Slavko Perović o Janku Vukotiću: Zbog svoje ogromne veleizdajničke uloge bogato je nagrađen od kralja Aleksandra – ubice Crne Gore

Bivši lider Liberalnog saveza Crne Gore (LSCG) Slavko Perović svojevremeno je na svom bologu pisao o ulozi serdara Janka Vukotića u istoriji Crne Gore.

Njegovo viđenje uloge Vukotića u dešavanjima na početku 20. vijeka u Crnoj Gori prenosimo u cjelosti:

Šćerka veleizdajnika Janka Vukotića (Vasilija Vrbica) je, 1940-te godine, u knjizi “Serdara janka kći”, kao i u izvodu iz te knjige, objavljenom u velikosrpskom glasilu Srpske pravoslavne crkve – “Pravoslavlju”, navela sljedeće:

“Vojvoda Petar (Vukotić,S.P.) je imao kćer Milenu, koja se udala za knjaza Nikolu i koja je u istoriju ušla kao crnogorska kraljica Milena. Od serdara Stanka Mašanova (Vukotića, S.P.) je moj otac Janko Vukotić, bratić kraljice Milene“.

Nije ni malo slučajno, nego namjerno, da Vasilija Jankova krije istinu kako je Stanko Mašanov Vukotić imao sina – veleizdajnika Janka, te da su Mašan i vojvoda Petar, otac kraljice Milene, rođena braća, a to znači sljedeće: Petar Vukotić je otac kraljice Milene, a tek je sin Mašana Vukotića – otac Stevanov, a Stevan je otac veleizdajnika Janka Vukotića.

Takođe, po običajnim nazivima u crnogorskim porodičnim genealogijama, nikad se nije govorilo da je neko bratanić ili bratanična, kao što to po srpskom običaju govori Vasilija, nego se govorilo: brat ili sestra od strica, a njiohova đeca su istome, ili istoj istoj, bili – sinovac ili sinovica! Zašto je to krila kćer Vasilija, i zašto nije napisla da je šćer, a ne kćer? Samo zbog istine da je Kraljica Milena imala dva rođena brata i dva teška veleizdajnika Kralja Nikole i Crne Gore: Steva i Milutina, obojicu učesnika veleizdaničke i antiustavne “Skupštine srpskog naroda u Crnoj Gori”, održane u Podgorici novembra 1918-te godine. Oba Milenina rođena brata bila su strašni zločinci. Dakle, kada se analizira istina da je ondašnja porodica Vukotić, baš kao i porodice Martinović, Radonjić i Plamenac, bila najtješnje prođeta sa dinastijom Petrović, dolazi se do istine da je veleizdajstvo Crne Gore, učinjeno od strane dijela ondašnjih Vukotića, jezivo: po podlosti, po otvorenom planu veleizdaje i zločinačkoj akciji, i teško je mjerljivo sa drugim brojnim izdajama na evropakom kontinentu.

Kad se ovome doda istina da je Kralja Nikolu izdao njegov rođeni unuk Kralj Aleksandar, te Nikolin zet, budući Kralj Srbije – Petar, kome je, u godinama izgnanstva njegovog iz Srbije, Nikola pružio novi dom na Cetinju, đe će Petar boraviti punih deset godina, i kojemu Nikola dade za ženu šćer Zorku, čitavi zločin dobija najmonstruoznije obrise! A kada se ovome priključi istina da je ruski car Nikolaj II Romanov, februara 1914-te, izdao Kralja Nikolu i ondašnju Kraljevinu Crnu Goru, stavljajući je u sef velikosrba Karađorđevića i velikosrpske tvorevine Kraljevine Srbije, pa se ovome doda neoboriva činjenica kako je ondašnja Francuska bila lažni vojni saveznik Crnoj Gori, ali je suštinski istu ubijala i ubila, te da je ondašnji regent Aleksandar, a docniji kralj Kraljevine SHS, bio m a s o n trideset i trećeg stepena francuske masonske lože “Veliki Orijent”, koja je drmala Evropom, sve dobija, ne nikako – obrise, nego monstruzni zločinački oblik jedne od najstrašnijih veleizdaja, ikada izvršenih u evrpskoj istoriji!

Po meni, nije nikako moguće da u veleizdaju nije bila uključena i Kraljica Milena, zahvaljujući svojoj poziciji i činjenici da su joj dva rođena brata, Mulitin i Stevo, teški velikosrbi, baš kao i sinovac joj, serdar Janko.

Kraljicu ne optužujem direktno kao neposrednog i namjernog učesnika veleizdaje, ali se moramo sjetiti da su se braća Vukotiće, sestra i sinovac Janko redovno posjećivali, i da su je, vjerovatno, direktno pitali: što misli Nikola o ovome, a što će uraditi ako se desi to i to, i tako dalje, a ona je odgovarla, jer ih je voljela. Morala je Milena biti zasuta i obrlaćena i njihovim namjernim lažima, kao i lažima brojnih njihovih doušnika.

Ukoliko, Milena kraljica, nije bila direktni i predumišljajni izdajnik, sigurno da je bila stegnuta njihovim podlim mengelama. U istoj poziciji su se morali nalaziti i sinovi Nikolini: prestolonašljednik Danilo, te kneževi Mirko i Petar, takođe i knjeginje, a sva je Crna Gora bila premrežena velikosrpskom agenturom, narod, posebno značajno – guslari, sva vojska i Crnogorska pravoslavna crkva, a da se ne govori o ono malo štampe, koja je na Cetinju, izlazila.

Veleizdajnik Janko Vukotić je, zbog svoje ogromne veleizdajničke uloge, u novonastaloj Kraljevini Srba; Hrvata i Slovenaca, od strane Kralja Aleksandra – ubice Crne Gore, bogato nagrađen. Priznat mu je đenerlalski čin, postavljen je za komandanta Moravsko -Vardarske oblasti, najključinijeg koridora Velike Srbije koji void na Solun, kao luku, a Velika Srbija se krila imenom novostvorene kraljevine SHS, nešto docnije – Kraljevine Jugoslavije. Postaće serdar Janko i ađutant Njegovog Veličanstva Kralja Aleksandra, uživaće u ulozi dvorskog zabavljača i režimskog ukrasa na svakoj proslavi Velikosrpstva i Velike Srbije,. drugih nije ni smjelo biti

Umrijeće Janko Vukotić 1927-me godine, i biti sahranjen na “Aleji velikana” u Beogradu, upravo u svojstvu ađutanta, ali ne nikako u svojstvu vojvode od Mojkovca, jer je, navodno, Mojkovac spasio Srpstvo, i pored istine kako se, tek mnogo godina kasnije, Mojkovac lažno prikazivao kao spasitelj Srpstva!

Nije čudo da se knjniga Vasilije Jankove Vukotić pojavila tek 1940-te. Tu knjigu punu Vasilijinih teških laži i slavljenja uništenja Crne Gore, treba posmatrati u svijetlu istine da je proslava Mojkovačke bitke, po prvi put od osamnaeste, bila urađena tek 1940-te, sve u režiji tadašnjeg režima, a prije toga nije učinjena – nikad, jer krilo se na svaki način, da je crnogorska vojska, i niko drugi, mnogo prije Mojkovca spasila Srbiju, a da je Crna Gora zbog spasa Srbije, od same Srbije “nagrađena” – ubijanjem Crne Gore, koje se, bez obzira da Crne Gore, osim gografski i mafijaški – od osamneste nema, nastavlja sve do dana današnjega, i trajaće, jer koritarima modela Janko Vukotić, splačina nikad nije dosta. . .