O državnicima i džorama

Srpski  autokrata Aleksandar Vučić imao je prošle sedmice performans pred Generalnom skupštinom UN i tom prilikom po količini groteske, patetike, neukusa i populističkog prenemaganja prevazišao je sve svoje dosadašnje ”dramske” uratke. Ako uzmemo u obzir neurotično-patetične ispade srpskog autokrate proteklih godina, to nije bilo nimalo lako.

Ali suludi Vučić je ipak uspio da nadmaši sebe.

Plakao je i smijao se u isto vrijeme, nekontrolisano tresao, buncao, brisao sline srBskom trobojkom ’’da čitav svet vidi’’ kako patetični, poluludi autokrata lamentira nad sudbinom svog ’’napaćenog naroda’’.

and the Oscar goes to… pic.twitter.com/VE5P9FokS7

— Dobar Loš Vučić (@asomakumbrother) May 23, 2024

Kada je Rezolucija o genocidu o Srebrenici usvojena, ogrnuo se srBskom trobojkom, svečano objavio da “pošalju obezbeđenje, da vidi junaka koji će da mu uzme zastavu”, iako niko nije imao namjeru da to uradi. Na kraju je ustao raširio tu istu trobojku, podigao tri prsta u stilu huligana sa ”severne šipke”.

Srpski autokrata je izigravao u Njujorku velikosrpskog heroja, a izgledao je kao patetični klovn dok je čitavom unesrećenom srBskom življu navlačio omču genocidnog naroda.

Srbija je 23. maja imala priliku da glasanjem, čak i kosponzorisanjem Rezolucije spere sa sebe hipoteku države čija se politika i uopšte društveni svjetonazori zasnivaju na glorifikaciji ratnih zločinaca i genocida. Umjesto toga Vučić i politička posluga odlučili su da svom snagom brane tekovine genocidne politike i srpskom narodu nametnu epitet genocidnog.

Koja je razlika između državnika i psihotičnog populiste koji je izgubio svaki kompas, najbolje se može uočiti ako podsjetimo na primjer nekadašnjeg njemačkog kancelara Vilija Branta.

Njemački socilaldemokrata je decembra 1970. bio prvi njemački kancelar koji je stupio nogom na poljsko tlo. Od Drugog svjetskog rata, od njemačke okupacije Poljske i njemačkog ubijanja tada je bilo prošlo svega 25 godina. Brant je doputovao u Varšavu da bi omogućio novi početak u njemačko-poljskim odnosima.

Pred spomenikom ustanku u Varšavskom getu Brant je 7. decembra položio vijenac, vratio se korak-dva nazad i kleknuo pognute glave.

„Nad ponorom njemačke istorije, pod teretom miliona ubijenih, uradio sam to što ljudi inače rade kada jezik zakaže“, napisao je kasnije Brant u svojim sjećanjima. Brant je klečao kao grešnik, oslanjajući se na hrišćanske motive.

Za razliku od Vilija Branta koji je klečao u Varšavi i tražio od svijeta oproštaj za nacističke zločine, Vučić je u Njujorku izigravao političko-populističku džoru koja neće da osudi genocid, već svom narodu nameće etiketu genocidnog. To i ne čudi kada znamo da je srpski autokrata svojevremeno kao vatreni radikal i sljedbenik Vojislava Šešelja, lijepio plakate na kojima je pisalo ’’Bulevar Ratka Mladića’’ i branio njega i kolegu zločinca Karadžića u srpskom parlamentu. Dok se u Njemačkoj kažnjava svaka pomisao na afirmaciju nacizma, u Srbiji su murali sa Ratkom Mladićem izraz patriotizma, a slavljenje zločinaca odgovornih za smrt hiljada, uključujući žene i đecu, je nešto što je nakon decenija otrovne propagande usađeno u podsvijest prosječnog velikosrbskog SNS-SPC gedžovana.

Na primjeru Njemačke i Srbije može se jasno vidjeti kolika je razlika kada državu vodi državnik i kada je predvodi patetična, psihotična džora ogrezla u nacionalističkoj demagogiji, lažima, korupciji i kriminalu.

U.P.A.