Piše: Aleksandar Radoman
Ne znam što je tolika muka oko Vlade kad su stvari prilično jednostavne.
Elem, Milojko može napravit koaliciju s koalicijom Zajedno i manjinskim strankama i tako formirati stabilnu političku Vladu kadru da obezbijedi 2/3 većinu za neophodne reforme i ulazak Crne Gore u EU. To je jedina opcija koja odgovara predizbornim obećanjima o EU integracijama i zahtjevima zapadnih saveznika o stabilnoj proevropskoj vladi. To je opcija ako je Milojku zbilja stalo do EU budućnosti Crne Gore. No, Milojko je bio jasan – s DPS-om kao najvećom nesporno prozapadnom partijom neće. Dakle, njega opcija s EU i ne zanima.
Druga mogućnost je da Milojko napravi Vladu s tankom većinom koju će činiti PES, Demokrate i stranke manjinskih naroda. Bila bi to vlada kontinuiteta sa Zdravkovom i Dritanovom, mašina za partijsko raspoređivanje po dubini i širini, simulaciju a suštinsku sabotažu pristupanja EU, dalju klerikalizaciju i fašizaciju društva, urušenje institucija te postepeno klizanje u posvemašnju bijedu.
Stranke manjinskih naroda, kao jedini stvarno prozapadni segment te vlade, imale bi u njoj funkciju ikebane, kakvu imaju i u tekućim pregovorima o formiranju vlade.
Treća je opcija najtransparentnija. Duhovna čeda Klerikalne kontrarevolucije prave stabilnu političku vladu koju čine PES, Demokrate i ostaci DF-a. Ideološki, čelnici – da ne kažem četnici – sve tri grupacije baštine iste vrijednosti. Neki ih, doduše, javno eksponiraju, neki pak ćute o njima ne bi li pridobili simpatije zapadnih ambasada i dijela labavog prozapadnog biračkog tijela u Crnoj Gori. Ova bi Vlada bila idealna platforma za dugo žuđenu osvetu za referendum 2006. godine, urnisanje države, rastakanje društva i formalnu transformaciju teritorije pod imenom Crna Gora ne čak ni u koloniju države Srbije, već u metoh Beogradske patrijaršije.
Može Milojko možda i da se ogluši na signale iz Beograda koji su sve samo ne suptilni. No – uslijedila bi sabotaža formiranja vlade, a Vučićev omiljeni pajac, klinički sociopata Abazović, nastavio bi da satire državu s pozicije smijenjenog premijera do nekih novih izbora na kojima bi se na Milojka digla sva svetosavska kuka i motika, ne bi li očistili prostor za definitivni trijumf Aleksandra Vučića u Crnoj Gori.
Da budem iskren, između opcije 2 i opcije 3 navijam za prirodnu vladu neočetničke koalicije PES-a, Demokrata i DF-a. Ne ni toliko što bi konačno pale maske “euroatlantizma” PES-a i Demokrata i prestala simulacija dugog putovanja u Jevropu, koliko što bi to bila posljednja šansa da se građanska Crna Gora prene iz trogodišnjega tvrdog sna, dok je preko svoje služinčadi Aleksandar Vučić kuva kao žabu. Pa, eto, da jednom za svagda ustanovimo ima li nas zbilja.