Istoričar Žan Klod Šene otkrio još jedan istorijski izvor koji pokazuje – DUKLJA NIJE BILA SRPSKA ZEMLJA

Piše: Miroslav Ćosović

Dvadesetprvog februara 1947. u Parizu je rođen francuski istoričar, vizantolog Žan Klod Šene (Jean-Claude Cheynet). On je prije 15 godina objavio rad u kom je prikazao izuzetno otkriće. Opisao je pečat Konstantina Bodina, kralja Duklje, koji je vladao od 1082. do 1108.

ŠENE JE OTKRIĆE O PEČATU KONSTANTINA BODINA OBJAVIO 2008. GODINE

Tokom svoje vladavine kralj Bodin je osvojio Rašku i Bosnu i njegova država je bila najmoćnija slovenska država na Iliriku.

Šene je predstavio što se nalazi na pečatu Konstantina Bodina koji se čuva u arheološkom muzeju u Istanbulu, ovako piše:

“Pečat koji se čuva u Arheološkom muzeju u Istanbulu na aversu ima poprsje sv. Teodora, a na reversu sv. Đorđa. Kružni natpis na obema stranama svedoči da je pečat pripadao Konstansu, protosevastu i eksusijastu Diokleje i Srbije. Sudeći po pečatima iste konfiguracije, koji su precizno datovani, pečat bi se mogao datirati u kraj 11. ili početak 12. veka. Identitet njegovog vlasnika je nesumnjiv: radi se o Konstantinu Bodinu. . .

Dostojanstvo protosevasta je bilo novo, jer ga je stvorio Aleksije Komnin. Bilo je vrlo visoko, budući da se nalazilo iznad dostojanstva sevasta koje je pod Aleksijem bilo rezervisano za neke članove carske porodice. Dostojanstvo protosevasta bilo je dodeljeno carevom zetu Mihailu Taronitu, zatim carevom bratu Hadrijanu. Prvi stranac koji je dobio ovo dostojanstvo bio je mletački dužd, nagrađen tako za pomoć protiv Normana. Konstantin je još nazvan ‘eksusijastom Diokleje i Srbije’, što je dosta redak izraz, budući da je strani vladar češće nazivan arhontom.”

(Žan-Klod Šene, Položaj Srbije u vizantijskoj diplomatiji na kraju XI veka, Zbornik radova Vizantološkog instituta, br. 45, str. 89-97, 2008)

Ilustraciju pečata uradio je Milutin Marković.

I DRUGA DVA NAJVAŽNIJA IZVORA ZA RANI SREDNJI VIJEK DUKLJE POKAZUJU – SRBA NEMA

Dva najvažnija izvora za rani srednji vijek na ovim prostorima su spis vizantijskog cara Konstantina VII Porfirogenita, nastao oko 950. godine i Ljetopis popa Dukljanina, nastao, vjerovatno, polovinom 12. vijeka.

U oba ova spisa nema pomena o Srbima u Duklji.

U tekstu “Vratolomije akademika CANU” dao sam viđenja vrhunskih srpskih naučnika: Božidara Ferjančića, Momčila Spremića, Tibora Živkovića, Relje Novakovića – oni ne smatraju da su u ranom srednjem vijeku Srbi naselili Duklju. Sima Ćirković u monografiji Crna Gora (Beograd, 1976) navodi da su Duklju naselili Sloveni, ne navodi Srbe i još piše:

“Do sredine X vijeka dukljanska kneževina bila je formirana i jasno razgraničena od susjednih slovenskih kneževina i vizantijskog područja.” (str 127)

Duklja, Zeta i Crna Gora nikada tokom istorije nijesu postale Srbija jer tokom istorije na teritoriji naše države Srbi nijesu živjeli u značajnijem broju. Tek je u drugoj četvrtini 19. vijeka izmišljena srpska narodnost u Crnoj Gori, nakon što je u Crnu Goru stigao Simo Sarajlija.

Duklja, Zeta i Crna Gora nikada tokom istorije nijesu dobile naziv Srbija, čak i u vrijeme vladavine Nemanjića u institulacijama je uglavnom navođeno da nemanjićki vladari vladaju “srpskom i pomorskom zemljom”.