RATNOHUŠKAČKA RITUALNA BLASFEMIJA: Kiril i ”Nedostojni” razmijenili operativne podatke, molili se da Crna Gora postane ”mala Ukrajina”

Trenutno dva najveća ratnohuškača u svijetu pravoslavnog sektašenja – direktor Ruske pravoslavne crkve (RPC) Kiril, i šef crnogorske filijale svetosavske sekte (SS) Jovan Mićović, alijas ”Nedostojni Joanikije” izveli su u utorak ritual ”krvi i tla” u Patrijaršijsko-uspenjskom Sabornom hramu Moskovskog kremlja.

Ritual je služio Kiril, dok mu je Mićović pomagao u njegovom izvođenju.

Nedostojni Mićović je, kako je saopštila Pres služba Patrijarha moskovskog i cijele Rusije, u Moskvu doputovao na poziv Kirila “radi učešća na Međunarodnom rusko-srpskom festivalu „Srpska utjeha ruskom srcu“ na Pravoslavnom humanitarnom univerzitetu „Sveti Tihon“.

Međutim, pravi razlog posjete Mićovića Moskvi su, kako saznajemo, konsultacije sa prekaljenim operativcem Kirilom, sa kojim je razmijenio operativna iskustva i dobio ”sugestije” kako da radi na ”ukrajinizaciji” Crne Gore i izazivanju dodatne nestabilnosti u regionu.

Razmijenili operativne podatke, Mićović dobio naloge

Kiril, za koga se spekuliše da je bio agent KGB-a, je izuzetno blizak ruskom predsjedniku Vladimiru Putinu, a lojalnost dokazuje tako što je svoj položaj i titulu, kao i sve svoje aktivnosti, podredio podršci ruske, odnosno Putinove, agresije na Ukrajinu.

Slično radi i Mićović, ali i cjelokupna takozvana SPC, koja je jedna od rijetkih organizacija navodnog vjerskog karaktera koja podržava RPC i predsjednika Rusije Putina u agresiji na Ukrajinu.

”Mićović i Kiril su razmijenili operativne podatke, vezano prije svega za stanje u regionu i Crnoj Gori koju, po njihovom planu, treba destabilizovati što više da bi se koliko toliko skrenula pažnja sa teškog stanja u kojem se nalazi ruska vojska u Ukrajini. Joanikije je svom kolegi iz Moskve, prenio operativne podatke, da bi mu Kiril zatim dao naloge kako da postupa u narednom periodu da bi što više destabilizovao Crnu Goru i region”, rekli su naši izvori iz vrha takozvane SPC.

Ovo i ne treba da čudi kada uzmemo u obzir da su Kiril i Joanikije jedni od najprekaljenijih ratnohuškača među takozvanim ”vjerskim liderima”.

Joanikije je još odavno u svojim javnim nastupima označio Crnu Goru kao ”malu Ukrajinu”, što je operativna šifra za najavu potencijalnog krvoprolića koje bi pokrenuli operativci takozvane SPC.

Kiril, Putinov ”ratnohuškač u mantiji”

Treba podsjetiti da je lider RPC Kiril, samo nekoliko dana nakon što je njegov šef Putin proglasio djelimičnu mobilizaciju, pozvao ruske građane da se ”ne plaše smrti”, poručivši da će ”vojnici koji poginu u Ukrajini biti očišćeni od svih grjehova”!

”Crkva shvata da, ako neko vođen osjećajem dužnosti i potrebom da ispuni zakletvu ode kako bi obavio ono što od njega zahtjeva dužnost i ako osoba umre izvršavajući tu dužnost, tada su takvi ljudi nedvosmisleno počinili djelo jednako žrtvi. Žrtvovaće se za druge. Zato vjerujemo da ova žrtva pere sve grijehove koje je osoba počinila”, rekao je Kiril krajem septembra u izlivu ratnohuškačke retorike kakva se ne pamti još od vremena kad su službenici SS 90-ih potpaljivali desetine hiljada ljudi da krenu u ratna razaranja i smrt.

“Idite hrabro da ispunite svoju vojničku dužnost. I zapamtite da, ako položite život svoj za svoju zemlju, bićete sa Bogom u Njegovom carstvu, slavi i vječnom životu”, zaključio je svoj ratnohuškački poziv Kiril u Začatjevskom manastiru u Moskvi.

Kiril, koji je u februaru pravdao odluku Vladimira Putina da izvrši invaziju na Ukrajinu, takođe je pozvao ljude da se odazovu pozivu na mobilizaciju.

Ista matrica kao i kod SS

Poglavar RPC je ovom izjavom dokazao da Ruska crkva zastupa istu ratnohuškačku i zločinačku ideologiju koju je 90-ih godina u regionu širila svetosavska sekta, poznata i pod akronimom SPC.

