Treba zaista biti nepopravljivi mazohista pa nekoliko sati provesti uz tv Pink. Kao ja u nedjelju ujutro. Da biste ukapirali tu socijalnu patologiju koju ponajbolje prezentuje ovaj medij, dovoljan je ponekad jedan dan, ili jedna emisija. Zamislite tek kada imate kontinuitet praćenja programa u kome je po ko zna koji put, više kao domaćin nego kao gost, prije par jutara gostovao Vojislav Šešelj.
On je, kao da pije prvu jutarnju kafu, saopštio da će u prvoj polovini marta na svesrpsko božanstvo zvano Aleksandar Vučić, biti izvršen atentat. I to – ni manje ni više – nego u organizaciji Mila Đukanovića i Radoja Zvicera, vjerovatnog lidera Kavačkog klana!
Šešeljeve navode, dan ili dva kasnije, po tvrdnjama Vučićevih medija potvrdio je Europol koji je, kažu, dostavio i mnogo podataka. Potom se više ne pominje Europol, nego “jedna zemlja EU”, koja im je proslijedila operativna saznanja. Uslijedilo je saopštenje srpskog MUP-a i Aleksandra Vulina koji je, navodno, “zvanično obaviješeten o postojanju kriminalne grupe koja za cilj ima atentat na predsjednika Srbije”.
Za sve to vrijeme nije prezentovan nijedan dokaz, nije pokazan nijedan dokument, nije navedeno koja zemlja EU im je proslijedila “operativna saznanja”, niti se Europol zvanično oglasio. A morao bi kada je u pitanju saznanje o organizaciji atentata na prvog čovjeka države koja se nalazi u Evropi, makar to bila i Srbija.
Sve to nije bila prepreka da na scenu stupi totalna pomama i paranoja Srpskog sveta. O atentatu se već ispredaju bajke, sve kao da se već dogodilo, pravi se rekonstrukcija zločina, zna se i ko i gdje i čime je atakovao na Vučića. Samo još fali da saopšte kako su pronađene čaure, pa da lakrdija bude potpuna.
To što o atentatu na predsjednika govore kao da se već desio, nije sve što oni mogu. U studiju Pinka su već kriminilozi, doktori Centra za političke studije, lideri Centra za proučavanje globalizacije, lovci na operativce, kriminalce, ubice, koji love egzekutore gnusnog zločina.
Već su raspisali i potjernicu (!) za “počiniocem”, iako niko nije utvrdio ni postojanje namjere da se izvrši sporno krivično djelo, a kamoli da je preduzeo neku radnju da do izvršenja djela dođe.
Ali, paranoja Srpskog sveta ne bi bila to što odavno jeste, da u teoriju zavjere protiv bezgrešnog i nepogrješivog A.Vučića nije uključen faktor Crna Gora i “neoboriva činjenica” da blagostanje u koje on vodi Srbiju smeta njihovom južnom susjedu. Uz to, Đukanović je, kažu, ljut što je Vučić pomogao Srbe u Crnoj Gori i tako podstakao njegov pad sa vlasti, pa ga, eto, sad treba likvidirati. I to baš u trenutku kada sprovodi državne reforme nezabilježene u istoriji, kada gradi puteve, škole i bolnice, a oduševljene mase mu kliču od Zemuna do Priboja jer im povremeno upotpuni lični budžet sa po 30 evra državnoga novca.
Kada se pogleda unazad, nije ovo prvi “atentat” na Vučića. Dešavali su se pokušaji njegovog “ubistva” mnogo puta do sada, od onoga dana kada su ga u Srebrenici jurile žene, a on trčao u zagrljaj “kobrama” koliko ga noge nose, pa sve do današnjih dana kada mu na miru ne ostavljaju ni “decu”, ni brata, a o ženi da ne govorimo.
Elem, Vučić i Srbija, da bi bili smiješni, ne moraju biti predmet sprdnje ni u regionu, ni na mrskom Zapadu. Oni su dovoljni sebi, jer niko tako dobro i originalno ne može da im se nasprda, kao kada oni to učine sebi.
Istina, istorija Srbije – ako već ne obiluje slavnim bitkama i kontinuiranom borbom za slobodu – prepuna je unutarsrpskih zločina, još od vremena kada je vožd Karađorđe objesio svog oca i ubio brata. Potom su 1903. godine od srpske ruke ubijeni kralj Aleksandar i kraljica Draga Obrenović, na isti dan kada je 35 godina ranije, takođe od srpske ruke, ubijen knez Mihailo Obrenović. U srpskom narodu se to tumačilo kao vraćanje “duga” za Karađorđevo ubistvo u Radovanjskom lugu, kada je “kum preko kuma, skratio kuma za glavu, i isporučio je u Stambol”. U sjećanju je i ubistvo kralja Aleksandra Karađorđevića u Marseju, istina od ruke Makedonca. I tako, sve do novog milenijuma kada je od srpske ruke i snajperskih hitaca, stradao premijer Srbije Zoran Đinđić. A moglo bi da se nabraja još.
Ipak, ovo što se danas događa u Srpskom svetu kada je u pitanju prizivanje atentata na Vučića, zaista djeluje nadrealno. Predsjednik Srbije, logično, ima političke protivnike, one koji se sa njim verbalno obračunavaju i žele njegov politički pad. Ali, zašto se njegova fizička eliminacija stavlja u kontekst ambicije Crne Gore da mu dođe glave, to najbolje zna Aleksandar Vučić.
Uostalom, zar politička platforma Srpskog sveta ne daje mnoge odgovore? Od Crne Gore treba uzeti (ukrasti) ono što je dobro: njenu istoriju, tradiciju, kulturu, njene manastire i crkvenu imovinu, pisce, umjetnike, sportiste. Dok traje ta otimačina, istovremeno je potrebno prikazati Crnu Goru kao privremenu državu koja je nedostojna da baštini bilo šta što je vrijedno.
U tom kontekstu treba tumačiti i najnovije ludilo zvaničnog Beograda kada se radi o atentatu koga nije bilo i neće biti. A kada prođe februar i ispostavi se da od svega nije bilo ništa, oni će to prikazati kao uspjeh srpskih bezbjednosnih službi koje su, eto, osujetile namjere predsjednika Crne Gore i jednog kriminalnog klana. Providno je taman toliko koliko je i smiješno.
Nebojša Redžić
“Jer AV im povremeno upotpuni lični budžet sa po 30 evra državnoga novca.” — Država je građanima i privredi u periodu Covid krize pomogla sa preko 8 milijardi evra! Cifra o kojoj takvi kao što si ti mogu samo da sanjaju….
Kada govoriš o krađi, srećom takvih kao što si ti je sve manje po Beogradu i Srbiji koji će da podkradaju državu i prave razne kombinacije. Takvima bi trebalo tajno zabraniti ulazak u SR, pa pametujte po Sarajevu, Tirani i Zagrebu.
Na ovoga kretena svako malo pa neko pokusava atentat. Da nije smijesno bilo bi tuzno.