za aktuelno.me
piše: Željko Vukmirović
Posljednje reakcije srpskih zvaničnika, kao i onih iz Srpske pravoslavne crkve, a vezane za usvajanje crnogorskog Zakona o slobodi vjeroispovijesti, izgleda da su zaglavile u prisvojnoj zamjenici – srpsko.
Ova naročita prisvojnost podrazumijevala je i organizovane skupove i aranžirane protesne šetnje pod nazivom litije i molebani. Tek da svi čuju kako “Srbi 30 godina u Crnoj Gori nemaju slobodu, ali opstaju” ili objašnjenja o podršci “stradalom narodu u Crnoj Gori, Kosovu, Metohiji i svim srpskim krajevima”.
Uz tu uobičajenu mitomansku prisvojnost, prepoznatljiva je još samo nemoć srpskog šovinizma i obnova rituala s početka ’90- ih godina prošlog vijeka nastalih uoči rata na teritoriji bivše Jugoslavije. Mada slabo da je iko pretpostavljao da će biti baš ovoliko investicija u taj prisvojni entuzijazam.
Potraživanje tačnog odgovora na sve nedoumice prisvojnosti kreće se, a bez mnogo iznenađenja, na ustaljenoj relaciji enormnih prihoda Srpske pravoslavne crkve koje ova religijska zajednica apsolutno bespravno ostvaruje u Crnoj Gori i poimanja uređenja interesnih sfera u režiji Rusije.
Jednostavno, zar ne?
A jedan od lidera Demokratskog fronta Andrija Mandić kaže: “Sve naše oči uprte su u Srbiju”.
Taman da prisvoji i par riječi za kraj priče.
Ćorava posla.