Njegova izjava je dokaz da se crkvene organizacije sa pravoslavnim prefiksom, prevashodno koriste kao sredstvo za ostvarivanje političkih ciljeva, i da su spremne da ”aboliraju” najveće zločince ukoliko se uklope u njihovu kriminalno-hegemonističku agendu.

Ruska pravoslavna crkva, ipak je samo blijeda kopija takozvane SPC kada su u pitanju manipulacija narodom, ratnohuškanje, pravdanje krvoprolića i sukoba ”božijom voljom”. SS je jednostavno nepravaziđena u tim segmentima. Zato nije ni čudo što je Kiril pozvao ”Nedostojnog Joanikija” u Moskvu, da razmijene prakse i najbolje metode ratnohuškanja, koje će primijeniti na destabilizaciju Crne Gore i regiona.

Ovom prilikom opet treba podsjetiti na sva nepočinstva i zločinačke poduhvate SS koje su 90-ih koštale region desetine hiljada stradalih i milione raseljenih. Na tom primjeru možemo vidjeti zločinačku, ratnohuškačku matricu na kojoj počivaju takozvane ”pravoslavne crkve” Srbije i Rusije, koje rade na promovisanju sukoba u Ukrajini i destabilizaciji regiona Zapadnog Balkana.

Ratnohuškači iz SS bez premca 

Takozvana SPC je poznata kao ratnohuškačaka, svetosavska, nacionalistička ispostava, sa jasnim političkim ciljevima, koja sarađuje sa stranim bezbjednosno-obavještajnim službama na uništavanju državnosti Crne Gore i njenoj integraciji u granice neonacističkog ideološkog provizorijuma pod imenom ”srpski svet”. Konstatacija MCP, od prije par mjeseci, da njihovi popovi nijesu učestvovali u podstrekavanju ratnih zločina u ratovima 90-tih, ne samo da je providna laž i manipulacija, već je i vrijeđanje svih žrtava zla koje su oni direktno nanijeli!

Osim što je antihrišćanski nastrojena, treba pomenuti da SPC zastupa radikalnu klero-nacionalističku ideologiju nazvanu “svetosavlje” koja je nastala 30-ih godina prošlog vijeka podstaknuta srpskim fašizmom sa Nikolajem Velimirovićem i Dimitrijem Ljotićem kao vodećim ideolozima.

Takozvana SPC, kao legitimni predstavnik ratnog, krvoločnog svetosavskog kulta ”krvi i tla” bila je glavni duhovno-ideološki pokretač gotovo svega zla, razaranja i ratova koja su zadesila region bivše SFRJ. 

Pod patronatom SPC decenijama unazad slave se najveći zločinci kao nacionalni junaci, a neke od njih srpska crkva stavlja i u ikonostase manastira, među “Hristove vojnike” – na primjer četničkog vođu, koljača i kvislinga iz Drugoga svjetskog rata Dražu Mihailovića kome su službenici SS u Budvi ove godine održali parastos.

Među svecima SPC  su čuveni monstrumi Maca Vukojičić i Slobodan Šiljak, a osnivač svetosavske ideologije na kojoj počiva SPC Nikolaj Velimirović otvoreno je glorifikovao Hitlera i podržavao progon Jevreja, a proglašen je za sveca.

Svetosavlje eksplodiralo 90-ih

Pogubni svetosavski nacionalizam nekako je držan pod kontrolom za vrijeme komunizma, ali je tokom 1990-ih naprosto ekslodirao. SPC se tada istakla kao institucija koja je bila preokupirana širenjem “svetosavskog nacionalizma” koji je postao dominantna struja unutar crkve.

Kao glavni zastupnici  nacionalizma unutar svetosavske sekte (SS) ili kako je takođe poznata Svetosavskog kulta ”krvi i tla”, istakli su se učenici jednog od utemeljivača ekstremne fašističke svetosavske ideologije Justina Popovića – Amfilohije Radović, Artemije Radosavljević, Atanasije Jevtić i Irinej Bulović.

Sva četiri Justinova ”svetosavska jahača apokalipse” su se našli u vrhu SPC, kao episkopi. Njih  četvorica, uz nekadašnjeg lidera SS Gojka Stojčevića, predstavljali su “idejni sinod” SPC koji je podržavao gotovo sve ratne akcije srpske vojske, opravdavao zločine i relativizovao genocid.

Srpska pravoslavna crkva je bila glavna pokretačka snaga ratnohuškačkih aktivnosti na prostoru bivše SFRJ, a tokom ratova u bivšoj Jugoslaviji odbacila je sve ponuđene mirovne planove, uključujući Vensov plan, Vens-Ovenov plan, Plan Kontakt grupe i Dejtonski mirovni sporazum. Čak i kad su poslanici Republike Srpske bili spremni na povlačenje, SPC je zastupala “jedan puno militantniji stav”.

