Obećana zemlja

Za aktuelno.me

Piše: Slobodan L. Jovanović

„Kakva bi tišina nastala kada bi ljudi govorili samo ono što znaju.“ (Karel Čapek)

Iz vlade Crne Gore građanima se svakodnevno daju obećanja: te Evropa zdaj, te minimalne plate 450 eura, te luksemburški standard, te milijarde investicija, te pola milijarde eura ulaganja u Pljevlja, te pravna država, te obračun sa mafijom, te kraj nepotizmu i partijskom zapošljavanju, kamioni, avioni… Neki dan, čak, čusmo abere iz usta premijera da će Crna Gora sljedeće godine ući u Evropsku uniju! Samo da preživi kao premijer do tada. Čuveno dogodine! Pravi Promised Land!

Mandatar vlade je pokupio neku đečinu po bijelom svijetu, koja je pozavršavala neke ugledne škole i, iz svoje malograđanske vizure, odmah ih proglasio ekspertima. Svako ko se bavio ozbiljnim poslovima u finansijama i privredi zna da je školovanje veoma važno, ali da je mnogo, mnogo važnije iskustvu u bavljenju finansijama i privredom, posebno na makro planu. Ne postoje u ekonomiji univerzalni modeli koji se mogu primjenjivati na sve ekonomije. Teško da neko ko nije iskustveno upoznao posljedice određenih mjera na različite ekonomske prilike može autoritativno donositi programe koji mogu ostaviti stravične posljedice na ekonomiju zemlje. Brbljivost i samoreklamerstvo može zavarati mnoge naivne, ali i otkriti staru istinu da dobrom konju ne treba reklama i samohvalospjevi. No, nije teško „navući“ osobu kakva je Zdravko Krivokapić da povjeruje u bajkovite priče, koje ga, udružene sa metafizičkim maglama kojima je sklon, dovode u komične i megalomanijom filovane fantazije i situacije.

I sve bi to bilo zabavno da nije dobrog dijela stanovnika Crne Gore koji se primaju na sve cigle koje im se prodaju iz vlade samo zato što žele da vjeruju u ono što ih je ubjeđivala opozicija godinama da Crna Gora jeste Eldorado, koja to nije samo zato što je opljačkana, što im je takav kakav je opšti obrazovni nivo i što im je prag tolerancije prema sadašnjoj vlasti  ravan mjeri poniženja koje je premijer države spreman progutati u Beogradu. Jer, nema sumnje da je doček premijera Crne Gore na beogradskom Surčinu bio namjerna provokacija, doduše neuspjela, jer teško domaćin može smisliti to poniženje koje Zdravko Krivokapić neće sa osmjehom bagatelisati, bez svijesti da ne predstavlja sam sebe, već državu čiji je premijer. Izostankom bilo koje mrvice ponosa kod njega i njegove reakcije stvari su se strateški promjenile u regularan ceremonijal dočeka državnika strane zemlje. Čak je dobio i bonus zajedničku večeru, što je kod premijerke Srbije obilježje od posebnog značaja. Zdravko spreman da prihvati svako poniženje, postao je prihvatljiv kao gost iz Crne Gore!

Nego, mnogi su se već bavili tom otužnom pośetom crnogorskog premijera Beogradu,  njegovim lebđenjem kroz prostor od ushićenja što je ostvario svoj san da prošeta crvenim tepihom u Beogradu uz Bože pravde, ošiša se u Beogradu i strahovanjem da u tom euforičnom stanju previše ne spusti pantalone i učini neku glupost. Nekako je zatureno višesatno, mistično odsustvo bilo koje informacije na beogradskim medijima, bez obzira da li se radi o medijima koje kontroliše vlast u Srbiji, ili onima koji se kite perjem nezavisnosti i profesionalnosti, o dolasku Krivokapića na Surčin sve do neđe četiri sata poslije podne. Još uvijek je nedokučivo sa kakvom namjerom je to učinjeno? Nijesu valjda očekivali da će Krivokapić okrenuti avion i vratiti se za Podgoricu, pa da sve ostane sivoj zoni?  Svašta! Oni koji ga podržavaju to mu ne bi nikad oprostili. Jedva su prešli preko Krivokapićevog vijenca Zoranu Đinđiću, mada ne bez oštrih poruka i pitoresknih riječi po društvenim mrežama.

Nema bolje slike onoga što se kolokvijalno zove druga Srbije, tobože građanska, njenog odnosa prema Crnoj Gori, od gostovanja članice Skupštine slobodne Srbije i profesorke BU, Biljane Stojković, narednog dana u prelistavanju štampe na televiziji N1. Što „prva Srbija“ misli može se gledati svaki dan na TV Happy, Pink i sličnim televizijama i po beogradskoj žutoj štampi, u što se, bez zarora, mogu ubrojiti skoro svi pisani mediji u Srbiji. Elem, profesorka Stojanović je paradigma te uslovno nazvane „druge Srbije“, čiji tobožnji građanski svjetonazori padaju u vodu kad se dođe na teren nacionalnog i odnosa prema Srbima u okruženju. Sa sveopštim konsenzusom da je potpuno OK da Srbija i njen politički vrh „brinu“ o Srbima u okruženju, pomažu političko organizovanje, finansijski ih potkivaju, politički ulažu novac poreskih obveznika Srbije, omogućujuje im školovanje, liječenje u Srbiji kao domicilnim stanovnicima… čak da je to njena obaveza. Drugim riječima, umjesto da vlast u Srbiji vodi računa i bude odgovorna onima koji koji je biraju i koji je finansiraju, što jeste karakteristika građanskih društava, ona se postavlja kao zaštitnik svih Srba u suśednim zemljama, iako oni svoja prava i obaveze ostvaruju u drugim državama, glasaju i finansiraju neku drugu vlast.

