Neprijateljska Crna Gora

piše: Dragan Veselinov

Pre dva meseca, prvog avgusta ove godine je ruska Duma zakonom odlučila da je Crna Gora neprijateljska zemlja i da njeni građani neće moći da usvajaju rusku siročad. Duma je uočila da je ,,podizanje ruske siročadi u neprijateljskim zemljama udarac budućnosti nacije“.

Izraz ,,neprijateljska zemlja“ je službena sintagma Moskve i odnosi se i na Severnu Makedoniju, Sloveniju i Hrvatsku iz jugoslovenskog prostora. A uz njih, kao glavni protivnici, idu SAD, a potom Danska, Grčka, Britanija, Kanada, Ukrajina, Andora, Švajcarska, Južna Koreja, Monako, Lihtenštajn, Češka Republika, San Marino, Norveška, Slovačka, Singapur, Mikronezija, Australija, Novi Zeland, Japan, Tajvan i Albanija.

Pre zabrane Crnogorcima da usvajaju decu iz ruskih sirotišta Moskva je još od 2013. godine krenula sa zabranom da gej parovi usvajaju decu jer je homoseksualizam proglašen za kriminalnu propagandu. Čudan je kriterijum Putina oko toga ko je sve nepodoban da vaspitava mališane: on meša nacije sa seksualnom orijentacijom – što je porazno ne samo sa metodološkog stanovišta, već i sa političkog. No, Putin je policajac, on više razmišlja pendrekom.

Putin nije bio toliko užasnut filmom Rocketman iz 2019. godine koji je bio umetnička biografija o slavnom engleskom muzičaru Eltonu Džonu i venčanog homoseksualca, koji je u Putinu pojačao strah da LGBT+ populacija može usvajanjem ruske dece da izazove svetski homoseksualizam. Bio je, u stvari, razjaren na navedene zemlje jer su se usudile da Rusiju posle najezde na Ukrajinu kazne raznim izolacijama.

Ipak, nije jasno zašto na spisak njegove odmazde oko usvajanja dece nije stavio i brojne druge zemlje koje su pribegle kažnjavanju Moskve poput Francuske, Nemačke, Italije i mnogih drugih – i, recimo, katoličke Španije, u kojoj su ozakonjeni istopolni brakovi. Dakle, Španci mogu da usvajaju rusku decu makar bili i protivnici ruskog rata sa Ukrajinom i homoseksualci, ali Crnogorci ne mogu, makar imali i po nekoliko žena, kao i Putin?

Ih, nije Putin toliko naivan, tražiće venčani dokaz usvajateljima da je španski par heteroseksualan.

Tako je Putin presudio da je ruskoj siročadi bolje da ostanu siročad nego da steknu toplinu stvarnog doma, obrazovanje i karijeru u zemljama gde im je pružena prilika za drugačiji život.

Nama se stoga kod Trampa nije dopalo to što osim severno-korejskog Kim Džong Una nije i Putina nazvao Rocketmanom. Možda bi tada jedan od kritičara neizrečenog Trampovog podsmevanja bio patrijarh Porfirije Perić, kaluđerski poznavalac ,,tradicionalnog braka“ i rok muzike .

ZAŠTO JE CRNA GORA KAŽNJENA

Od Moskve je neobično da je male i daleke zemlje proglasila za neprijateljske, poput Republike San Marino koja nema više od 36 hiljada stanovnika na 60-ak kvadratnih kilometara, ali su zato njenu nezavisnost tvrdo jemčili papa Klement VIII od 17.veka, Napoleon, Garibaldi i velike sile 20. veka.

Crna Gora je neuporedivo veća od ove nezavisne italijanske države – ali je u poređenju sa njom siromašna do zla boga. Jedino što njih dve pred Putinom ujedinjava je to što su se i kao Liliputanci zajedno odvažili da prkose moskovskom vojnom Guliveru.

San Marino i Crna Gora su ujedinjene države sa svim ostalima državama koje brane pravo Ukrajine na nezavisnost, ali San Marinu nezavisnost nije ugrožena, a Crnoj Gori jeste. Ugrožava je veliko-srpski kolonijalizam Beograda i Banjaluke, dok San Marinu nije ni Musolini zapretio nasilnom integracijom iako su njegovi fašisti tamo preuzeli vladu. Osim toga, Crnoj Gori odavno preti Moskva podsticanjem srpske iredente na ustanak kao priloga preuzimanja vlasti u celoj srpskoj balkanskoj formaciji. Glavni cilj Moskve je osvajanje vlasti u Beogradu kojoj bi pripala prisajedinjena Crna Gora i Banjaluka.

CRNA GORA I BANJALUKA

Crnoj Gori je gotovo svejedno ko vlada nacionalističkom Banjalukom. Čak je možda Dodik manje zlo od čistih beogradskih sledbenika Jelene Trivić, jer bi mogao brže pasti. Dodik je savremeni ,,informbirovac“, navodni je izdajnik Beograda, i moraće da se bori za interese Rusije u Crnoj Gori dokle god Putinova vladavina bude trajala u Moskvi.

