Kome treba fudbal bez publike i derbi bez “vatre” na tribinama?

Piše: Stanko Radulović

Crnogorski fudbal je na najnižim granama od referenduma, a vjerovatno nije bio tako nisko ni 70-tih godina kada u SFRJ nije imao nijednog prvoligaša i kada su Budućnost i Sutjeska, kao i ostali klubovi tavorili u drugoj ligi i još nižim rangovima takmičenja zajedničke države.

U FSS i nekim klubovima i državnim institucijama, kao da se trude da crnogorski fudbal srozaju na još niži nivo i tako upropaste i ono što trenutno imamo od najvažnije sporedne stvari na svijetu.

Nije Crna Gora nikada bila neka fudbalska velesila, čak ni na prostorima SFRJ.

Nijesu u zajedničkoj državi crnogorski klubovi igrali jako važnu ulogu, pošto nikada nijedan crnogorski klub nije ostvario plasman u evropske kupove, istini za volju Budućnost je igrala dva puta finale Kupa maršala Tita, i imala dva šesta i jedno sedmo mjesto, što je nedovoljno da bi se pričalo o nekoj velikoj ulozi u razvoju jugoslovenskog fudbala.

Ipak, neka imena iz Crne Gore ostavila su dubok trag i u reprezentaciji i u klubovima u kojima su igrali, a svakako su “perjanici” Dejan Savićević i Predrag Mijatović koji su dali ogroman doprinosu dok su igrali za Budućnost, pa kasnije za Crvenu zvezdu i Partizan, odnosno Milan i Real iz Madrida. Dva velika crnogorska asa bili su i strijelci u finalima Kupa evropskih šampiona i na taj način upisani su u anale evropskog fudbala.

Ogroman doprinosu igrama u reprezentaciji podarili su Pajović, Branko Rašović, Nikola Jovanović, Anto Miročević, a mnogi zaboravljaju i da je prvi crnogorski selektor Zoran Filipović, rođeni Titograđanin i da je karijeru započeo u Budućnosti, odakle je sa 16 godina prešao u Crvenu zvezdu kao izuzetno talentovani centarfor.

O doprinosu sjajnih Čileanaca, koje je predvodio Mijatović, potom Dragoje Leković, Branko Brnović i već zaboravljeni Ranko Zirojević, te i standarni reprezentativac Dragoljub Brnović ili nešto kasnije Anto Drobnjak i Damir Čakar izlišno je i pričati…

Reprezentacija Crne Gore ponosna je na svoje najveće asove od referenduma Mirka Vučinića, Stevana Jovetića i Stefana Savića koji su zvijezde evropskog formata, mada su prva dvojica tokom cijele karijere kuburili sa povredama i na taj način spriječeni da ostave još upečatljiviji utisak u fudbalskom sazvježđu.

Nažalost, Dejan Savićević je napravio mnogo grešaka kao predsjednik FSCG, i nije jedini, ali je najgore što nije ni naučio na svojim greškama i dalje srlja u propast dozvoljavajući da u FSCG ulaze ljudi kojima Crna Gora nije na prvom mjestu, ali i da se u rad ove sportske orgnizacije miješaju ljudi koji niti vole sport, niti im je to primarni posao, a još manje vole Crnu Goru.

Nije Savićević imao hrabrosti ni da se uhvati u koštac sa pričama o namještenim utakmicama, kojih ima u svim ligama, pa za ovih 17 godina nije ni pokušao da riješi taj problem, a  dozvolio je i da neki učesnici namještanja prije 10 godina, sada pričaju o neregularnostima kao da oni nikakve veze sa tim nemaju, a sami su sudili takve mečeve i zucnuli nisu, jer su računali na internacionalnu “karijeru”.

Ipak, najveću grešku Savićević je napravio, i danas je pravi, u vjerovanju da u Fudbalskom savezu Srbije FSS ima prijateljsku organizaciju i da su ljudi iz, prije svega, Crvene zvezde prijateljski naklonjeni Crnoj Gori. Da nije tako najbolja je potvrda kada su direktor Crvene zvezde Zvezdan Terzić i FSS opozvali tadašnjeg slektora Ljubišu Tumbakovića, te fudbalere Zvezde Mirka Ivanića i Filipa Stojkovića da pred meč ne igraju protiv Kosova u za Crnu Goru važnoj kvalifikacionoj utakmici.

Bila bi donekle razumljiva reakcija FSS da srpski sportisti nijesu prije toga, a i nakon toga, igrali neke utakmice u drugim sportovima, čak i u fudbalu, mlađe kategorije, ili imali pojedinačne borbe u borilačkim vještinama, protiv Kosova. Međutim, Terzić i Crvena zvezda su imali tih dana potrebu da pokažu svoj “ogroman patriotizam”, ali preko leđa Crne Gore, a kada je trebalo igrati u Kosovskoj Mitrovici kup utakmicu protiv Trepče nijesu smjeli da pređu granicu, iako se na njihovom stadionu i u dvoranama u kojima igra Crvena zvezda često čuje “Kosovo je Srbija”, ali samo za navijačke i političke potrebe. Međutim, kada to treba dokazati ličnim primjerom, tada počinje rikverc.

Zbog svega nabrojanog, igranje utakmica CFL bez publike, na ionako srozanom ugledu crnogorskog fudbala je isto što i glogov kolac u srce najvažnije sporedne stvari na svijetu.

Savićević će morati ili da odstupi, ili da se odupre političkim pritiscima i savjetima kako bi zbog bezbjednosti najvažnije domaće utakmice trebalo igrati bez publike, jer ako državni organi i policija nijesu u stanju da obezbjede sigurnost na stadionima tokom derbija Budućnost – Sutjeska ili Sutjeska – Dečić, kako onda mogu garantovati mir i stabilnost u državi i dijeliti lekcije o efikasnosti vojske i policije? U tom slučaju Crnoj Gori ne treba takva policija, a ni fudbal, ukoliko taj MUP nije u stanju da garantuje bezbjednost na nekoj od utakmica crnogorske lige na kojoj se pojavi tek nekoliko hiljada gledalaca, a često ni toliko.

Zato je apsolutno u pravu fudbalski doajen i legenda crnogorskog fudbala Brano Milačić kad kaže da ubuduće u Crnoj Gori treba između sebe da igraju policajci, političari i vojska, pa dako tada bude sve bezbjedno.