Nacionalna patologija

Piše: Balša Knežević

Rukometna reprezentacija Crne Gore pobijedila je juče Srbiju u trećem kolu Evropskog prvenstva i tako osvojila dva boda i treće mjesto u grupi u Minhenu. Da poraz Srbiji teže padne pobrinuo se Nemanja Grbović koji je Crnoj Gori donio pobjedu sa zvukom sirene.

Iako utakmica za Crnu Goru nije imala značaj sa takmičarskog aspekta, pobjeda nad zemljom sa kojom je do 2006. bila u državnoj zajednici, po ko zna koji put je na površinu izbacila nacionalističke frustracije na kojima hegemonistički centri u Beogradu decenijama grade političku ideologiju.

Mediji u Srbiji, čini se očekivano, osuli su paljbu po srpskim rukometašima nakon poraza od Crne Gore i eliminacije sa Evropskog prvenstva u Njemačkoj.

Kako smo juče zabilježili, mnogo toga mediji u Srbiji tolerišu, kriminal Crvene zvezde, sve pljačke SNS i primitivizam Aleksandra Vučića, nacionalni terorizam, izborne krađe, ali poraz od Crne Gore u bilo kojem sportu doživljava se kao sramota i teško breme sa kojim će morati da se nose.

Zbog toga i ne čude naslovi u srpskim medijima kao što su – “Bruka i sramota Srbije na Evropskom prvenstvu”, ili “Fijasko orlova”.

Međutim, nije samo srpske medije i građane Srbije teško pogodio poraz od Crne Gore na Evropskom prvenstvu. Za to se pobrinula čuvena nacionalna patologija – veoma zastupljena kod značajnog broja stanovnika Crne Gore koji imaju identitetsko-psihološki poremećaj, čija je najeksplicitnija manifestacija da svoju državu ne doživljavaju kao svoju.

Na društvenim mrežama pojavila se slika koju bi teško mogli da objasnimo bilo kom čovjeku koji ne živi u Crnoj Gori. Na njoj se vidi osoba koja tuguje iznad srpske zastave na kojoj je ispisano ”Berane”, ograđeno sa dva srpska grba.

Slika navijača koji tuguje iznad srpske trobojke na kojoj je utisnuto ime opštine sa sjevera Crne Gore, nažalost nije ništa neuobičajeno. Već godinama smo navikli da dok većina građana Crne Gore slavi pobjedu svoje reprezentacije u mečevima protiv Srbije, nemali procenat njihovih sunarodnika tuguje nad porazom svekolikog ”srBstva”. Osoba koja je postavila ”šizofrenu” trobojku kao simbol podaničke glorifikacije tuđe države samo je kap u moru.

Ovo ne može biti ništa drugo nego dokaz nacionalne patologije, ili šizofrenije, veoma rasprostranjene po Crnoj Gori među ljudima koji državu u kojoj žive ne doživljavaju kao svoju. Najveća je nesreća što hegemonistički centri u Beogradu i njihove partijske ispostave u Crnoj Gori već decenijama nastoje da iskoriste ovu identitetsku konfuziju da bi politički profitirali.

Sport je samo najbolji način da se ta patologija javno manifestuje…

Ali što očekivati od ljudi koji žive u Crnoj Gori, kada ministar odbrane iz reda Demokrata Dragan Krapović čini sve da državu koju predstavlja uvuče u velikosrpsku matricu konflikata sa susjednim zemljama. Krapović je trebalo da se za vikend u Tivtu sastane sa hrvatskim kolegom Ivanom Anušićem, u okviru obilježavanja Dana hrvatskog naroda u Crnoj Gori. Hrvatski ministar je otkazao sastanak, zbog kako je objasnio, Krapovićevih stavova o spomen-ploči u Morinju i brodu “Jadran”.

To je potpuno očekivano od Anušića kada je Krapović, kao tipični pripadnik ideološki ameboidne partije političkih diletanata koja koketira sa neočetništvom, relativizovao zločine u logoru Morinj poručujući da oni nijesu “posljedice velikosrpske agresije”. Možda je Krapović mislio da su međudimenzionalna bića odgovorna za Morinj, u čemu su ga podržali svi u njegovoj partiji licemjernih demagoga bez stava i hrabrosti.

Prije toga nacionalistička histerija zahvatila je Pljevlja prilikom dočeka takozvane ,,srpske nove godine”, koja se slavi po julijanskom kalendaru, kada se pod pokroviteljstvom ekstremističkog relikta velikosrpske politike iz Nove srpske demokratije Daria Vraneša, u ovoj opštini odvijao neočetnički dernek.

Doprinos velikosrpskoj patologiji u Crnoj Gori dala je i perjanica neočetništva i profesionalnog srBstva Andrija Mandić koji je u svojstvu predsjednika Skupštine primio Jovana Mićovića – Joanikija, šefa crnogorske filijale svetosavske sekte (SS), poznatije i kao tzv. SPC.

Sve je proteklo uz ljubljenje popovskih ruku, razmjenjivanje svetosavskih relikvija i neizostavnu trobojku, čime se vojvoda Mandić propisno uneredio po sekularnom karakteru Crne Gore. Države koja je nekad stremila evropskim integracijama i zapadnim sekularnim vrijednostima…

Da stvari poprime razmjere apsurda pobrinuo se vladajući PES, koji je podržao Mandićevo pišanje po sekularnom karakteru države Crne Gore i širenje svetosavlja i velikosrpstva. Spajićeva partija je tako pokazala da sve više poprima ameboidni karakter Ljaljovih Demokrata uz neizostavno koketiranje sa neočetništvom i svetosavljem.

Ovome treba dodati i događaje od 9. januara, kada se slavio tzv. Dan Republike Srpske, protivustavno obilježavanje genocida, koji je poslužio kao svojevrsna revija velikosrBstva za brojne predstavnike crnogorske vlasti uz zvaničnu čestitku predśednika Skupštine CG.

Svi navedeni primjeri rapsodije neočetništva i velikosrpskog dernečenja odvijali su se u prvoj polovini januara 2024. godine! Po svemu sudeći, ”svekoliko srBstvo” je uhvatilo zalet da pokuša da konačno pokopa i zadnji pomen svega crnogorskog i sekularnog u Crnoj Gori, što se može tumačiti kao očajnički potez Beograda na čelu sa srpskim autokratom Vučićem, koji broji posljednje mjesece prije suočavanja sa posljedicama sopstvenih laži i kalkulacija između istoka i zapada.

S obzirom da je profesionalna velikosrBska hegemonija pokazala da je vitalna i raspoložena za ekspanziju, ubrzo ćemo dobiti odgovor da li opozicija na čelu sa DPS-om ima potencijala da se suprotstavi političkim silama koje Crnu Goru guraju u septičku jamu nacionalističke destrukcije.

Možda još važnije – dobićemo odgovor da li premijer Milojko Spajić želi i ima snage da se odupre svetosavskom nacionalističkom trendu, u kome su se utopile prethodne dvije vlade…