(SLAVA UKRAJINI I NJIHOVOM OTPORU RUSKOM OSVAJAČKOM ZLU. ISTORIJSKO PODSJEĆANJE NA VITEZOVE I ŽRTVENIKE ODBRANE CRNE GORE OD VELIKOSRPSKE INVAZIJE I PODJARMLJIVANJA CRNOGORSKOG NARODA OD KRAJA 1918. GODINE. TADA CRNA GORA JE STRADALA, A DANAS RUSKI AGRESORI RUŠE MUČENICU ZA SLOBODU- UKRAJINU).
Piše : Novak ADŽIĆ
“Ništa nije tako nedostojno čovjeka kao trpljenje sile, jer ga sila ukida! Ko je vrši nad nama čini nam spornim ništa manje nego ljudskost, a ko je kukavički trpi sam odbacuje svoju ljudskost !“, pisao je Schiller.
Ovo je priča o crnogorskim herojima i riterima otpora agresorskom, bezumnom, zločinačkom silniku, velikosrpskom osvajaču, ubici, koji je krenuo tada da pokori Crnu Goru i njen narod. I storija, o otporu agresorima, krvnicima, zlotvorima, okupatorima Crne Gore krajem 1918. godine i decenijama potom.
Ima nekih, znamenitih, simboličkih, istorijskih, određenih, paralela sa današnjom tragičnom sudbinom države Ukrajine, koju kremaljski, ruski, psihopatski politički diktaror Putin i imperijalista, pokušava osvojiti i pokoriti, na zločinački način i to slobodnu i nezavisnu Ukrajinu i njen narod, ali Ukrajina se brani, na herojski, antički, način savremenih junaka protiv zlikovaca i ubica. A to su danas, Ukrajinke i Ukrajinci, heroine i heroji, u ravni ili jači od nekadašnjeg antičkog Termopila.
Da je vječna Crna Gora i slava i podrška Ukrajini.
Nakon velikosrpske INVAZIJE, OKUPACIJE I NASILNE ANEKSIJE CRNE GORE, 1918. GODINE, uslijedio je masovni teror prema brojnim crnogorskim plemenima i bratstvima. Recimo, sa prostora dijela Katunske nahije, iz plemena Bjelice, i njegovih sela Mikulića, Tomića, Dida, Ublica, Duba, Pejovića, Prediša, Lješevog stupa, Malošina dola (Bjelice), te iz plemena Cuca tokom 1919. i početkom 1920. godine iz političkih razloga, zbog srodništva sa ustanicima i optužbi za jatakovanje, od strane okupacionog režima, u većini slučajeva kao nevini ljudi, ukupno je uhapšeno i zatvoreno 85 lica oba pola.
Komandant ustanika u Crnoj Gori od kraja 1918. g., protiv velikosrpskog terora tada komandir crnogorske vojske Krsto Zrnov Popović je u Rimu 8. juna 1920. godine, u jednoj izjavi opisao zločine srpske vojske i njenih janičara i velikosrpskih regantata u Crnoj Gori, koji su zlo činili i u Cucama i to na sljedeći način:… » Krsto Dragov Popović iz sela Lipe i Ivan Filipov Roganović iz sela Trnjine kao ustanici poginuli su u borbi u januaru ove godine. U Cuce vojska ih je našla još žive i kundacima od pušaka izlomila im glave. Onda su pokupili okolni narod nagoneći ih da se zajedno u kolo fataju sa Srbijancima oko njih dva mrtva; govoreći narodu ovako će svaki svršiti ko nije za Srbiju i tako su ih Držali neukopane četiri dana. Majku Ivanovu Jovanu staru oko 70 godina našli su Srbijanci đe kupi ostatke od raskomadanog sina pa su je palicama istukli i za pletenice vukli.
8.) Milici B. Marković iz Prosenog Dola tukli su tabane od noga, noge su joj pekli u vatru i vrući sač metali više glave da kaže đe se naleze njeni sinovi. Ovo je bilo u mjesecu februaru ove godine.
9.) Ilinku kćer Raduna M. Jovanovića iz sela Graba isprebijali su toljagama i kosu joj otkinuli zato što su joj braća dolazila kod kuće.
Kad su spalili kuću Komandiru Krstu Popoviću u mjesecu julu 1919. godine, ženu su mu tukli da kaže đe joj je jedno muško dijete od 4 godine, govoreći da će da ga zakolju. Dijete je sa đecom bilo pošlo podalje od kuće i tako je Marija, žena Krstova, odatle utekla i od tog dana i danas sa šestoto đece krila se po Boki Kotorskoj i po šumama.
Crnogorska slobodarska, studentska omladina, sastavljena primarno od pristalica crnogorskih komunista, ali i sljebenika zelenaša (federalista), je početkom 1925. godine jasno i precizno govorila, pisala, o velikosrrpskim zločinima, okupacionom teroru sprovođenom u Crnoj Gori kontinuirano, nad crnogorskim narodom. Tako je ona, ista, u obznanjenom proglasu od 8. februara 1925. godine, eksplicitno navela i objasnila, koje je zlo snašlo Crnu Goru i crnogorski narod pod velikosrpskim okupatorskim režimom.
U tom proglasu, između ostalog, kaže se i ovo:
“Sjetite se, braćo i drugovi, sramnog i kukavičkog ubistva pokojnog Šćepana Mijuškovića i njegove braće u Nikšićkom zatvoru; varvarskog i divljačkog mučenja nad čitavim našim plemenima kao što je bio slučaj sa Bjelopavlićima, Cucima, Piperima i još mnogo drugim; sjetite se onog podlačkog postupka sa piperskim revolucionarom dr Vukašinom Markovićem; sjetite se onoga odvođenja čitavih plemena u taoce; sjetite se onoga sramnoga zabranjivanja da se svoja zemlja ne smije obrađivati”.
(Bibliotečko-arhivski fond Istorijskog instituta Crne Gore, dokument, broj 6805, III 1-1 (25). Moguće je da je ova građa naknadno preseljena u Državni arhiv Crne Gore, Arhivsko odjeljenje-Podgorica. Viđi o ovome i : Dr Dimitrije-Dimo-Vujović, « Ujedinjenje Crne Gore i Srbije », Istorijski institut Narodne Republike Crne Gore, Titograd, 1962, str. 535-536).
I zaključne ocjene i stav moj:
Da je vječna Crna Gora. Slava njenim, istorijskim herojima i žrtvi za državu i slobodu protiv velikosrpske agresije!
I na kraju, u smislu istorijske komparativistke, aktuelne, Slava Ukrajini i njenim herojima braniteljima od zlikovače, ruske, putinovske agresije!