Amfi, Arkan, Tigrovi i ”mitraljez vladika” Filaret

Primjera ekstremne militarističke ideološke ostrašćenosti koju je stimulisala SPC ima na pretek, a u nastavku ćemo navesti samo neke od najpoznatijih primjera.

Prisjetimo se čuvenog događaja kada je mitropolit crnogorsko-primorski Amfilohije u junu 1991. godine doveo Željka Ražnatovića Arkana i njegovu do zuba naoružanu paravojnu formaciju “Tigrovi” u Cetinjski manastir.

Arkanovci su uz blagoslove i zdravice ispraćeni na ratište gdje su se bavili omiljenim svetosavskim aktivnostima – ubijanjem, silovanjem, pljačkanjem, mučenjem… Amfilohije Radović je potom i sam krenuo u Dubrovnik, gdje je tokom jeseni 1991. hrabrio crnogorske rezerviste i srpske paravojne formacije koje su vršili opsadu Dubrovnika.Treba takođe podsjetiti da je vođa paravojnih snaga koje su opsjedale Dubrovnik u to vrijeme izjavljivao da mu je “vrhovni zapovjednik” tadašnji patrijarh SPC Pavle.

Tadašnji arhimandrit Filaret Mićević je putem medija pozivao na rat i išao na ratom zahvaćene prostore hrabreći srpske dobrovoljce. U avgustu 1991. godine Filaret je uslikan kod manastira Komogovina, između Kostajnice i Gline, s grupom srpskih “boraca” na oklopnom vozilu sa mitraljezom koji mu je naslonjen preko ramena.

Ratnohuškački ”podvizi”

U aprilu 1992. Amfilohije Radović opet ”briljira”, u jednom od svojih brojnih ratnohuškaških napora, izjavljuje kako se zalaže za ujedinjenje svih srpskih zemalja, ali se plaši da će ta šansa ponovo biti propuštena, “kao što je bila propuštena i 1918.”.

Početkom rata u Bosni i Hercegovini zvorničko-tuzlanski episkop Vasilije Kačavenda je u Bijeljini držao ratnohuškaške govore i javno podržavao politiku Radovana Karadžića. Kod Kačavende su dolazili pripadnici vojnih i paravojnih formacija i referisali mu ”koliko je džamija poravnato”.

„Prošao sam asfaltnim putem Jadar-Petriča. Ugledao sam minaret do nebesa. Mislim da je on jutros poravnat. Trebao je biti“, rekao je general Miodrag Živanović, dok je 13. jula 1995. godine, u kući Zvonka Bajagića, izvještavao vladiku Vasilija Kačavendu o akciji u Srebrenici.

Zvorničko-tuzlanski vladika, koji će kasnije postati sinonim za seksualnu izopačensot i lanac pedofilije u SPC, samo se osmjehnuo. Kasnije tog dana Kačavenda će služiti liturgiju u vlaseničkoj crkvi.

„Ja želim da čestitam generalu i preko vas hrabroj srpskoj vojsci i vojskovođama. I mnogim našim Obilićima. Koji su u svakoj prilici spremni teći i oteći, i na strašnom mjestu ostajati u odbrani vječnih ideala, vjere naše pravoslavne imena Srbinovog i otadžbine. Koji hrabro nose krst časni, da bi dobili slobodu zlatnu“, reći će vladika Vasilije.

Pogledajte VIDEO koji fariseji iz SS nikako ne mogu da ospore niti da negiraju koliko god bili vješti u laganju!

Jevtić ”solidan” u huškanju

Hercegovački episkop Atanasije Jevtić, na čiju su  sahranu ”potrčali” bivši premijer Zdravko Krivokapić i njegovi ”apostoli”, 1993. godine je izjavio kako Republika Srpska mora “sići na Neretvu” i “na srpsko more”.

U prilog širenju ratne propagande 90-ih ide i dokument koji je donijet na arhijerejskom Saboru, održanom od 14. do 28. maja 1992. godine, nazvan “Memorandum SPC”, koji govori protiv “avnojevskih” granica i uskraćuje podršku vlastima novoosnovane SRJ koje su prihvatile te granice i službeno se “povukle” iz rata.

Treba takođe podsjetiti da su visoki predstavnici takozvane SPC bili prisutni na skoro svim ratnim zasjedanjima Skupštine Republike Srpske. Mitropolit dobrobosanski Nikolaj Mrda je govorio da Srbi pod vođstvom Radovana Karadžića i Ratka Mladića “slijede trnovit put Isusa Hrista”.

