Do posljednjeg ugodnog osjećaja

piše: Željko Vukmirović

Jednom pobjegulja, vazda pobjegulja.

Baš kao što se svojevremeno iskrao sa uličnih protesta, daleko od gužvanja, pendreka i dimnih bombi, Rajo Evropa se ovog puta prikrao zgradi Skupštine Crne Gore na Cetinju. Da niko ne vidi, niko ne čuje. Priznaćete, čovjek demonstrira pravu umjetnost iskradanja i prikradanja, đe bilo i kad bilo. Doduše, ovoga puta u verziji sa pendrecima i kordonima policije na svojoj strani. Mada, ruku na srce, to je već uigrana kombinacija za gostovanje sadašnjih uhljebljenika na vlasti kad je odrednica puta Cetinje. I tako se stiže do važećeg epiloga. Džaba policija. Grad je neosvojiv, Rajo neuhvatljiv.

Iskusno, Mandić je istog časa poradio na svojoj političkoj nemoći, baš kao i na svom narušenom egu izloženom stalnim porazima, pa se na trku upisao “ugodnim osjećajem” svog boravka u Prijestonici. Bio je to zicer koji nije smio da propusti. Taman da mu prost čovjek od srca poželi – tako ti vazda ugodno bilo…

Bila je to prečica do početka konflikta među poslanicima. I posao je završen. Suštinski, nikakva suvisla funkcija crnogorskog Parlamenta nije imala šanse protiv skupštinskog prosrpskog i proruskog lobija. Baš onako kako to želje nalogodavaca te skupine i nalažu. Ovaj scenario potkrijepili su beogradski mediji izvještavanjem o “totalnom haosu” na Cetinju, te “topovskim udarima i petardama” na nedužne prosrpske poslanike koji su odgovarali “tradicionalnim” podizanjem tri prsta.

Činjenice su neumoljive. Nosioci projekta “srpski svet” nisu sagovornici ni Evrope ni Amerike. Šepurenje u lokalnim okvirima je skroman domet ove ideje. Prepoznavanje diletanata i profitera koji su se uvalili na pozicije odlučivanja u vlasti je već stiglo do ranga prezira. Neki od evropskih izaslanika to i ne kriju. Svakodnevne provale neznanja i primitivizma su jedini elementi politike koja se dokopala vlasti u Crnoj Gori 2020. godine. Tim povodom, svoj izuzetan doprinos neizostavno je upisala i srpska crkva neskrivenim muljanjem sa instaliranom regionalnom mantijaškom agenturom. To, pak, nije prošlo nezapaženo kod Vaseljenske patrijaršije. I ide u prilog činjenici da srpska crkva slabo kome izgleda kao religijska zajednica, već više kao profitna organizacija zadužena za destabilizaciju regiona Zapadnog Balkana.

Rajo Evropa je tu samo da se prijavi kao prisutan. I da istretira kožni tapacirung fotelje predsjednika Skupštine Crne Gore do posljednjeg ugodnog osjećaja.

A onda će već prigodno da se iskrade ili prikrade, kako to samo on zna. Umjetnik, garantovano.