Ako je tačno da se time odrekao vernosti Beogradu, stradavaće od Beograda svakog dana, pogotovo ako se Srbija odcepi od Moskve zbog svetsko-evropskog pritiska. Sa padom Dodika bi bila oslabljena ruska podrška velikosrpskom osvajanju Crne Gore, ali on ne bi nestao preko noći u Beogradu. Tamo je ogromna bosanska emigracija i razmeštena je po polugama državne sile, posebno u policiji, tajnoj policiji, vojsci i sudovima – i ona je preotela dojučerašnja mesta mnogim beogradskim Crnogorcima.

Bosanci i Hercegovci dominiraju sa hrvatskim Srbima i u Srpskoj pravoslavnoj crkvi. Njihov uticaj i na raspodelu državnog budžeta u privredi je nesporan. U Beogradu je velikosrpski nacionalizam rastao od kraja prve polovine XIX veka na ovamo i biće neophodne decenije da se on uklanja iz javne svesti i kadrovskih sastava u vodećim nacionalnim ustanovama. Kako tamo, tako i u Podgorici.

CRNA GORA I SAN MARINO

Takvu teškoću, recimo, nije doživeo San Marino posle 1944. godine, posle proterivanja Nemaca sa Apeninskog poluostrva.

Iako je pod fašističkom partijom Antonija Gozija bio blizak Berlinu i Musoliniju, nije se odricao nezavisnosti. Taj duh je toliko ojačao da su u ovoj državici komunisti i socijalisti osvojili na demokratskim izborima vlast 1945. godine i ostali u vođstvu sve do 1957. godine. Tamo je ideološki oporavak išao brzo jer antidemokratski fašizam nije imao u Italiji dubokog korena. Ali ekonomski Amerikanci nisu ni dinara dali San Marinu iz Maršalovog plana obnove Evrope , iako je Amerika nasuprot tome finansirala komunističku Jugoslaviju sa ne manje pomoći od one datoj zapadnoj Nemačkoj.

Otpor Jugoslavije SSSR-u je bio demokratskom svetu neuporedivo značajniji od spoljnopolitičke neutralnosti San Marina. Ova država jeste pod demokratskim komunistima ,,ozdravila“ od fašizma, ali nije osigurala privredni razvoj. Komunisti su stoga 1990. godine promenili ime u Sanmarinsku demokratsku partiju progresa na čijoj zastavi je od tada umesto srpa i čekića istaknut golub mira sa maslinovom grančicom Pabla Pikasa. Taj golub sada kljuca ideju Putinove Velike Rusije u Moskvi i beogradsku politiku Velike Srbije.

Mora biti da on to čini u ime svih nas – i to je ono što Putina žesti pred tom malenom apeninskom državom.

DIVERZIJA VJEROUČENJA U CRNOJ GORI

Kada se protivimo uvođenju veroučenja u državne škole u Crnoj Gori, mi to ne činimo zato što tvrdimo da Bog ne postoji i da religije nemaju filozofsku veličinu. Mi to ne činimo ni samo zbog toga što tvrdimo da se u školama ne mogu predavati dve suprotstavljene interpretacije prirode i društva.

Već mi to činimo zato što je ortodoksna hrišćanska interpretacija čoveka i njegovog sveta težila monopolu i što je svoju ideologiju štitila obavezom države da zakonima naredi ljudima da moraju živeti kako to Crkva želi pod pretnjom zemaljske kazne i nebeskog Pakla.

Taj položaj Crkve je nestao sa sekularizmom. On se svodi na dve različite pozicije Crkve u državi: prva, to je francusko-meksička zabrana Crkvi da u hramovima i van nje uopšte govori o društvu a popovi su radi osiguranja te zabrane postali zavisni državni činovnici; i druga, Crkva u hramovima drugih država može da govori o društvu u okviru konkurencije mišljenja sa drugim mišljenjima i može imati svoje škole i univerzitete, ali mora poštovati zakone koji su u parlamentu doneti demokratskim nadmetanjem drugačijih učesničkih ideja bez zavera protiv takve države, i bez zastrašivanja i proklinjanja naroda zbog necrkvenih stavova.

Da bi pre formiranja građanske nacije vladalačka aristokratska elita to osigurala, ona je stotinama godina imenovala kraljeve za vrhovne poglavare svojih teritorijalnih crkava, a od 18. veka pod njima osnivala i državnu prosvetu (realne škole) kako bi kontrolisala Crkvu i povećavala naučni progres.

Smisao kraljevog poglavarstva i naknadnog parlamentarnog poglavarstva nad Crkvom je dvostruk: da na svojoj teritoriji spreče upad druge religije koja zahteva promenu političkog sistema i da spreče konkurenciju sopstvene crkve svojoj vlasti.

U svim nordijskim zemljama je luteranska verzija hrišćanstva proglašena za državnu religiju a njena evangelistička sadržina se predaje i u državnim školama. Recimo, od kada je Harald Plavozubi u 10. veku učvrstio u Danskoj hrišćanstvo, kraljevi nisu dozvoljavali rimskoj crkvi da uređuje politički sistem. Posle Luterove reformacije u 16. veku postali su kraljevi i direktni pravni poglavari protestantizma uz samu pomoć Lutera.

