PRAVOSLAVLJE U SLUŽBI ZLOČINA Putinov pripejd Amfilohije

Piše: Balša Knežević

Pravoslavlje prolazi kroz veoma težak istorijiski period i upitno je da li će ovo vjersko učenje ikad moći da bude pročišćeno od antihrišćanskog i fašističkog djelovanja koje mu je nanijelo, a sva je prilika, nenadoknadivu štetu.

Djelovanje takozvanih pravoslavnih crkava u Rusiji i Srbiji rezultiralo je da ovaj vjerski pravac u hrišćanstvu bude sveden na otrovni zilotizam koji se bazira na ratnohuškačkoj, krvoločnoj terminologiji i ideologiji zla i uništenja.

Agresija Rusije na Ukrajinu do kraja je ogolila značajnu ulogu koju ovo, nekad hrišćansko, a sada antihrišćansko vjersko učenje, ima u politici agresije, rata, stradanja, ali i u propagandnom djelovanju na širenju fašističke ideologije krvoprolića.

Isto kao što 90-ih godina ne bi mogli zamisliti ratna stradanja bez uloge takozvane SPC koja se sve češće oslovljava kao Svetosavski kult krvi i tla i svetosavska sekta (SS), tako je i danas agresija Rusije na Ukrajinu ogolila zloupotrebe pravoslavlja u političke i ratnohuškačke svrhe.

Identično djelovanje ruske i velikosrpske ideologije

Odnos zvanične Rusije i takozvane Ruske pravoslavne crkve (RPC) prema Ukrajini gotovo se u potpunosti podudara sa odnosom koji zvanična Srbija i takozvana SPC imaju prema državi Crnoj Gori i Crnogorcima.

Ruski diktator, Vladimir Putin, kao nosilac ideje ”ruskog sveta”, smatra da su Rusi i Ukrajinci jedan narod, da su Ukrajinci produkt komunističke Velike oktobarske revolucije i da ih je zapad, kao izmišljen identitet, posvađao sa Rusijom i Rusima. Putin u napadima otrovnog propagandističkog djelovanja poručuje da je Ukrajincima usađena mržnju prema ruskom narodu.

Identičnu terminologiju koriste nosioci velikosrpske propagande – unazad decenijama razni rakovići, vulini, šešelji ponavljaju propagandnu matricu da su Crnogorci kao narod i nacija izmišljeni i da nijesu ništa drugo nego u najboljem slučaju ”elitni Srbi”.

Prema toj velikosrpskoj propagandnoj matrici Crna Gora nije država, već Srpska Sparta i suvenir koji svakog poštenog velikosrbina podsjeća na vremena epskih bojeva za ”pravo čast i slobodu srBskog naroda”.

Crkva – ideološki rasadnik ratnohuškačke propagande i velikodržavlja

Čitava velikodržavnička propaganda negiranja naroda, kako u crnogorskom tako i u ukrajinskom slučaju ne bi se mogla zamisliti bez uloge takozvanih pravoslavnih crkava – srpske i ruske. Te organizacije su decenijama unazad programirane da služe kao batine u širenju pogubne velikodržavničke i nacionalističke ideologije, a u tom procesu izgubile su potpuno svoj vjerski karakter svodeći se na ispostave za parapolitičko, ideološko-propagandno djelovanje.

Stoga i ne treba da čudi što je ruski patrijarh Kiril prije nekoliko dana u govoru pred vojskom, navodno, pozvao na uništenje Ukrajine.

“Jednom smo slomili kičmu fašizmu, uradićemo to ponovo“, kazao je.

Kiril se prilikom ove ideološko-propagandne ratnohuškačke tirade služio čuvenom farisejsko-zilotskom zamjenom teza, pravdajući sadašnji zločinački fašizam i agresiju Putinovog režima, time što je “Rusija odigrala odlučujuću ulogu u porazu fašizma” u Drugom svjetskom ratu.

Amfilohije patentirao govor mržnje

Kiril je ovakvim nastupom, koji je samo jedan u nizu sličnih, sebe jasno predstavio kao političkog aparatčika koji poltroniše ruskom diktatoru, da li iz čistog straha ili ideološke zaslijepljenosti, manje je bitno.

Upravo u djelovanju pseudocrkvenih funkcionera je najveća sličnost između velikosrpske i putinističke ideologije, koje su neraskidivo povezane sa djelovanjem SPC odnosno RPC.

U tom kontekstu Kiril je samo blijeda kopija pokojnog lidera crnogorske filijale SPC Amfilohija Radovića koji je u ”mainstream” crkvene terminologije i ideološkog rada inkorporirao govor mržnje, ratnohuškanje i negiranje crnogorske nacije.

Slično kao što Kiril glorifikuje agresiju nad suverenom državom i negira pravo na postojanje ukrajnskom narodu koji i ne priznaje, tako je i Radović čitavu svoju karijeru veličao ratne zločince, negirao Crnu Goru i Crnogorce.

Radović je Crnogorce poredio sa volovima, a u jednom intervjuu na pitanje novinarke “Šta mislite o crnogorskom državnom projektu”, izričito odgovorio: “Ne pravi se pita od onoga”. Crnogorsku pravoslavnu crkvu nazivao je “autofekalnom”, a Crnogorce je nazivao “komunističkim nakotom”.

Krajem juna 1991, na Petrovdan, Željko Ražnatović Arkan uz blagoslov Radovića, sa „Tigrovima“, naoružanim do zuba, boravio je u Cetinjskom manastiru, odakle su ispraćeni u ratne pohode na teritoriji bivše SFRJ.

Putinov pripejd Amfilohije

Ovo je samo skromni podsjetnik na veličanstveni mrzilački, antihrišćanski opus pokojnog lidera crnogorske filijale SPC, a o njegovim nepočinstvima bi se mogli napisati tomovi knjiga.

Ako uzmemo u obzir djelovanje pokojnog mitropolita SPC prema Crnoj Gori, jasno je da Kiril, njegov ruski antihrišćanski saborac, samo slijedi matricu vjerskih lidera koji su u političke svrhe spremni da postanu portparoli zločinačke ideologije.

Jer, religijska komponenta u propagandi daje neki dublji šmek i dimenziju ”svetog rata za uzvišene ciljeve” bilo kojoj agresiji. SPC je tokom rata 90-ih radila isto što danas radi RPC tokom rata u Ukrajini – višim, gotovo svetim ciljevima pravdala je nešto što ne može biti opravdano – agresiju, krvoproliće, zločin i genocid.

Ali za razliku od Amfilohija koji je bio ratnohuškačka zlokobna sila, sa autonomijom djelovanja na sprovođenju velikosrpske hegemonističke politike, lider ruske crkve Kiril je umnogome sputan od strane ruskog diktatora Putina – neupitnog autoriteta u Rusiji.

Kiril je svjesno ili iz straha preuzeo ulogu pripejd Putinovog mini-Amfilohija, koji će po potrebi plasirati priču o ”odbrani svetih ciljeva” i ”uništenju ukrajinskog fašizma” da  bi relativizovao i opravdao zločine koji se sprovode po nalogu njegovog pretpostavljenog.

U svakom slučaju, pokazalo se da je najveći gubitnik u ovom beskrupuloznoj propagandnoj tiradi, pravoslavlje, koje je od iskrene hrišćanske doktrine, zahvaljujući djelovanju SPC i RPC postalo samo ideološka ispostava za propagandno pravdanje hegemonističkih aspiracija bolesnih nosilaca velikodržavničkih projekata.