Nesposobna da se oslobodi naslaga nacionalizma, taloženih godinama, tzv. druga Srbija je podlegla domaćoj propagandi sa svih adresa i crno bijeloj slici o Crnoj Gori, baziranoj uglavnom na otrcanoj priči o „ugroženosti Srba“, laži o 800 godina Crkve Srbije u Crnoj Gori i opšteprihvaćenom mišljenju da su Crnogorci etnički „srpska grana“, koje je prošla vlast htjela siledžijski da odvoji od „srpstva“, konstruišući neki novi identitet. Umjesto razumjevanja da je u relacijama u kojima je srpska nacija 15-tak puta brojnija od crnogorske i time paleta asimilacionih mehanizama kojima Srbi mogu uticati na identitet Crnogoraca mnogo veća od palete kojom raspolažu Crnogorci, pokušava se Crnogorcima prišiti ekstremizam i nacionalizam u težnji da se odbrane od tih realnih namjera. Nema te vukojebine u Crnoj Gori u kojoj ne možete kupiti Informer, Alo, Kurir… za razliku od crnogorske štampe, koju ne možete kupiti ni u centru Beograda. Zatim, stotine kablovskih kanala iz Srbije, Crkva Srbije i njene eparhije, razne organizacije, masovna izdavačka djelatnost, sve je to izvan vidokruga onih koji su tobože predstavnici neke bolje Srbije!? Zato ne čudi što je mali broj onih koji Crnu Goru ne vide sa pozicije hegemona i onoga ko drži sve karte u rukama.

Zato je žalosno da „građanska Srbija“ i opozicija koja sebe smatra evropski opredjeljenom, i sama žrtva medijske satanizacije, ne prepoznaje ko su građanske snage u Crnoj Gori, okrenute evroatlanskim integracijama i zapadnim vrijednostima, već, po pravilu, podržava ekstremizam proruskih, velokosrpskih nacionalista i klerofašista u Crnoj Gori, bilo da je otvoren, ili u bijelim rukavicama i sa crvenim kravatama. Stvoren je stereotip o nedemokratskom bivšem režimu, čija je paradigma Milo Đukanović, čiji gubitak vlasti po difoltu mora biti „demokratska promjena“. Tako profesorka Stojković vidi, sa svojih antirežimskih pozicija, satanizaciju „demokrate“ Zdravka Krivokapića po medijima koje kontroliše Vučić, predśednik Srbije, ali ne vidi hiljadama puta veću i primitivniju satanizaciju Đukanovića po tim istim medijima? Naprotiv, tvrdi da su Vučić i Đukanović u međusobnim raznim vezama i da Vučiću mnogo više odgovara Đukanović, kao „sličan Vučiću“, nego „demokratski premijer“ Krivokapić? I to naočigled otvorenog miješanja zvanične i nezvanične Srbije, Crkve Srbije koju kontroliše vlast u Srbije, u izborne procese u Crnoj Gori koji su doprinjeli promjeni i gubitku vlasti Đukanovićevog DPS-a i njihovih koalicionih partnera! E, izem vam logiku, „druga Srbijo“!

Umjesto međusobne podrške ionako malobrojnim građanski opredjeljenim snagama u regionu, privrženim zapadnim vrijednostima, iz Srbije se u Crnoj Gori podržavaju upravo oni koji Crnu Goru vuku nazad, uništavajući njen sekularizam, građanske i medijske slobode, meritokratiju, nezavisne institucije, antifašizam…  Podržavaju one koji baštine kvinsliške pokrete, klerofašizam, mržnju prema manjinama, slave zločince i zločine, podržavaju vladu koja je formirana na svetosavskim principima, u okviru i sa dominantnom voljom crkve, vlast sa totalitarnim načinom vladavine i zloupotrebom institucija u obračunu sa neistomišljenicima, populističku vlast koja predstavlja u javnim nastupima lošu kopiju Vučićevog populizma u veličanju samih sebe i unižavanju onih koji su njihovi politički protivnici i kritički nastrojenih medija prema vlasti. Narod koji u svojim redovima ima takve intelektualne veličine , kao što su Latinka Perović (čiju smrt priželjkuje ministarka kulture, obrazovanja, nauke i sporta Crne Gore), Žarko Korać i još poneki, koji predstavljaju simbole borbe za građansko, uređeno društvo zapadne demokratije, a koji ih ne poštuje i ne uvažava njihova mišljenja, teško da može imati objektivan i dobronamjeran odnos i prema sadašnjosti i budućnosti Crne Gore.

Zato i dovode na tzv. nezavisne medije patološke lažove iz Crne Gore i preko njih grade sliku o Crnoj Gori, gledajući da svaki razborit glas i analizu iz Crne Gore podvedu pod „propagandu Milovih analitičara“, jer je lako prepoznati laži o Đilasu, ali se objeručke prihvataju laži o Crnoj Gori i mišljenja političara koji su toliko vremena iznosili laži da su i sami povjerovali u njih!

*Zabranjeno je kopiranje i korišćenje objavljenog sadržaja bez saglasnosti redakcije portala Aktuelno.me i autora teksta