Popis u duhu sramne podgoričke skupštine

Piše: Tijana Lopičić

Megalomanska težnja stvaranja “sprskog sveta” rezultirala je ulaganjem enormnih novčanih sredstava iz Srbije, finansirajući mitomanske kampanje, poput skadalozne kampanje “Pononosni na svoje srpsko”, zbog koje je Hrvatska zvanično uputila protestnu notu. Sasvim očekivano u akciju širenja mitomanije priključila se i Wikipedia Srbije, pod parolom pisanja članaka na temu Crne Gore na srpskom jeziku, ističući njenu posebnu važnost, u trajanju od 1. oktobra do 1. novembra 2023. godine.

Sve ovo ukazuje na hibridni rat koji se vodi u Crnoj Gori. Nekako je logično povezati i sa sramnom podgoričkom skupštinom, koja za neke, zbog površne i nedovoljne edukovanosti ili iz nekih drugih razloga, predstavljala navodni rezultat volje građana.

Baš kao i sa podgoričkom skupštinom 1918. godine, ni danas, nijesu stečeni elementarni uslovi za normalan popis stanovništva u Crnoj Gori. Na veliko iznenađenje, DPS je temeljno elaborirao problem, te predložio jasnu strategiju, kako bi spriječili falsifikovanje, prije svega da ne bi dozvolili realizaciju geopolitičke agende velikosrpske šovinističke ideologije. Ovo je ujedno i moja prva pohvala za DPS, koja prekida niz kontinuirane kritike od 2020. godine.

Naime, da je podgorička skupština bila nelegalna i nelegitimna o tome je pisao, jedan od najznačajnih srpskih pravnika i veliki autoritet, akademik Živojin Perić, koji u svojoj pravno-istorijskoj studiji “Crna Gora u Jugoslovenskoj federaciji”, objavljena 1940. godine, to pravno dokazuje.

Prvo, Perić ističe, da je naziv i sami zadatak akta podgoričke skupštine ustanovio samonazvani Centralni izvršni odbor za ujedinjenje Srbije i Crne Gore, na sjednici 07. novembra 1918. godine, u Beranama.  No, odbor koji je donio odluke o prisajedinjenju Crne Gore Srbiji, organizovala je vlada države Srbije bez učesnika iz Crne Gore. Dakle, ni nijedan legalni državni organ, niti bilo koji politički subjekt, nije učestvovao u donošenju odluke o formiranju tog odbora. Svetozar Tomić, državljanin Srbije sa jasnom agendom, organizovao je odbor i bio “glava odbora”. Imenovao je Pera Kosovića, takođe državljanina Srbije, kao i dva crnogorska državljanina Janka Spasojevića i Milosava Raičevića, koji su prethodnim radom dokazali da će dosljedno izvršavati stavove vlade Srbije. Na trenutak možemo napraviti i malu digresiju i konstatovati da ono što su tada bili Spasojević i Raičević, danas su, nažalost, Andrija Mandić i Milan Knežević.

Drugo, Perić pravno dokazuje, da je odluku o promjeni statusa države Crne Gore, mogla jedino da donese Crnogorska narodna skupština i Gospodar Crne Gore, u skladu sa tadašnjim važećim Ustavom Crne Gore. Nikakav pravni osnov, nije imao niti je mogao imati, samoformirani Odbor.

Treće, kao jasan element hibridnog rata, Perić ističe, da je srpski državljanin Svetozar Tomić napisao projekat za uspostavljanje Podgoričke skupštine na putu do Peći, što znači da su odluke donešene, a ne konstituisane u Crnoj Gori.

Četvrto, u daljoj pravno-istorijskoj studiji Perić ukazuje na neregularnost, antidemokratičnost i necivilizovanost izbora. Narodne poslanike, one za koje su znali da će zastupati bespogovorno stav prisajedinjenja, birali su protivzakonito, kršeći važeći Zakon o izboru narodnih poslanika i tadašnje pravilo koje je važilo u svim evropskim zemljama. No i sam proces izbora sproveden je bez: biračkih spiskova, bez utvrđivanja identiteta, bez  utvrđivanja prava glasa uopšte, bez pravnog određenja subjekata koji imaju pravo  podnošenja kandidatskih lista, bez biračkih odbora, bez određenja kvoruma na zborovima i sjednicama povjerenika, izbori koji nijesu ni realizovani u nekim kapetanijama…

Peto, Perić ukazuje da je i tekst Odluke Podgoričke skupštine izradio Cetralni izvršni odbor, a bez rasprave su ga poslali Skupštini na usvajanje. Većina poslanika nije ni bila upoznata sa tekstom. Usvojili su ga aklamacijom (aplauzom), iako je nekoliko poslanika odbijalo to da prihvati i tražilo raspravu.

Tako je to bilo 1918. godine na podgoričkoj skupštini, kada su nelagalno i neligitimno izbrisali crnogorsku državu i crnogorski identititet. Tako velikosrpski hegemonizam računa da će biti i 2023. godine sa popisom stanovnišva u Crnoj Gori, jer ovim procesom rukovodi ista ideologija kao 1918. sa identičnom agendom.

Stoga, moramo se zaštititi od lakog falsifikovanja prepisa popisnih lista za željenim informacijama, bilo od strane popisničara ili kontrolora. Dakle, od krucijalne je važnosti obezbijediti elektronski pristup našoj popisnoj listi, kao dodatnoj mjeri u sprečavanju velikosrpskog hegemonističkog plana. Ovo je samo jedan od elementa koji mora biti ispunjen za legitiman popis, a legitimnost je u ovakvom ambijetnu misaona imenica.

Ono što je evidentno je da pobornici velikosrpstva ni u XXI vijeku nijesu odustali od šovinističko-genocidne ideologije, i metoda koje su koristili 1918. godine. Nasilne pripreme za predstojeći popis su najbolji dokaz za ove tvrdnje.