sa popisa koji su održani u periodu nakon Drugog svjetskog rata do 1991. godine, sa onima koji su održani nakon tog perioda. Tada bi se stekla jasna slika da je srpstvo u Crnoj Gori prije svega pitanje profesije i političkog bunta, a ne nacionalnosti i pripadnosti nekom narodu.

Broj Srba u Crnoj Gori u periodu od 1948. godine, kada je održan prvi popis poslije Drugog svjetskog rata, pa sve do 1991. godine nije prelazio cifru od 9,34 odsto, koliko ih je, prema zvaničnim podacima bilo 1991. godine.

Najmanje ih je bilo 1948. godine nešto oko 1,7 odsto, a u priloženim tabelama možete vidjeti da su te cifre do 1991. godine neznatno varirale, ali nikad nijesu dosegle dvocifren procenat.

Operativac Radović i srbizacija Crne Gore

Međutim, poznato je da je 90-ih došlo do eksplozije velikosrpske histerije čiji je glavni ideološki nosilac bio, kao što je uostalom i danas, zločinački Svetosavski kult krvi i tla, koji se vodi pod akronimom SPC.

Posebno interesantna za srpske hegemonističe krugove 90-ih godina bila je Crna Gora, kao što je uostalom i danas, prije svega zbog izlaska na toplo more. Stoga su srpski vojno-bezbjednosno-obavještajni krugovi iz Beograda poslali 1991. jednog od svojih najboljih operativaca Rista Radovića, alijas Amfilohija, da se pozabavi Crnom Gorom i da konvertuje što veći broj ovdašnjeg stanovništva u Srbe.

On je na silu, po nalogu vojno-bezbjednosnog vrha Srbije došao na čelo crnogroskog ogranka SPC, i postao mitropolit crnogorsko-primorski, iako je tadašnji aktuelni mitropolit Danilo Dajković bio još uvijek živ!!

Ali, Dajković, koji je poštovao integritet Crne Gore i crnogrosku naciju nije bio dovoljno ”tvrd” i odlučan da asimiluje Crnogorce u srpski nacionalni korpus i državu svede na nivo srpske pokrajine. Nakon ustoličenja operativca Radovića, kreće brutalna srbizacija Crne Gore čemu smo svjedočili proteklih decenija.

Sada već pokojini Radović, koga su Crnogorci s punim pravom prozvali ”Risto Sotona”, bio je poznat kao žestoki mrzitelj Crne Gore i Crnogroraca. Gotovo svaka njegova izjava odisala je govorom mržnje i pozivom na negaciju crnogorskog naroda i nacije.

Operativni angažman Radovića i njegove agenture u mantijama, uz policijsko-vojnu podršku Beograda, dao je impresivne rezultate i već na popisu 2003. godine broj Srba u Crnoj Gori dostigao je vrtoglavu cifru od 31,99 odsto!

Profesionalizacija ”srBstva”

Operativni rad Radovića i SPC rame uz rame pratio je politički aktivizam koji je doprinio da srpstvo u Crnoj Gori postane prvo politička, a kasnije i profesionalna kategorija. I danas hiljade ljudi u Crnoj Gori sa ponosom tvrdi da su profesionalni Srbi, za to primaju plate i to je postao dio njihovog političkog identiteta.

Srpstvo se poistovjećuje sa političkim buntom, djelovanjem protiv DPS-a, mnogi su profesionalno angažovani kao Srbi, pa je stoga vaoma teško statističarima da naprave distinkciju između pravih, nacionalnih Srba i profesionalnih Srba.

Radovićev operativni rad doprinio je rapidnom povećanju broja Srba u Crnoj Gori pa se sredinom 90-ih pojavila potreba profesionlizacije njihovog političkog angažmana. Iako je od 1990. godine djelovala Narodna stranka, ona nije bila u potpunosti posvećena profesionalizaciji srpstva. Više je to bio klub simpatizera i ljubitelja srpstva i četništva.

Potpuno profesionalizacija srpstva nastupa 1998. godine kada je osnovana Srpska narodna stranka, gdje su mnogi Crnogorci, predstavljajući se kao Srbi našli svoj profesionalni angažman i uhljebljenje. Kasnije se ova stranka transformisala u Novu srpsku demokratiju na čijem je čelu i dalje četnički vojvoda Andrija Mandić.

Nova srpska demokratija je od 2012. članica koalicije Demokratski front u kojem su danas upošljeni većinom profesionalni Srbi.

Ostaje da se vidi da li će slabljenjem uticaja Svetosavskog kulta krvi i tla u Crnoj Gori konačno nestati zablude o ”svetom srBskom poreklu”.

B.Knežević