Pandorina moralna panika

Za aktuelno.me

Piše: Milenko A. Perović

Afera „Pandorini papiri“ (Arhiv Pandora, Dosije Pandora etc.) širi se svijetom. Naziv su joj smislili prema helenskom mitu o Pandorinoj kutiji. Kao što su iz nje na svijet pohrlila sva moguća zla, tako su iz „Papira“ izbili podaci koji treba da izazovu sumnju u zakonitost poslovanja velikog broja važnih ljudi po svijetu.

Za Crnu Goru fama ovoga svjetskog skandalona ne bi imala nikakvog značaja da se u „Papirima“ ne pojavljuje ime sadašnjeg predśednika Crne Gore i njegovog sina.

Stari i novi proizvođači, distributeri i korisnici političkih skandala u Crnoj Gori i oko nje dočekali su Pandorinu famu kao dar s neba. Sinhronizovano su se javili, misleći  da im je došla zgoda za definitivnu političku difamaciju, čak i krivično gonjenje  svog glavnog političkog antagoniste.

U njihovoj namjeri nema ničega novoga. Po ko zna koji put, oni pokušavaju skandalizacijama izazvati tzv. moralnu paniku u Crnoj Gori i tako joj nanijeti štetu. Izmišljenim ili naduvanim skandalima oni stalno gađaju značajne ljude crnogorskog suverenizma. Trajna meta njihovih skandalizatorskih podvala je sadašnji predśednik Crne Gore. Skandalizatorima i njihovim gazdama čini se da bi se lako riješili Crnogoraca i države Crne Gore kad bi ga uklonili iz politike.

Šta izaziva i stalno obnavlja njihovu skandalizatorsku opśednutost Đukanovićem?

In genere, beogradski i domaći protivnici nezavisne i suverene Crne Gore nikada nijesu imali na raspolaganju kvalitetnu političku ideju o postojanju Crne Gore. Svi njihovi ideolozi i “umni ljudi” nijesu bili u stanju smisliti šta bi za građane Crne Gore bilo bolje od državne nezavisnosti i crnogorske nacionalne emancipacije.

Osim jugoslovenske socijalističke i federalističke ideje, sve druge solucije implicirale su nestanak crnogorske nacije i Crne Gore kao države te njeno utapanje u velikosrpske državne tvorevine s oficijelnom ideologijom srpskog nacionalizma.

Suverenoj Crnoj Gori nikada se nije moglo oponirati zdravom političkom idejom. Od Garašanina do danas, neprijatelji Crne Gore pokušavali su joj nanijeti štetu i baciti je na koljena stalnim mentalnim ratom, “mekom silom,” teškim lažima, manipulacijama i podmetanjima te propagandnim ocrnjivanjima i skandalizacijama svega crnogorskog! Od vremena knjaza Nikole do Mila Đukanovića u čvrstom i upornom skandalizatorskom frontu velikosrpstva protiv Crne Gore ništa se nije promijenilo!

Proizvođenje afera usmjerenih protiv Đukanovića raslo je po širini i dubini od njegovih prvih sukoba s Miloševićem. “Afere” su dobijale sve radikalnije i fantastičnije oblike prema mjeri kretanja Crne Gore u postizanju državne nezavisnosti.

Među akterima “proizvođenja sablazni” protiv njega, od početka su bile jasno podijeljenje uloge između “nevladinih organizacija”, “nezavisnih medija”, opozicionih partija, dezorijentisanih “intelektualnih” budalčina i svakakve klateži što hoće da izbije na površinu javnog života. Sva ta šarena propagandistička vojska, prema konkretnim interesima finansijera, izdržavana je iz zapadnih, istočnih i beogradskih izvora!

U “tehnologiji” proizvođenja, distrubuiranja i korišćenja političkih skandala ključni cilj je bio stvaranje moralne panike u društvu skandalizacijama usmjerenim protiv Đukanovića. Naručioci “skandala” vjerovali su da je to najpouzdaniji put za pripremanje državnog sloma Crne Gore.

