Iza izraza ”Srpska crkva” krije se cijela svetosavska ideologija

Piše: Lav Lajović

“Svetosavski” nacionalizam u svojoj zreloj fazi, između dva svjetska rata, dobija svoj pečat kroz ime crkve koja je nastala poslije stvaranja Kraljevine SHS, i koja se pravno uobličavala nizom odluka od 1918. do 1934. godine.

Umjesto naziva Jugoslovenska pravoslavna crkva ili Pravoslavna crkva KSHS kao što je pisalo u Tomosu, u svim dokumentima se istrajava na izrazu Srpska, koja zapravo implicira etničku pripadnost crkve a ne pomjesnu. Znači crkva nije crkva svih u Jugoslaviji nego crkva Srba, ovo posebno dobija na smislu odvajanjem Makedonske pravoslavne crkve u periodu od 1959 do 1967. godine, pa ispada da su svi ostali pravoslavni vjernici u SFRJ vjernici SRPSKE crkve, odnosno Srbi, a nijesu.

Evo neka me neki filolog ispravi, zar ne bi pandan izrazu Makedonska ili Crnogorska ili Hrvatska pravoslavna crkva, trebalo da bude Srbijanska crkva, što je ispravniji prevod izraza koji danas koristi Vaseljenska patrijaršija koja SPC naziva Crkva Srbije.

Srbi uporno izbjegavaju da crkvu odrede prema Državi koja se ne zove Republika Srpska nego R. Srbija, već i dalje koriste izraze Patrijarh Srpski umjesto Patrijarh Srbijanski.

U tom smislu je slikovit ovaj Ukaz Kralja Jugoslavije iz 1931. o proglašenju Ustava SRPSKE PRAVOSLAVNE CRKVE (Slika 1), za razliku od Ustava Sv.Sinoda koji je Knjaz Crne Gore donio (Slika 2), koji u prvom svom članu kanonski ispravno imenu crkvu Pravoslavnom mitropolijom (crkvom) K. Crne Gore.

Izraz “crnogorska pravoslavna crkva” u pismu vladike Petra II Petrovića Njegoša, je genitiv (malo slovo) a ne naziv, i misli se na pravoslavnu crkvu države Crne Gore. Na isti način u Srbiji tokom 19. vijeka i do ujedinjenja 1919. godine su sebe imenovali svi poglavari autokefalne Crkve Srbije, koji su kao beogradski mitropoliti, sebe nazivali Mitropolitom Srbije.

Znači izrazu ”crnogorska crkva” odgovara ”srbijanska crkva”, to tek ne mogu da negiraju ti isti koji tvdre da su Crnogorci tad bili Srbi, ali neće Crkvu Jugoslavije Jugoslovenskom, a Crkvu Srbije Srbijanskom, nego je nazivaju Srpskom, jer je to dio te srpske identitetske politike koja se uobličila 20-ih i 30-ih godina proŠlog vijeka, a svoju punu egzaltaciju nalazi posljednjih decenija u Crnoj Gori u pokušaju negiranja nacionalnog identiteta Crnogoraca.

Sada kada je nakon ratova 90-ih Srbija napokon priznala da su Hrvati Hrvati, da su Makedonci Makedonci i da ni prvi ni drugi nijesu više Srbi, no su im priznali državnost, i nacionalni identitet, a od skoro i autokefalnost crkve sa nazivom Makedonska pravoslavna Crkva.

Sada im samo preostaju još nesrećni Crnogorci koji se nijesu utvrdili u svom identitetu kao što to jesu Hrvati i Makedonci koji su odoljeli nasrtajima ove ideologije, da ih preko svetosavske sekte ubijede kako Jonakije II kaže da su “svi pravoslavci u Crnoj Gori Srbi”. Da ih nekako preko tih vjerskih osjećanja slome i prevedu u Srbe, i to sve preko crkve koja sebe naziva SRPSKOM implicirajući etnički princip organizovanja crkve, a ne pomjesni Pravoslavnom crkvom Crne Gore, kako bi jedino i bilo ispravno.

Hoće li uspjeti ili ne, vidjećemo, no ono što ja govorim je da ih na to Isus Hrist nije pozvao i poslao, jer je pravoslavna vjera univerzalni poziv Boga prema čovjeku. Taj imperativ je etnički bezuslovan. Mi Crnogorci ne moramo biti Srbi da bi bili pravoslavci, i da bi bili prihvaćeni od Gospoda.

To je opaka “svetosavska” laž kojom vodi paklenu politiku za interese Beograda i srpskog carstva, a ne Carstva Nebeskog. Oni koji ovo rade  nijesu Božji izaslanici, nego srbijanski.