Piše: Vuk Drašković
Dvije velike spoljnopolitičke pobjede Srbije – zaustavljanje Kosova pred vratima Uneska i ruski veto u SB UN na presudu Međunarodnog suda pravde o genocidu u Srebrenici – dvije su virtuelne pobjede, a zapravo dva velika poraza.
Srbija danas ne može da čuva svoju baštinu na Kosovu, ali srpske crkve i manastire ne smiju da štite ni Albanci, njihova specijalna policijska jedinica čiji je komandant Srbin.
To je suština „pobjedničke“ kampanje protiv pristupanja Kosova Unesku.
Pa ko će onda da brine o srpskoj baštini? Niko!Kampanja države Srbije protiv pristupanja Kosova Unesku, čime bi Kosovo preuzelo najstrože međunarodne obaveze zaštite svačijeg religijskog, istorijskog i kulturnog naslijeđa na svojoj teritoriji, a prije svega srpskog naslijeđa, bila je ratnohuškačka, utemeljena na mržnji, neistinama i poluistinama.
Kosovski Albanci su „prokletnici“, kaže predsjednik Srbije.
„Kosovo je kao Isis“, kaže šef diplomatije, potpisnik Briselskog sporazuma o normalizaciji odnosa i svestranoj saradnji Srbije sa tim „Isisom“.
Hoće Albanci da prisvoje, da proglase albanskim „srpske svetinje“!Ova laž bila je u funkciji potpaljivanja mržnje i antialbanske histerije.
Najviši predstavnici države znali su da je tako nešto nemoguće. Znaju i da u Ahtisarijevom dokumentu, koji je u Prištini usvojen kao temelj Ustava Kosova, piše: „Sve srpske crkve i manastiri na Kosovu, sva njihova imovina i dobra neotuđivo su vlasništvo Srpske pravoslavne crkve sa sjedištem u Beogradu“!
U svijet je pušten i dokumentarni, istinit i potresan, film o paljenju i rušenju srpskih crkava i manastira u martu 2004, sa porukom da su kosovski Albanci, takoreći genetski, „rušioci srpskih svetinja“, pa da ih oni ne mogu da čuvaju.
To je govoreno i pisano, uprkos istini da su desetine hiljada Albanaca potomci čuvenih „manastirskih vojvoda“, čije su porodice i plemenski fisovi, duže od četiri vijeka, štitili srpske crkve i manastire, gubeći i živote u njihovoj odbrani.
Po Kanonu Leke Dukađinija, crkve se moraju braniti, jer one, kako piše u Kanonu, „nemaju ni ognja ni mača“!
Odmah poslije Prvog balkanskog rata i oslobođenja Kosova,
Kraljevina Srbija je, najvišim svojim odličjima, okitila prsa tih albanskih manastirskih vojvoda.
Unesko kampanja Srbije uvrijedila je njihove potomke. Oni pamte daleko i trajno.
Od svijeta, a i od Srbije, sakriven je jedan drugi film o rušenju i paljenju više od 200 džamija, tekija i medresa na Kosovu, u aprilu i maju 1999. godine.
Da je i taj film prikazan, saznalo bi se da je islamsku baštinu rušila Miloševićeva država, njene vojne, policijske i paravojne snage, a da, pet godina kasnije, kosovski ekstremisti, varvarski nasrću na srpske crkve i manastire.
Nečasno je anatemisati samo tuđi zločin, a ćutati o sopstvenom.
Nacizmu su bliske tvrdnje da na Kosovu i nema albanske baštine, da su tamošnji Albanci duhovno sterilni, da su im sve džamije podigli Turci, a da oni nisu izgradili, čak, niti jednu česmu.
Poraz je, a ne velika pobjeda Srbije, i ruski veto na britansku rezoluciju u SB Ujedinjenih nacija.
Veto, zapravo, na presudu Međunarodnog suda pravde u Hagu, a iznad te presude nema nikakvog veta i suda na ovom svijetu, da je u varošici Srebrenici počinjen genocid nad Bošnjacima-muslimanima, i da za taj lokalni genocid nisu odgovorni ni srpski narod ni država Srbija, nego samo izvršioci masakra, po imenu i prezimenu!
Tražeći od Rusije da, svojim vetom, „zaštiti srpski narod od genocidnog pečata“, predsjednik Srbije je, htio to on ili ne, cio srpski narod poistovetio sa počiniocima srebreničkog velikog zločina.
Takva „zaštita“, a ne ni Međunarodni sud pravde ni britanska rezolucija, povukla je znak jednakosti između srpskog naroda i jedne skupine ubica.
Istovremeno, Srbija se legitimisala kao odmetnik od međunarodnog suda i pravde, a Rusija je, zbog podsticanja sukoba Srbije sa Zapadom, jedva dočekala da „zaštiti“ odmetnika.
I ruski srebrenički veto i Unesko glasanje o članstvu Kosova, Srbiju su sukobili sa ogromnom većinom članica EU, sa svim moćnim državama Zapada, sa svim državama u svom okruženju.
To je poraz, i to veliki poraz, za državu koja je kandidat za članstvo u Evropskoj uniji, a ne evroazijskoj ili afričkoj, i koja ima ambiciju da bude stožer stabilnosti i pomirenja na rovitom Balkanu još nezaceljenih ratnih rana i neugašenih mržnji.
Pobjedama, koje su porazi, sapliću se i strateški najbolji politički potezi: Briselski sporazum, zbližavanje Srbije i Albanije, Srbije i BiH, posjete Srebrenici i odavanje pošte žrtvama srebreničkog genocida, kako piše na bijelom obelisku u tamošnjem mezarju.
Zamislimo da je Srbija poštovala obavezu iz Briselskog sporazuma, da ne sprječava međunarodne integracije Kosova.
I da je Srbija podržala britansku rezoluciju u SB UN, da se ugledala na Njemačku, koja prva i najžešće osuđuje Holokaust i svako zlodjelo nacista.
Šta bi se desilo?
Srbija bi sebe uzvisila pred Evropom i cijelim svijetom.
Ostvarila bi, zaista, dvije velike pobjede.
A ovako?
Srpsko-albanski odnosi pomračeni, Briselski sporazum u opasnosti, svašta ključa u Bosni, zbog Unesko glasanja zahladnio odnos Srbije sa Crnom Gorom i Makedonijom, kosovski Srbi strahuju da će oni plaćati antialbanski patriotizam u Beogradu.
Opijenost mržnjom ide toliko daleko da se, na nekim beogradskim portalima, likuje i zbog krvavog pira islamskih terorista u Parizu.
„Ovo vam je osveta za Unesko, za podršku otimanju srpskih svetinja na Kosovu“!
Morbidno.
Opasno.
(Autor je književnik i bivši ministar spoljnih poslova Srbije i Crne Gore)
išššššš