San Vladimira Putina o obnavljanju imperijalne veličine Rusije ruši se pred njegovim očima. Nasilje ove nedjelje na spornoj teritoriji Nagorno-Karabaha na Kavkazu predstavlja još jedan dokaz nesposobnosti Moskve da obezbijedi čak i mali uticaj na region koji je nekada činio ključni dio Sovjetskog Saveza, piše britanski Telegraf.
Tokom dvije decenije koliko je dominirao političkom arenom Moskve, Putin se obavezao da će obnoviti moć Rusije kakva je bila u sovjetsko doba.
Iz njegove perspektive, Moskva zadržava pravo da vrši svoj uticaj na takozvano rusko inostranstvo, nezavisne republike koje su nastale nakon raspada Sovjetskog Saveza – događaj za koji smatra da je „najveća geopolitička katastrofa“ 20. vijeka.
Uprkos održavanju nemilosrdne kampanje da ih ubijedi da se vrate u okrilje Moskve, Putinova taktika nasilnika postigla je suprotan efekat. Njegova nepromišljena odluka da izvrši invaziju na Ukrajinu samo je ojačala riješenost bivših sovjetskih republika, posebno na Baltiku i u istočnoj Evropi, da se zaštite od svake buduće prijetnje ruskog napada.
Ako je sukob u Ukrajini u velikoj mjeri umanjio nade Kremlja da ponovo uspostavi svoj uticaj na svom zapadnom krilu, njegove slabe moći su takođe evidentne u bivšim sovjetskim republikama u centralnoj Aziji i južnom Kavkazu, kao što je nastavak neprijateljstava oko Nagorno-Karabaha grafički ilustruje.
Suparničke tvrdnje Jermenije i Azerbejdžana u vezi sa Nagorno-Karabahom su stalni izvor zabrinutosti Moskve otkako su stekle nezavisnost 1991.
Planinski region koji se nalazi na južnom kraju planinskog lanca Karabah, enklava je međunarodno priznata kao dio Azerbejdžana, uprkos činjenici da su većina od 120.000 njenih stanovnika etnički Jermeni, koji imaju svoju vladu koja je povezana sa Jermenijom.
Tenzije, zbog kojih su Jermenija i Azerbejdžan vodili dva rata oko enklave u protekle tri decenije, pogoršane su tvrdnjama jermenske manjine, koja je hrišćanska, da su u opasnosti od progona azerbejdžanskih turskih muslimana.
U idealnom slučaju, Moskva bi željela da se distancira od spora i da ostane u dobrim odnosima i sa Bakuom i sa Jerevanom. Imajući to na umu, nakon što je Azerbejdžan 2020. započeo Drugi rat u Karabahu u kojem je poginulo najmanje 6.500 ljudi, Moskva je pregovarala o prekidu vatre.
Prema uslovima sporazuma, Rusija, koja ima odbrambeni sporazum sa Jermenijom, pristala je da rasporedi 1.960 ruskih mirovnih snaga da zaštite koridor Lačin, glavni put humanitarnog snabdijevanja koji povezuje Jermeniju sa Nagorno-Karabahom.
Do kraja prošle godine, s obzirom na to da je Moskva očajnički tražila pojačanje za svoju posrnulu vojnu ofanzivu na Ukrajinu, njena nesposobnost da ispuni svoje obaveze u zaštiti Lačinskog koridora dovela je do toga da su azerbejdžanske paravojne grupe postavile blokade na putevima.
Ovo je spriječilo da zalihe pomoći stignu do Jermena, čime je enklava bila pod opsadom.
Ove nedelje, Azerbejdžan je otišao dalje. Insistira da je bila prinuđena da pokrene svoje „antiterorističke operacije“ jer su jermenski separatisti koristili rutu snabdijevanja za krijumčarenje oružja.
Ovo su zabrinutosti koje sada treba otkloniti nakon što su se lideri jermenskih separatista složili da raspuste svoju vojsku i predaju svoje oružje u sklopu novog sporazuma o prekidu vatre koji je juče dogovoren.
Međutim, neuspjeh Rusije da spreči još jedno rasplamsavanje spora između dvije bivše sovjetske republike naglašava njenu rastuću nesposobnost da utiče na događaje u oblastima u kojima je nekada dominirala.
Tokom sovjetske ere, takozvani „stanovi“ centralne Azije – Kazahstan, Kirgistan, Tadžikistan, Turkmenistan i Uzbekistan – dali su značajan doprinos sovjetskoj ekonomiji, obezbjeđujući energiju za njenu industriju i radnu snagu za vojsku.
Od 2002. Moskva nastoji da održi svoje istorijske veze sa regionom preko Organizacije ugovora o kolektivnoj bezbjednosti (ODKB), vojnog i političkog saveza koji se sastoji od Rusije, Bjelorusije, Jermenije, Kazahstana, Kirgizije i Tadžikistana.
Nakon neuspjeha da održi mir na južnom Kavkazu sada mora biti otvoreno pitanje da li Moskva može da održi svoje veze sa ovim regionima koji se brzo razvijaju. Pažnji prijestonica od Taškenta do Dušanbea sigurno neće promaći da je odbrambeni pakt Moskve sa Jermenijom bio veoma mali kada se suočio sa agresijom iz Azerbejdžana.
Ovo bi ih moglo dovesti do zaključka da su njihovi dugoročni interesi daleko bolje zadovoljeni približavanjem Kini, još jednoj velikoj sili koja žudi za ogromnim rudnim bogatstvom u regionu.
Ovaj trend je već bio očigledan ranije ove godine kada je Peking bio domaćin samita Kine i centralne Azije u Sijanu, gradu koji se nalazi na „Putu svile“. Dok su predstavnici država „stanova“ bili zastupljeni, Rusija je bila jedino značajno odsutno, što je odraz sve manje uloge Moskve u regionu koji je nekada smatrala svojim dvorištem.
Sa Putinom zaokupljenim Ukrajinom, Peking je mogao da zaključi investicione poslove vrijedne 50 milijardi dolara.
Putin možda sanja o obnovi ruske imperije, ali brutalna realnost je da Moskva više nema snage ni uticaja da to učini, zaključuje Telegraf.