Fabrikovane laži velikosrpskih agitatora

Piše: Novak Adžić

Kad činjenice i uvjerljiva istorijska svjedočanstva govore o tome da je srpska žandarmerija, pod firmom Kraljevine SHS, zapalila porodicu Petra Zvicera u Cucama i da je u njegovoj kući u selu Rokoči, pored drugih članova Petrove familije tada izgorjela i majka sa đecom (Petrova žena i đeca) – ne mogu da ospore – velikosrpski agitatori i propagandisti, koji su u nezboru sa istinom, oni pribjegavaju načinu stalnog ponavljanja i eksploatisanja, montiranih, namještenih i namjerno fabrikovanih laži, koje su sračunate samo radi pokušaja prikrivanja tog zločina i naročito i još više radi namjere prikrivanja stvarnih njegovih nalogodavaca i počinitelja.

Stoga, zagovornici krivotvorina, koji su ovih dana izuzetno medijski aktivni, hoće da taj organizovani državni zločin ondašnje žandarmerije Kraljevine SHS (pod upravom Beograda i dinastije Karađorđević i vlade kojom su upravljali vodeći srpski političari), pripišu nekoj bezimenoj seljačkoj, lokalnoj rulji, navodeći da je to ona uradila i to zato što je komitska („odmetnička“) grupa Petra Zvicera na prostoru Katunske nahije presrela poštu Kraljevine SHS i oduzela, odnosno, opljačkala „državni novac“ namijenjen za penzije i invalide, itd. To je naprosto gruba neistina i podmetanje vezano za stvarni motiv zločina nad porodicom Zvicer i izmišljanje njegovih izvršilaca i naredbodavaca.

Istorijski dokazi

Zločin u Cucama je u noći između 24. i 25. aprila 1923. godine počinila srpska žandarmerija, odnosno, žandarmerija Kraljevine SHS, pod vođstvom majora Dragutina I. Kecmanovića, tadašnjeg komandanta žandarmerije na Cetinju, a ne nikakvi lokalni ili plemenski izmišljeni „osvetnici“ i „pobješnjela“ masa seljaka.

O tome postoje brojni relevantni istorijski dokazi, koji pouzdano obaraju obmane onih koji pokušavaju zločin srpske žandarmerije, počinjen pod okriljem države KSHS, pripisati nekim drugima, da bi sakrili stvarne njegove naredbodavce i izvršioce.

„Crnogorska narodna omladina“ je 1937. godine, na godišnjicu slavnog ali krvavog stratišta, brojnih ubistava, ranjavanja i hapšenja nevinih Crnogoraca na Belvederu kod Cetinja, 26. juna 1936. godine, uputila crnogorskom narodu Proglas, u kome je navela, između ostalog i ovo:

„Potsjećajući crnogorski narod na ovaj mučki zločin beogradskih vlastodržaca, crnogorska omladina, koja se iskreno bori za dobro svoga naroda i kojoj teško padaju sva bezakonja i zločinačka djela srbijanskih bankara i đenerala, ne može a da se ne sjeti niza drugih zločina od 1918. godine na ovamo. Ko se ne sjeća mučeničke smrti majke, žene i djeteta narodnog borca Petra Zvicera, koje su srbijanski žandari zatvorili u kuću i u njoj žive zapalili? Ko se ne sjeća mučkog ubijstva narodnog borca Šćepana Mijuškovića, koji je, sav izmrcvaren, bačen u jamu nedaleko od Nikšića, gdje je poslije nekoliko dana pronađen? Zar da ne potsjetimo Crnogorce na ubijstva nekoliko narodnih boraca prilikom tobožnjeg bjegstva iz cetinjskog istražnog zatvora? Zar možemo da zaboravimo na stotine političkih osuđenika iz Crne Gore, koji su godinama čamili po jugoslovenskim tamnicama, a mnogi još i danas čame? Zar da se ne sjetimo velikog narodnog junaka Petka Miletića, koji je mjesecima mučen u zloglasnoj beogradskoj Glavnjači i bez ikakvih dokaza osuđen na 7 godina robije? Naša nabrajanja bila bi beskonačna, jer je sve mučke i gnusne zločine beogradskih vlastodržaca nemoguće nabrojiti. Ubistva, mučenja, progoni i slanja na robiju nevinih radnika, seljaka i školovanih ljudi; bestidna pljačka siromašnog naroda Crne Gore; potpuna nacionalna obespravljenost Crnogoraca – to je bilans rada sviju protivnarodnih režima od 1918. godine na ovamo“.

Znameniti istoričar prof. dr Radoje Pajović, koji je bio višedecenijski naučni savjetnik u Istorijskom institutu Crne Gore, na naučnom skupu, održanom u Podgorici januara 2019, povodom jubileja 100. godišnjice od podizanja Božićnog ustanka (1919), eksplicitno je naveo utvrđenu i provjerljivu istorijsku činjenicu da je srpska žandarmerija izvršila svirepi zločin u Cucama u selu Rokoči u noći između 24. i 25. aprila 1923. godine – ubijanje i spaljivanje porodice Zvicer i da su tada spaljena i đeca crnogorskog komite Petra Zvicera. Dr Radoje Pajović decidirano tvrdi „da su srpske trupe i žandarmerija izvršili nekoliko monstruoznih zločina – ubacivali u zapaljene kuće živu čeljad, među kojima i đecu (porodica komite Petra Zvicera)“.

