Umanjivanje premoći koju Srbija trenutno ima u briselskom procesu u odnosu na Kosovo – doprinijelo bi smanjenju ruskog i kineskog uticaja na Balkanu, kao i mogućem smirivanju nestabilnosti na tom području, jedan je od zaključaka debate međunarodnih stručnjaka i autora nedavno objavljenog izveštaja “Od krize do približavanja – strategija za borbu protiv nestabilnosti na Balkanu na njenom izvoru”, prenosi VOA.
Tokom panela pod nazivom “Balkan 2022: Koliko bi se stvari mogle pogoršati? Da li je moguć iskorak?” predavač na vašingtonskom univerzitetu Džons Hopkins Edvard Džozef ukazao je da pravi način za to ne bi bile ucjene ili pak prijetnje izražene prema Srbiji – već, kako je ukazao, koordinisana diplomatija koju bi predvodile Sjedinjene Države.
„Odnosila bi se, između ostalog na države članice Evropske unije koje ne priznaju nezavisnost Kosova: Španiju, Slovačku, Rumuniju, Grčku i Kipar – od kojih su četiri i članice NATO-a. Promene u njihovoj politici prema Kosovu oslabile bi premoć Srbije nad Kosovom. Istovremeno, umanjenje uticaja Srbije uticalo bi na smanjivanje ruskog i kineskog uticaja kako u Srbiji – tako i na Balkanu”, smatra Džozef – jedan od autora studije čiji su djelovi analizirani tokom debate.
Taj, uslovno rečeno, prilazak većini međunarodne javnosti koja više od decenije prihvata i prepoznaje kosovsku nezavisnost stručnjak Univerziteta Džons Hopkins označio je pojmom približavanja – konvergencije.
“Riječ je o procesu koji se dešava iza kulisa i nije vidljiv javnosti. Tu ne govorimo o bilo kakvoj vrsti ponižavanja – cilj kome se teži nije u tome. Radi se o dostojanstvenom dogovoru koji bi doprinio dogovoru Kosova i Srbije i srpskoj zajednici dati prava u unitarnoj kosovskoj državi. Takođe, riješenje ne može biti u scenariju Velike Albanije i vjerujemo da bi Evropska unija trebalo da kazni svakog albanskog zvaničnika koji pominje takav scenario. Jedno od važnih sredstava takvog procesa bila je i borba protiv korupcije”, ukazao je Džozef.
Takođe, upitao se i odakle aktuelna vlast u Srbiji, predvođena predsjednikom Aleksandrom Vučićem, crpi snagu da, kako je ukazao, prkosi većini međunarodne zajednice u vezi sa brojnim pitanjima – dok ga istovremeno, kako je ukazao, zvaničnici američke administracije označavaju i promovišu u regionalnog lidera.
“Srbija ima etnonacionalne aspiracije prema Kosovu, Bosni i Hercegovini i Crnoj Gori. Njena vlada u Beogradu je autokratska i orijentisana ka Rusiji i Kini. Takođe, unutar Evropske unije uživa zaštitu neliberalne države Mađarske. Naravno, postoje i druge države koje baštine etnonacionalizam na Balkanu, poput Hrvatske i Albanije, ali su one članice Sjevernoatlantske alijanse, što predstavlja kočnicu tome”, ustvrdio je Edvard Džozef – poznavalac balkanskih prilika.
Igor Bandović, direktor Beogradskog centra za bezbjednosnu politiku (BCBP) i jedan od učesnika diskusije, prenio je stav da se nedovoljna pažnja obraća na dijalog Beograda i Prištine.
“Posljednjih šest mjeseci nalazi se u zapećku. Iako je Evropska unija stvorila taj kanal, koji je na početku imao neki uspjeh, sada svi okreću glavu od njega. Kada je riječ o državama koje ne priznaju nezavisnost Kosova – nije na njima odgovornost za izostanak napretka. Ali, činjenica je da nisu dovoljne uključene u rješavanje problema”, smatra Bandović.
On podsjeća i na obećanja Evropske unije koja se nisu ostvarila – što, kako ukazuje, dodatno komplikuje situaciju.
“Države Balkana i dalje tragaju za putem ka Evropskoj uniji. Dogodilo se da je EU, 2014. izgubila ambicije na Balkanu i prepustila Rusiji i Kini da popune prazninu. To je aktuelni trenutak iz koga se nije moguće vratiti u 2001. Deluje da Kina ne namjerava da napušta to područje – što dodatno usložnjava stvari. Iako je kod pojedinih država prisutan znatan polet da postanu članice EU i da na tom putu preskaču prepreke – u Uniji nema ambicija da se one prihvate. Tu prevashodno mislim na Sjevernu Makedoniju”, zaključuje Bandović.
Prema njegovim riječima, lideri Srbije se trenutno više ugledaju na Rusiju i Kinu i njihove modele vladavine – nego na zapadne države prema kojima se deklarativno orijentišu.
“Posao na Balkanu bio je skoro okončan – ali ne završava se zbog okolnosti naslijeđenih problema uz nove koji komplikuju situaciju. Potrebna su najmanje dva demokratska lidera u dvije države – što bi vjerovatno iniciralo svijetliju budućnost”, ukazuje direktor Beogradskog centra za bezbjednosnu politiku.