Ko je činio ciljnu grupu za raspirivanje “moralne panike?” Univerzalni odgovor na ovo pitanje poznat je još iz zapadnog iskustva 19. stoljeća. “Moralna panika” počiva na manipulaciji. Najlakše ju je nametnuti dijelu stanovništva koje nema dobru orijentaciju u životu i u politici.  Nije nužno da “skandali” budu lukavo smišljeni, inventivni, dokazivi i dokazani. Najčešće su suprotnog karaktera. Skandalizatori znaju da je dovoljno obnarodovati “skandal” da bi se nanijela određena šteta onome ko mu je meta. On trajno ostaje pod sumnjom, koliko god se trudio da dokaže svoju nevinost.

Većina “afera” u Crnoj Gori pokazala se kao neinventivno djelo politikantskog hohštapleraja, ali je svaka od njih u društvu taložila otrov moralne ozlojeđenosti protiv suverenizma i njegovih glavnih nosilaca. To i jeste bio osnovni cilj proizvođenja moralnih panika.

Proizvođači “skandala” nikad se nijesu suočili sa strategijom uvjerljive političke i društvene odbrane od “skandala.” U mnoštvu stvari koje je propustila načiniti, negdašnja vladajuća nomenklatura nije bila spremna ni sposobna da se uspješno štiti od skandalizatora.

Naprotiv, skandalizatori su bez smetnji stvarali vrijednosnu konfizuju u društvu. Bizarnim politikantskim tračevima trovali su društvenu svijest.  Ukorjenjivali su u njoj mit o “kriminalnom režimu.” Iz humusa skandalizacija rađalo se klerikalističko četništvo kao pseudo-alternativa suverenizma! Rađala se i identitetska konfuzija koja je navodila mnoge Crnogorce da se nacionalno konvertuju u Srbe.

“Nišči duhom” bili su idealni medij “moralne panike” u Crnoj Gori. Uvijek se nalazilo i dovoljno plaćenih neprijatelja države Crne Gore i crnogorske nacije da im pojačaju prijemčivost za moralu paniku. U literaturi se proizvođači i distributeri moralne panike nazivaju “moralnim preduzetnicima.”

O sebi oni stvaraju sliku kao o jedinoj poštenoj društvenoj i političkoj snazi. Sebe nameću društvu kao mjeru dobra i zla te vrhovno sudilište o krivici i nevinosti svakoga. Crnogorski medijsko-tajkunski, grantoprežni i politikantski “moralni preduzetnici” uvijek su bili i ostaju u službi srpskog velikodržavlja. Uvijek su spremni da stvaraju moralnu paniku kako im to nalože  politički, obavještajni i medijski “štabovi” iz Beograda.

U skandalizatorskoj “industriji” Crne Gore ništa se bitno nije promijenilo od kada su se vlasti dokopale tri fašističke falange. Promjena nema, jer kod njihovih gazda nije prestala potreba za proizvođenjem političkih skandala. Metu skandala i dalje čine nosioci suverenističkih ideja, u prvom redu Đukanović, jer skandalizatore i dalje vodi namisao da ga po svaku cijenu uklone iz političkog i javnog života.

Nova vlast slijedi četničku nihilističku ideologiju. Crnoj Gori ne može ponuditi bilo šta pozitivno i konstruktivno, jer ona postoji da Crna Gora ne bi postojala! Ona provodi velikosrpski program destrukcije svih elemenata državnog i društvenog bića Crne Gore. Svoj dijabolični rad pokušava opravdati i sakriti pokušajima retroaktivnih skandalizacija bivše vlasti.

Stigma iz „Pandorinih papira“ – koja je trebalo žestoko politički i krivično da pogodi Mila Đukanovića – raspršila se kao balončić od sapunica i prije no što su beogradske „umne glave“ i lokalni „umovi“ nove „crnogorske“ vlasti smislili kako da politički profitiraju od nje. Našli su ga oni u „Pandorinim papirima,“ ali se u njima nije našlo ništa optužujuće po njega. „Umovi“ su se dobro džilitnuli, ali ne mogaše „pogoditi cilja!“ Ne preostaje im drugo do nastavljanje stare propagandističke graje protiv predśednika Crne Gore.

Mitološka Pandora nije se udala za pametnog Prometeja, no za glupog mu brata Epimeteja! Soroševa Pandora potpomogla je da se još jednom sagleda neizmjerna dubina gluposti i pokvarenosti sadašnje „crnogorske“ vlasti i njenih grantoprežnih skutonoša!

*Zabranjeno je kopiranje i korišćenje objavljenog sadržaja bez saglasnosti redakcije portala Aktuelno.me i autora teksta