Teror

Dr Radoje Pajović je, na navedenom naučnom skupu, pozivajući se na verifikaciju utvrđenih i vjerodostojnih činjenica, sa stanovišta istorijske nauke, govorio o bespravnom uništenju nezavisne Crne Gore (1918); o masovnom, brutalnom, teroru nad crnogorskim narodom i rodoljubima koji su pružili otpor likvidaciji Crne Gore i njene slobode i njihovim porodicima, odnosno, Crnogorcima koji su se politički i oružano borili protiv izvršene velikosrpske nasilne aneksije Crne Gore Srbiji; tragediji i zločinima počinjenim, pod okriljem beogradskih vlasti i njenih saveznika, saučesnika, nad Crnom Gorom i crnogorskim narodom. Dr Pajović je, između ostalog, istakao, konstatovao i sljedeće:

„Ovdje bih izdvojio set pitanja koja je nauka verifikovala i koja nijesu sporna. Na primjer nije sporno:

– da Podgorička skupština nije bila ni legalna ni legitimna;

– da Podgorička skupština nije bila izraz volje crnogorskoga naroda;

– da su Crnu Goru, uz francuske, italijanske i engleske, okupirale srpske trupe i uspostavile policijski režim;

– da su srpske trupe omogućile održavanje Podgoričke skupštine i primjenu njenih nelegalnih i nelegitimnih odluka;

– da su srpske trupe učestvovale samo u oslobođenju Podgorice (zajedno sa crnogorskim komitima i crnogorskim ustaničkim jedinicama), dok su ostale crnogorske gradove oslobodile crnogorske ustaničke jedinice, a iz nekih gradova austrougarske trupe su se povukle bez borbe;

– da su, poslije oslobođenja Crne Gore, srpske trupe razoružale crnogorske komite i crnogorske ustaničke jedinice, kako eventualno ne bi ometale realizaciju daljih planova;

– da su srpske trupe bile jačine divizije, oko 9.000 ljudi, a ne 500 kako se negdje kaže;

– da su uoči održavanja Podgoričke skupštine srpske trupe spriječile povratak u Crnu Goru kralja Nikole i njegove vlade i crnogorsku političku elitu, koja se vraćala iz zarobljeničkih logora, među kojima je bilo oko 9.500 logoraša, a među njima je bilo 700 oficira, 17 generala i neutvrđeni broj poslanika, visokih činovnika, profesora, učitelja, pravnika, itd;

– da su odlukama Podgoričke skupštine ukinute crnogorske institucije, Crnogorska skupština, crnogorski ustav, crnogorski zakoni, Crnogorska autokefalna crkva, crnogorski crveni krst, itd;

– da su srpske okupacione trupe oskrnavile crnogorsku državnu zastavu, crnogorsku krunu, crnogorski grb, kult Svetog Vasilija Ostroškog i Svetog Petra Cetinjskog;

– da su srpske trupe, uz pomoć domaćih saradnika, porušile spomenik velikom vojvodi Mirku Petroviću i još nekoliko spomenika, među kojima i kultni tristagodišnji Brijest;

– da su srpske trupe u saradnji sa domaćim saradnicima umorili oko 5.000 građana Crne Gore, od čega oko 2.000 na crnogorsko-albanskoj granici, da su artiljerijom uništili ili zapalili oko 6.000 domova, ranili na hiljade građana (tačan broj nikad nije utvrđen);

– da su srpske trupe i žandarmerija izvršili nekoliko monstruoznih zločina – ubacivali u zapaljene kuće živu čeljad, među kojima i đecu (porodica komite Petra Zvicera), na svirep način umorili nekoliko uglednih crnogorskih oficira (slučaj majora Šćepana Mijuškovića i njegovog brata Đola, i dr);

– da su na svirep način iznuđivali prokazivanje komita, stavljajući žrtvama u gaće žive mačke koje su tukli štapovima, a one žrtvama razdirale živo meso;

– da je navodni tajni ugovor između kralja Nikole i austrijske vlade bio falsifikat Radovana Perovića Tunguza, što je srpska vlada zloupotrijebila.

(Dr Radoje Pajović, „O uzrocima Božićnog ustanka 1919. godine i nekim terminološkim određenjima“, „Pravni zbornik“, časopis za pravnu teoriju i praksu, 2/2019, Udruženje pravnika Crne Gore, Podgorica, 2019, str. 145-147).

Ucijenjene glave

Milovan Džaković, raniji inspektor Ministarstva unutrašnjih djela Kraljevine SHS, a od 1922. do 1928. veliki župan Zetske oblasti KSHS, na velikom cetinjskom „odmetničkom procesu“ (suđenje velikoj grupi crnogorskih ustanika i komita) na sudu svjedočio je 5. aprila 1926. Pored ostalog rekao je da je crnogorska vlada u emigraciji, na čijem se čelu nalazio Jovan S. Plamenac ucijenila glave majora Stranjakovića i Kecmanovića na po 30.000 dinara, odnosno, da je crnogorska vlada, koja se tada nalazila u Italiji, obećala tu sumu onome ili onima koji uspiju ubiti majora Kecmanovića i majora Stranjakovića.