Jenjavanje crkvenog uticaja na društvo je od tada išlo uporedo sa polaganim padanjem političke suprematije monarha. To traje do danas. Ovih dana je danska kraljica Margareta II, ustavni poglavar evangelističkog luteranstva, poništila dosadašnje plemićke titule četvoro dece svog drugog sina i oni više nisu prinčevi i princeze. Zašto? Rekla je da hoće da ,,se pridržava vremena u kojem živimo“.

A Danci se već neko vreme, ne samo iz znatiželje, okreću svojoj predhrišćanskoj religiji gde će polovina vikinga otići u večnu ratničku pomoć bogu Odinu u njegovu svečanu kasarnu Valhalu, a druga polovina vikinga će na večnu cvetnu livadu boginje Freje, Folkvangz. Religija Nordijaca je nudila posmrtni život isto kao i hrišćanstvo.

U stvari, hrišćanstvo nije ništa novo donelo ni Germanima niti Slovenima, samo je donelo neprogresivno pomirenje sa svakom vlašću i utehu za trpljenje nevolja i nepravdi. To se varvarskim kraljevima politički dopalo, jer su popovi pozivali na mir i trpljenje, a to će Hrist nagraditi na nebu.

U istoriji Crnogoraca je ovo malo važilo i nikada nisu prihvatili srž hrišćanstva. To popovi ne smeju da im kažu, a Crnogorci se zavaravaju kada misle da su miroljubivi i trpeljivi hrišćani.

U 19. veku je Džon Holijouk u Engleskoj, tvorac reči ,,sekularizam“, uočio da je konačno i sam kralj postao izlišan na čelu i Crkve i države, i zatražio je civilnu parlamentarnu disciplinsku kontrolu Crkve. Sve ostalo su brojne varijacije, uključujući i položaj Crkve u socijalističkim državama gde su one ne manje od pojedinih buržoaskih država fizički proganjane, do same zabrane postojanja religije, kao u Albaniji u 1976. godini.

Usput, nije Marks tvorac čuvene rečenice da je ,,religija opijum za narod“ već je to njegov ideološki uzor iz mladih dana, Mozes Hes . To jeste Hes rekao, ali danas, sa humanizacijom i scijentifikacijom crkvenog angažovanja, ta parola je izgubila romantičnu oslobodilačku veličinu u odnosu na crkvenu odbranu degenerisanog feudalnog društva Evrope u 19. veku.

Međutim, to se još nije dogodilo sa Srpskom pravoslavnom crkvom. Da objasnimo na primeru Crne Gore.

SRBI I KRST U CRNOJ GORI

Nije u Crnoj Gori religija opijum za narod već je Srpska pravoslavna crkva diverzant protiv zajedničke crnogorske države za sve etničke i socijalne grupe.

Ona je nacionalistički separator države i zavadljivac naroda, a to nema veze sa opijumskim koncilijarnim bićem hrišćanstva. U Crnoj Gori je Crkva demaskirana srpska nacionalistička partija sa otvorenim programom prisajedinjenja Crne Gore Srbiji, a ta politika vodi građanskom ratu. Stoga, zbog političkog programa Srpske pravoslavne crkve, veroučenju nije mesto u državnim školama i na univerzitetu. Veroučenje bi u Crnoj Gori bilo opravdavanje izdaje Crne Gore bez griže savesti. A tamo gde nema srama, vlada nemoral i glupost. Tako je govorio Frojd.

Srpska pravoslavna crkva se posle penzionisanja i smrti patrijarha Germana 1990/91.godine i posle raspada Jugoslavije vratila na politički program od pre Prvog svetskog rata. Taj program se zove Velika Srbija. Njegovo sprovođenje je u toku a ishodi se dnevno vide. Zbog toga ova crkva više nije saradnička i sve manje znači u Konferenciji evropskih crkava i Svetskom savezu crkava. Jedini saveznik joj je Ruska pravoslavna crkva koja je u vojnom hramu u Moskvi ugradila u stakleni vitraž doneta razbijena stakla iz svoje crkve u razrušenom ukrajinskom Marijupolju u martu mesecu. Iz te crkve patrijarh Kiril draži i poziva narod na novu pogibiju.

Na kraju, sekularizam u načelu ne znači zabranu formiranja zasebnog predmeta u školama o hrišćanstvu. Ta privilegija Crkve je moguća jedino tamo gde se ona ne protivi nezavisnosti svoje države, ne protivi se ustavnom tipu demokratskog političkog sistema i doktrini ljudskih prava zasnovanoj na humanističkim ideologijama građanskih društava. U Crnoj Gori je Srpska pravoslavna crkva protivnik svim ovim trima tačkama i zato je uzaludno da zahteva položaj koji hrišćanske kongregacije imaju u državnim školama u, recimo, Nemačkoj i Italiji. Ne može izdajnik svoje države u Crnoj Gori da bude učitelj dece i naroda.

A o drugim konfliktnim tačkama između filozofije i nauke sa hrišćanstvom, drugi put. Do tada, i uvek, čuvajmo nevinost škole od Đavola.