Piše: Rajko Cerović
Što mislite: da li je jugoslovensko krvoproliće, egzekutirano od početka devedesetih pa sve do kraja vijeka, moglo biti u svakom trenutku prekinuto da je to Evropa zaista htjela? Moglo je. I nije, naravno, Evropa htjela. Tek kad se definitivno uvjerila da se sukob ne može izliti izvan jugoslovenskih granica, sladostrasno je čitavu deceniju seirila nad propašću zemlje koja je, za mnoge u EU, ipak bila samo čedo ,,omrznutog komunizma“, uz to suviše samosvjesna, povremeno čak i drčna.
Sa ove distance, izgleda da mnogima nije važno kome je od jugoslovenskih zaraćenih strana zabranjivan uvoz oružja i elementarna odbrana, pa nije od važnosti ni stvaranje Haškog tribunala, koji je umjesto posmatranja Srbije kao otvorenog agresora, Miloševićevu državu bezazleno tretirao kao samo jednu od zaraćenih strana, čime je za sva vremena falsifikovana jugoslovenska ratna drama devedesetih.
Nije nimalo slučajno da danas niko ne smije otvoriti dosje Karle del Ponte u kojem je sadržana velika moralna drama Haškog tribunala, na čiju hipokriziju gospođa Del Ponte ni po koju cijenu nije htjela pristati. Zbog čega se, uostalom, danas uporno ćuti o svojevremenom postupku osobe tako visokog juridičkog i moralnog ugleda koja do danas predstavlja istinsku ikonu pomenute institucije? Mnogo je, premnogo, kompromisa sa pravdom napravio Haški tribunal. Zanimljivo je da je u vlastitoj složenoj operaciji dijeljenja pravde na krvavom Balkanu zaboravio čak i da pomene agresora.
Golema je izmišljotina, da ne kažemo očigledna laž, da je devedesetih postojala opasnost od stvaranja islamske države na Balkanu, i da se Evropa tobože plašila od Izetbegovićeve rezolucije? Bosanski Muslimani/Bošnjaci bili su jugoslovenskiji mentalitet i od Srba i Hrvata. Jedino su oni u opstanku Jugoslavije vidjeli šansu za vlastiti opstanak i kakvu- takvu mirnu budućnost. Tobožnji golemi strah od mogućnosti stvaranja islamske države na Balkanu rezultirao je otvorenim evropskim zločinom prema pripadnicima islamske vjeroispovijesti u Bosni i Hercegovini. Evropski cinizam prema jugoslovenskim pripadnicima islamske vjeroispovijesti dostigao je čudovišne razmjere energičnom evropskom zabranom uvoza oružja za najugroženiju populaciju u Jugoslaviji. Bio je to odličan povod za stalno evropsko favorizovanje Srba i Srbije, odnosno decenijsku toleranciju balkanskog kasapina iz Beograda, kao navodno jakog čovjeka rata i mira na Balkanu. Da je Srbija, baš kao i devedesetih, neskriveni favorit Evrope nije se ni danas teško uvjeriti. Evropi nije nepoznato, naprotiv, da Srbija dosljedno gaji i njeguje antievropski mentalitet, da predstavlja otvorenu filijalu moskovskog imperijalizma, da sve čini da spriječi mogućnost rađanja samosvijesti o sopstvenim ratnim zločinima i, konačno, da se danas intenzivno naoružava kako bi bila što spremnija za ponavljanje zločina devedesetih. Sve se to događa uz neskriveni blagoslov Evrope i cinično evropsko predviđanje da u Evropsku uniju preostale zemlje Balkana treba da uđu u koloni?! Najmanje je zanimljivo da Srbija, koju mnogi iz Evrope vide na čelu kolone, u svom tom stiplčezu nema namjeru da učestvuje.
Konačno, pitajmo tu civilizovanu Evropu: protiv koga se Srbija tako intenzivno danas naoružava, ako ne namjerava da ponovo započne krstaški rat protiv Kosova, ili popršti sve u svojoj bližoj okolini što može mirisati na moguće samoosvješćivanje i demokratizaciju?
Više je nego izvjesno da svakodnevnom kupovinom oružja Srbija ne prijeti ni Beču ni Budimpešti, a još manje Berlinu. Da li je toj kulturno-rafinovanoj Evropi zaista svejedno da vlastita obilna sredstva koja intenzivno sipa Srbiji budu korišćena za kupovinu oružja; ili je dovoljno da od te pojave pristojna Evropa samo treba da odvrati pogled na drugu stranu?
Slušam, ne bez odgovarajućih simpatija, francuskog ambasadora u Crnoj Gori, Timonijea. Nekako mi prianja sve što govori. Nemam baš utisak da blagosilja Vučićevo naoružavanje. Teško da se sa njegovom dobroćudnom pojavom danas može povezati francuski cinizam kojim je mala crnogorska kraljevina 1918. godine bila nemilosrdno bačena u žvale karađorđevićkom predatoru, i to još uz cinična francuska obećanja da će se pitanje Crne Gore riješiti na Mirovnoj konferenciji.
Da nije crnogorskog suverena dugo držala u nasilnoj konfinaciji, baš na svojoj teritoriji, možda bi Francuska, koliko-toliko, mogla naći opravdanje za svoje negdašnje postupke. Ovako…