Podsjećajući na aktuelne tenzije između Rusije i zapadnih država u vezi sa ukrajinskom krizom Ljuljzim Peci, kosovski stručnjak i jedan od autora studije Škole naprednih međunarodnih studija i Vilson centra, kaže da se u slučaju eskalacije Srbija na Balkanu suočava sa izborom uz koga će se svrstati.
“U zavisnosti od odluke – njene posljedice će biti dobre ili pak loše”, ukazuje Peci, dodajući da je skora primjena strategije konvergencije u procesu između Kosova i Srbije izrazito značajna.
“Mandat Bajdenove administracije biće okončan 2025, kao i aktuelne Evropske komisije. Ovo je zlatni trenutak za postizanje riješenja između Srbije i Kosova primjenom strategije konvergencije. Ako imamo u vidu vremenski okvir – ona može biti efikasna isključivo ako bude primjenjena u naredne dvije godine. Zato mislim da Sjedinjene Države treba odlučno da je primijene. Međutim, trenutno je sve to zakočeno uslijed premoći koju Srbija ima zahvaljujući tome što pet država članica EU ne priznaje kosovsku nezavisnost”, podseća Peci.
Uzroci istrajnosti država u nepriznavanju nezavisnosti Kosova, poteza koji prema presudi Međunarodnog suda pravde nije predstavljao kršenje međunarodnog prava, povezani su njihovim težnjama za očuvanjem sopstvenih teritorijalnih integriteta, zabrinutosti uslijed aspiracija koje bi mogli imati neposredni susjedi, ili pak druge države u eventualnom savezništvu sa njima.
“Ta odluka rumunskih vlasti bazirana je na pitanjima o nacionalnoj bezbjednosti. Takođe, postoji i strahovanje od moguće ruske agresije – s obzirom na to da Rumunija ima najdužu granicu sa Ukrajinom”, objasnila je jedna od učesnica debate Julija Đođa – vanredna profesorka na Univerzitetu u Džordžatunu u američkoj prijestionici Vašingtonu.
“Druga moguća prijetnja nacionalnoj bezbjednost je Mađarska pod Orbanom. Mađarski revizionizam prema pojedinim rumunskim teritorijama se shvata ozbiljno. Orbanove veze sa Putinom zabrinjavaju – kao i strahovanja od nekog mogućeg mađarsko-ruskog saveza protiv Rumunije. Zabrinutost pobuđuju i ruska sponzorstva separatističkim pokretima širom svijeta”, upozorava profesorka Đođa.
Prema njenim riječima, rumunska pozicija prema pitanju Kosova nije nepromjenjiva, ali zavisi od rumunske percepcije nacionalne bezbjednosti.
“Rumunija neće biti usredređena na Balkan dok ima potrebu da bude koncentrisana na bliža pitanja. To se može promijeniti ako joj Sjedinjene Države i Evropska unija ponude nešto zauzvrat. Bezbjednost, ali i znatniju ulogu u događajima u regionu”, zaključuje Đođa.
Slični su i razlozi slovačke nespremnosti za moguću promjenu državne politike prema jednoj od centralnih balkanskih tema.
Jan Cingel, izvršni direktor nevladine organizacije Strateške analize, ukazuje da bi elementi strategije konvergencije mogli biti ponuda Kosovu da postane članica Partnerstva za mir.
Riječ je o vojno-političkom program Sjevernoatlantske alijanse usmjerenog ka stvaranju povjerenja između članica i zemalja koje to nisu. Srbija, uprkos proklamovanoj vojnoj neutralnosti, članica je te organizacije od 2006. godine.
“Takva ponuda Kosovu ne znači i priznanje, jer se statusna pitanja mogu uskladiti sa standardima koje već primjenjuje Evropska unija. Istovremeno, umanjio bi se uticaj Rusije i Kine, jer za članstvo u Partnerstvu za mir nije potrebna odluka Ujedinjenih nacija, sve je vezano za NATO”, navodi u svom prijedlogu Cingel. Takođe, kao još jedan od elemenata primjene strategije vidi i povratak slovačkih snaga u redove KFOR-a, međunarodne mirovne misije Sjevernoatlantske alijanse na Kosovu.
“Slovačka je svoje snage iz KFOR-a povukla 2010. Obrazloženje je bilo da Slovačka, kao država koja ne priznaje nezavisnost Kosova, ne želi da obučava pripadnike Kosovskih bezbjednosnih snaga. Istovremeno, tokom posljedenjih 12 godina ugled KFOR-a kod Albanaca i Srba je znatno uvećan. Srbija zajednički patrolira za KFOR-om i u koktaktu je sa zvaničnicima kada se dogodi neka eskalacija. Povratak Slovačke imao bi dvojak značaj: ojačao bi samu operaciju i Beogradu poslao poruku da se nešto mijenja u Bratislavi u vezi sa tim pitanjem Kosova”, podvukao je Cingel.
Upravo te predložene metode ne potpadaju pod priznavanje nezavisnosti Kosova pet država članica EU koje to nisu učinile, ali istovremno umanjuju, kako se procjenjuje preimućstvo Srbije koje ima u dijalogu, i predstavljaja signal Beogradu i Prištini o mogućoj promjeni stavova država koje ne priznaju Kosovo.
Debatu je organizovala Škola naprednih međunarodnih studija univerziteta Džons Hopkins u Vašingtonu i Vilson centar – jedna od američkih prestižnih akademskih instutucija.