O odličnim odnosima čelnika SPC i ratnih zločinaca govori i podatak da je krajem aprila 1993. godine, mitropolit Nikolaj izjavio da general Ratko Mladić prihvata sve njegove prijedloge, dok je predsjednik Republike Srpske  Radovan Karadžić,  početkom 1994. ocijenio odnose između Crkve i države kao ”izvanredne”. Atanasije je u avgustu 1994. još jednom podržao odbacivanje plana Kontakt grupe, čak i po cijenu NATO bombardovanja.

Doprinos ”blaženog” Pavla ratnim podvizima

Bivšeg patrijarha SPC Pavla srpska propaganda uporno nastoji da predstavi kao sveca i reprezenta istinskog hrišćanskog učenja, ali ni on nije bio imun na huškanje Srba na odbranu ”svetog srpskog tla” u Bosni.

U avgustu 1994. godine Pavle je imao ”turneju” po “Republici Srpskoj” i oštro agitovao protiv prihvatanja plana Kontakt grupe i svakog drugog sličnog sporazuma. Srpska pravoslavna crkva je tada još uvijek zastupala čvrstu poziciju stvaranja “Velike Srbije” u koju bi ušla cijela BiH i tadašnji okupirani prostor Republike Hrvatske i svako odstupanje od tog cilja za nju je bila “izdaja nacionalnih interesa”.

Krstareći po etnički očišćenim područjima BiH, patrijarh Pavle je držao “opela”, “parastose” i liturgije “srpskim žrtvama” i u svojim “besedama” iznova podsjećao na “genocid nad Srbima”, a u Foči (koja je u međuvremenu preimenovana u “Srbinje”) otvorio je “Duhovnu akademiju ‘Vasilije Ostroški’” u kojoj će SPC odgajati mlade bogoslove i pripremati ih za sveštenički poziv. Patrijarh pri tom, kako su pisali mnogi regionalni i svjetski mediji, nije vidio rijeke krvi koje su tekle i nije se sablažnjavao nad masovnim klanjima.

Turneja kulminira posjetom Palama 14. avgusta, gdje patrijarh blagosilja Radovana Karadžića i Ratka Mladića, lomi s njima pogaču i drži liturgiju. Time je praktično dao eshatološku legitimaciju dvojcu zločinaca koja im je poslužila kao neka vrsta religiozno-mističnog opravdanja za genocid u Srebrenici – najveći zločin na teritoriji Evrope nakon Drugog svjetskog rata.

Dejton za razočarenje Srpske crkve

Krajem 1995. godine je došlo do potpisivanja Dejtonskog mirovnog sporazuma, kojim je okončan rat u Bosni i Hercegovini, na veliko razočarenje Srpske pravoslavne crkve.

Naime, nakon što je Radovan Karadžić ovlastio Miloševića da u Dejtonu zastupa interese bosanskih Srba, Milošević je tražio da to patrijarh odobri. Patrijarh Pavle je isprva potpisao dokument, ali je u decembru 1995. godine najmanje deset episkopa SPC zbog toga zatražilo njegovu ostavku. Sazvan je čak i vanredni crkveni sabor 21. i 22. decembra na kojem je Pavlov potpis proglašen nevažećim!

Zatim 1996. godine stupa osvjedočeni ratnohuškač  Amfilohije Radović koji je uredio zbornik “Jagnje Božije i zvijer iz bezdana”, u kome se izlaže srpska pravoslavna filozofija rata. Knjiga sadrži doprinose mnogih srpskih popova i ”učenjaka”, među kojima je i Radovan Karadžić, a služi pravdanju rata u Bosni i suprotstavljanju srbijanskoj protivratnoj literaturi.

Kritičari crkve, poput pokojnog analitičara religije Mirka Đorđevića, često su naglašavali da je SPC u procesu raspada jugoslavenske države i tokom burnih ratnih zbivanja “odigrala neslavnu ulogu”. Zvanični podaci govore da su na području Republike Srpske porušene  gotovo sve džamije (ukupno 1.186) i veliki broj katoličkih crkvi (preko 500), što srpska crkva nikad nije osudila.

Za kraj treba napomenuti da je Srpska pravoslavna crkva izgubila 1995. godine sudski spor u Parizu, nakon što je podnijela tužbu protiv listova Libération, Le Monde, Le Figaro zbog  tekstova u kojima je optužena za podržavanje etničkog čišćenja i zločina genocida u Bosni i Hercegovini.

Ovo je samo šturi podsjetnik jednog neznatnog djelića ratnohuškačkih napora i zločinačkih poduhvata koje je ideološki i logistički podržavala svetosavska sekta (SS).

U.P.A.