Na današnji dan, sada već davne 1982. godine odigrana je jedna od najčuvenijih utakmica u istoriji Svjetskih prvenstava, upamćena po neviđenoj krađi sudije Lunda Sorensena.
Bila je to utakmica drugog kola koja je bila od izuzetnog značaja za obje selekcije, pošto su obje utakmice prvog kola u grupi 5 završene bez golova. Jugoslavija je u očajnoj utakmici igrala bez golova sa Sjevernom Irskom, dok su Španija i Honduras podijelili bodove igrajući 1:1.
Izabranici grobara jugoslovenskog fudbala, Miljana Miljanića došli su na Svjetsko prvenstvo kao favoriti, čak su bile određene i premije za osvajanje šampionata, pošto je u kvalifikacijama naša selekcija osvojila prvo mjesto ispred Italije.
Ispostavilo se da je Jugoslavija odigrala samo jednu dobru utakmicu, tu protiv Španije, koja je izgubljena zbog grubih i namjernih grešaka sudije Sorensena.
“Plavi” su poveli golom Ivana Gudelja u 10. minutu i imali još nekoliko prilika da prednost uvećaju, a onda je na scenu stupio Sorensen.
Danski sudija je u 13. minutu dosudio penal za Španiju, iako je tadašnji kapiten Dinama iz Zagreba Velimir Zajec prekršaj napravio izvvan kaznenog prostora. Sorensen je jedva dočekao i pokazao na penal. Lopez Ufarte je izveo penal i šutirao pored lijeve stative gola Dragana Pantelića, a Sorensen pokazao jansu namjeru da pokrade Jugoslavijui ponovio penal.
Huanito u 14.minutu iz ponovljenog penala nije pogriješio i izjednačio na 1:1, a pobjednik je odlučen u 66. minutu golom Enrikea.
Koliko je namjera Sorensena bila jasna da se Jugoslavija pokrade dokaz je da je Zajecova noga ostala izvan kaznenog prostora i nakon što je sudija neumoljivo pokazao na penal.
U poslejdnjem kolu u grupi, Jugoslavija je još jednom bezočno pokradena, ali i sama je kriva.
“Plavima” je bila potrebna pobjeda od dva gola razlike da bude siguran učesnik drugog kruga, bez obzira na rezultat Sjeverna Irska Španija, a na Svjetsko prvenstvo se otišlo sa devizom “Honduras tras, 3:0 za nas”.
To je bilo posljednje Svjetsko prvenstvo na kojem se utakmice posljednjeg kola u grupi nisu igrale istovreeno, i to se pokazalo kao plodno tle za namještene utakmice.
Izabranici Miljana Miljanića jedva su u finišu utakmice slomili otpor borbenih fudbalera Hondurasa i nakon penala, koji je izborio Miloš Šestić, a u gol u 86. minutu pretvorio Vladimir Petrović pobijedili sa mršavih 1:0.
Takav rezultat otvorio je mogućnost “kuhinje”, kojiu Sjeverna Irska i Španija nijesu propustili. Jedini rezultat koji je izbacivao Jugoslaviju je pobjeda Iraca jednim golom razlike, i pogađate – Sjeverna Irska je pobijedia 1:0, a naša selekcija je morala kući.
Kasnije se proičalo o velikom skandalu oko opreme, “Adidas” ili “Puma”, ali je činjenica da je grobart jugoslogvenskog fudbala napravio mnogo grešaka.
Predugo držao igrače na pripremama, preforsirao, a poveo je i u Španiju neke fudbalere koji to nijesu zasluživali, a neki su morali da igraju.
Gruba greška Miljanića je bila i to što cijele utakmice nije igrao ni naš najbolji napadač Vahid Halilhodžić kao žrtva “taktičkih zamisli” grobara jugoslovenskog fudbala.
Na istom prvenstvu, pet dana kasnije odigrana je još jedna skandalozna utakmica u kojoj je SR Njemačka golom Hosta Hrubeša pobijedila Austriju i na taj način je kući poslana selekcija Alžira.
Svi znaju da je baš ta utakmica bila namještena i da je ona prouzrokovala uvođenje pravila da se utakmice poslejdnjeg kola u grupi igraju u istom terminu.
Miljan Miljanić je po drugi put u karijeri po povratku sa Svjetskog prvenstva, baš kao i 1974. godine podnio neopozivu ostavku.
Prekasno, šteta je već bila učinjena, a višedecenijska sveopšta Miljanova stručna prisutnost upropastila je jugoslovenski fudbal.
Naime, Jugoslavija je od kraja drugog svjetskog rata do pojave Miljana u “stručnim štabovima” 1963. godine, igrala na sva četiri Svjetska prvenstva, i u tom času bila olimpijski šampion, evropski vicešampion i četvrta na Svjetskom prvenstvu.
Od 1963. i Miljanove sručnosti počeo je sunovrat – propušteno je Evropsko prvenstvo 1964.godine, potom doživljen debakl na Olimpijskim igrama iste godine, propuštena Svjetska prvenstva 1966. i 1970. godine, doživljen debakl u kvalifikacijama za Olimpijske igre 1968. i Evropsko prenstvo 1972. Skandal na Svjetskom prvenstvu 1974.
Potom je osvojeno poslejdnje mjesto na Evropskom prvenstvu u Beogradu i Zagrebu, pa doživljen fijasko u kvalifikacijama za Svjetsko prvenstvo 1978. i Evropsko prvenstvo 1980. godine.