Ko je u Crnoj Gori stvarno ugrožen?

Piše: Stanko Radulović

Kad će doći kraj ugroženosti Srba u regionu i na koji način? Po svemu sudeći jedino kada niko drugi ne bude imao nikakva druga prava, ili svi priznaju da su Srbi, tada će imati pravo na sve što je srpsko i isključivo srpsko.

Andrija Mandić i družina okupljena oko religijske paravojne sekte, koja sebe zove SPC, tvrde da su Srbi ponovo ugroženi jer u Vladi Crne Gore, ako uopšte bude formirana, neće biti Srba, iako su do juče tvrdili da Crnogorci ne postoje, pošto su crnogorske partije isključene iz svih kombinacija za formiranje Vlade.

Istina je potpuno drugačija, u Vladi Crne Gore neće biti nijednog Crnogorca, ali da bi se prikrila diskriminacija po sistemu “držite lopova”, Srbi dižu galamu da se neko ne bi sjetio da oni ugrožavaju druge.

Više od 30 godina na prostoru bivše Jugoslavie slušamo priče o ugroženosti Srba u Sloveniji, Hrvatskoj, BiH, na Kosovu, posljednje dvije decenije Srbi su ugroženi u Crnoj Gori i Sjevernoj Makedoniji.

Za budućnost se priprema priča o ugroženosti prava Srba u Njemačkoj, Grčkoj, SAD, Australiji, Argentini… svuda gdje postoji makar i jedan Srbin.

Za ovih 35 godina nisam puno puta čuo nekog političara iz regiona da govori kako Srbi ne postoje, da su izmišljena nacija, komunistički nakot, ili da su nastali tako što su “popravoslavili” neki drugi narod kao što su Hrvati pokatoličeni Srbi, Bošnjaci islamizirani Srbi, a Crnogorci i Makedonci otuđeni od matice ili kako to u datom trenutku odgovara da se formuliše. Najčešće su ovi epiteti rezervisani za Crnogorce koje velikosrpska propaganda proglašava za ustaše.

Decenijama se DF zajedno sa drugim srpskim partijama u Crnoj Gori, Srbiji i BiH predstavljao kao ugrožena “politička vrsta” samo zato što, navodno, štite prava ugroženih Srba kojima je u Crnoj Gori oduzeto pravo na pismo, jezik, nacionalne simbole i ko zna kakva čuda još.

Niko u Crnoj Gori još nikada nije rekao da srpski jezik ne postoji, iako Srbi redovno govore da je crnogorski jezik izmišljen.

U Crnoj Gori se prvo u školama uči ćirilica, koja pri tome nije srpsko, nego slavensko pismo, i nema blage veze sa Srbijom. U učeničkim knjižicama stoji da je riječ o crnogorskom, srpskom, hrvatskom i bošnjačkom jeziku, dakle nema diskriminacije, a u crnogorskoj Skupštini nikad nije bila zabranjena ekavica kao što se to dešavalo u Srbiji sa ijekavicom.

No zadržimo se na jeziku i pismu. Crnogorskim jezikom su govorili i Petar II Petar Njegoš, na kojeg se Srbi tako rado pozivaju i svi njegovi prethodnici. Jezik kojim je pisao Njegoš i danas je razumljiv svima u Crnoj Gori i Srbiji, a jezik kojim su pisali književnici Srbije krajem 18. ili početkom 19.vijeka potpuno su nerazumljivi za sadašnje vrijeme i neophodan nam je prevodilac.

Zbog čega?

Odgovor je jednostavan, kada je prvi put u Srbiji 1851. godine štampan Gorski vijenac trebalo je da se prevede 360 riječi na tadašnji srpski jezik što je najbolji dokaz autentičnosti crnogorskog jezika, ali i da je Vuk Stefanović Karadžić reformu srpskog jezika napravio nakon boravka na Cetinju.

Tačno je da svi jezici slavenskih naroda vuku korijen od staroslavenskog jezika, ali to Srbima nije dovoljno, jer i Rusi, Bjelorusi, Ukrajinci, Česi, Poljaci, Slovacii i Bugari, valjda, govore srpskim jezikom, a jedina je istorijska činjenica da Crnogorci mnogo duže kažu bijelo, nego Srbi belo…

Šta tek reči za crkveno pitanje za koje su spremni da zarate sa svima u okruženju, iako prva Božja zapovijest kaže ne ubij.

Crna Gora ima crkvu koja je postojala vijekovima unazad i koja je postojala u registru pravoslavnih crkava u Vaseljenskoj patrijaršiji i u tom popisu nema SPC, ali je Srbija svim silama uprla da otme crnogorsku crkvu, istoriju, tradiciju, kulturu, i na kraju državu.

A šta kažu istorijske činjenice?

Crna Gora i Srbija do 20.vijeka nikad nisu bili zajednička država, osim kada su Nemanjići osvajali crnogorsku teritoriju. Ako smo jedan narod, zašto su Srbi osvajali svoju zemlju, kao što su Njemci, recimo, osvajali Češku, Poljsku, Francusku ili neku drugu zemlju?

Crna Gora i Srbija imaju potpuno različite kulture, tradicije, državna obilježja, a trobojka koja im služi kao dokaz svega i svačega na Balkan je stigla tek u 19. vijeku nakon skoro milenijumskog postojanja Crne Gore, na krilima panslavenizma.

Srbija vješto krije da je njihova prva trobojka crveno-bijelo-plava, baš kao što je i aktuelna hrvatska zastava, i ona je izglasana Sretenjskim ustavom koji je danas državni praznik u Srbiji.

Prema tom Ustavu i aktuelnom važećem Zakonu o religijama Srbije država Srbija priznaje postojanje SPC tek od 1836. godine. Dakle, Srbija u svom Ustavu i zakonima o religiji, koji je ujedno i međunarodni pravni akt priznaje da SPC nije postojala prije 1836. godine i da je nastala Načrtanijem Ilije Garašanina.

Bajke o postojanju SPC iz 1218. godine, kako je zapisano u Temeljnom ugovoru, Srbija nije stavila u svoje Zakone jer zna da bi reagovala i Vaseljenska patrijaršija koja ne priznaje postojanje SPC prema mitološkim bajkama o Rastku Nemanjiću, koji po dolasku sa Svete gore nije bio arhimandrit SPC već Vizantijske crkve.

Za krečenje vizantijskih manastira bilo je neophodno izmisliti vizantijsko-srpski stil graditeljstva, a riječ je isključivo o vizantijskom stilu. Srbima ni to nije smetalo da crnogorske crkve i manastire prisvoje, iako oni nijesu građeni vizantijsko-srpskim stilom.

I nakon svih istorijskih falsifikata Srbi tvrde da su ugroženi u Crnoj Gori, da su im oduzeta njihova prava, a za to vrijeme oni negiraju postojanje Crnogoraca, crnogorske kulture, istorije, tradicije, jezika, i pokušavaju oteti crnogorske crkve i kulturno-istorijske spomenike.