Jedna od traumatičnih tema u okviru EU, koja je konstanta, čak i kada se ne dešavaju ekspanzije ove teme, poput sirijske krize, ili avganistanske u skorije vrijeme.
Po podacima Eurostata 2019. godine u EU je ušlo 2,7 miliona emigranata. Oko 23 miliona ljudi (51 odsto populacije) od 447,3 miliona građana u EU, činili su nerezidenti EU (podatak od 1. januara 2020).
Postoje države koje su naglašeno protiv migranata, poput Mađarske, a sa druge strane imamo Maltu, Luksemburg i Kipar koje na hiljadu stanovnika imaju najveći broj migranata (Malta čak 56 na 1000 stanovnika). Prom,ena vlasti u Njemačkoj, i dolazak socijaldemokrata na čelu sa Olafom Šolcom, ovoj će temi čini se jasnije odrediti trend i kurs.
Širom Evrope se vodila rasprava o predlozima za legalizaciju istopolnih brakova i građanskih zajednica. Trenutno 31 od 50 zemalja i osam zavisnih teritorija u Evropi priznaju neku vrstu istopolnih zajednica, među njima i većina članica Evropske unije (23/27).
Od septembra 2021. godine šesnaest evropskih zemalja legalno priznaje i sklapa istopolne brakove: Austrija, Belgija, Danska, Finska, Francuska, Njemačka, Island, Irska, Luksemburg, Malta, Holandija, Norveška, Portugal, Španija, Švedska i Ujedinjeno Kraljevstvo. Istopolni brakovi postaće legalni u Švajcarskoj u julu 2022. godine, nakon referenduma o tom pitanju 26. septembra 2021, koji je prošao sa 64,1 odsto glasova. Još trinaest evropskih zemalja legalno priznaje neki oblik građanske zajednice, a to su Andora, Hrvatska, Kipar, Češka, Estonija, Grčka, Mađarska, Italija, Lihtenštajn, Monako, Crna Gora, San Marino i Slovenija.
Sa druge strane, nekoliko evropskih zemalja ne priznaje nijedan oblik istopolnih zajednica. Brak je definisan kao zajednica isključivo između muškarca i žene u ustavima Jermenije, Bjelorusije, Bugarske, Hrvatske, Gruzije, Mađarske, Letonije, Litvanije, Moldavije, Crne Gore, Rusije, Poljske, Srbije, Slovačke i Ukrajine. Od toga, međutim, Hrvatska, Mađarska i Crna Gora priznaju istopolne partnerske odnose, dok Jermenija priznaje istopolne brakove sklopljene u inostranstvu.
Upotreba fosilnih goriva i njegova potencijalna zabrana
Rudarstvo, bušenje i sagorjevanje „prljave energije“ štete životnoj sredini i našem zdravlju. Šta znamo o fosilnim gorivima i zašto moramo da prigrlimo budućnost „čiste“ energije? . Ugalj, sirova nafta i prirodni gas smatraju se fosilnim gorivima jer su nastali od fosilizovanih, zakopanih ostataka biljaka i životinja koji su živjeli prije nekoliko miliona godina. Zbog svog porjekla, fosilna goriva imaju visok sadržaj ugljenika.
Fosilna goriva utiču na: Degradaciju zemljišta – otkopavanje, prerada i premještanje podzemnih nalazišta nafte, gasa i uglja uzimaju ogroman danak kada je u pitanju priroda i ekosistem. Industrija fosilnih goriva koristi ogromne površine zemljišta za infrastrukturu, poput bunara, cjevovoda, pristupnih puteva kao i postrojenja za preradu, skladištenje otpada i odlaganje otpada.
Zagađenje vode – razvoj uglja, nafte i gasa predstavlja bezbroj prijetnji za vodene puteve i podzemne vode. Operacije iskopavanja uglja pospješuju oticanje kiseline u potoke, rijeke i jezera i izbacuju ogromne količine djelova stijena i zemljišta u potoke. Izlivanje i curenje nafte tokom vađenja ili transporta zagađuju izvore pitke vode i ugrožavaju slatkovodne i okeanske ekosisteme.
Emisije, globalno zagrijavanje i razni drugi oblici zagađenja vazduha nadovezuju se na ovu iovako upozoravajuću listu. Ipak, evropski zakonodavci izglasali su produženje subvencija za gas iz fosilnih goriva do 2027. godine, krajem septembra ove godine, otvarajući potencijalna vrata za zagađenje koje su po aktivistima katastrofa za klimu.
Članovi industrijskog odbora Evropskog parlamenta su takođe dali dozvolu EU da nastavi subvencioniše izgradnju cjevovoda za prirodni gas do kraja 2027. godine, sve dok se energija miješa sa neodređenom količinom vodonika, koji kreatori ove politike vide kao vitalnu odskočnu dasku ka neto nultim emisijama do 2050.
U težnjama za izgradnju budućnosti sa čistom energijom u Evropi za sada prednjači Francuska (fosilna goriva trebalo je da se smanje za 30 odsto od 2012. do 2030. Izmjenom, Francuska sada cilja na smanjenje emisije gasova sa efektom staklene bašte za 40 odsto do 2030. godine i na neutralnost ugljenika do 2050. godine), a da li će uspjeti u svojoj namjeri da privoli i druge zemlje, ostaje da vidimo, veliki kapital se sigurno neće predati bez borbe, a za to neće imati ni potrebe do 2027. godine.
Bezuslovni osnovni prihod Evrope (UBIE) je međunarodna mreža koja povezuje aktiviste i inicijative iz 25 zemalja. Zalažu se za implementaciju osnovnog prihoda u Evropi i njegovo priznavanje kao univerzalnog ljudskog prava. Već nekoliko godina ova tema je dio mnogih EU agendi. Da li će tzv. „minimalac“ postati opšte, regulisano mjesto Evropske unije, i dalje je nejasno, i predmet je dijaloga.
Koronavirus i dalje ne jenjava, iako njegova disperzija nije ravnomjerna. I povezao nas je i razdvojio. Obavezna vakcinacija, da ili ne?
Da li bi vakcinacija protiv kovid-19 virusa trebala da bude obavezna u svim zemljama Evropske unije, pitanje je koje je znatno šire i od same EU, i već skoro dvije godine ono se tiče čitavog svijeta. I jasno je zbog čega, pošto je 10. oktobra broj novih kovid-19 slučajeva u Evropi iznosio milion i 260.000.
Implementacija kovid-19 propusnica negdje je zaživjela (Francuska, Njemačka), a negdje je zagubljena u birokratiji i nespremnosti da se donose jasne odluke. Negdje je rigorozna, a negdje je neka vrsta kompromisnog (trosatnog) rješenja, poput Srbije.
Neke zemlje su se potpuno otvorile poput Švedske i Norveške, a neke se ponovo zatvaraju, sa novim restrikcijama. Pravila se mijenjaju ad hok, i stihijski. Do skoro sa dvije kineske vakcine i buster dozom Fajzera nije moglo da se putuje u većinu zemalja Zapadne Evrope, od skoro je i to moguće. Evropa vapi za usaglašenom i jasnom politikom kao nikada do sada.