Rupa zvana Dritan

Piše: Balša Knežević

Dritan Abazović, predsjednik Vlade Crne Gore u beskonačnom tehničkom mandatu sazvao je za danas sjednicu Vijeća za nacionalnu bezbjednost. To je naravno još jedna prilika da ova neiživljena marioneta-klovn, čiji su konci nakačeni na beogradske, velikosrpske centre po ko zna koji put izvede grotesknu predstavu stimulisanu neznanjem, bahatošću i kompleksima.

Zvaničan povod za najnoviju Dritanovu perverznu javnu zabavu u najavi je rupa koja je iskopana u depou Višeg suda. Iako ta rupa predstavlja otvor tunela koji spaja depo i stan u susjednoj zgradi, u simboličkoj ravni čitava ta konstrukcija je u stvari metafora za prokopavanje društveno-političkog dna koje se vrši u Crnoj Gori od 30. avgusta 2020. godine.

Upravo je napaljeni Dritan hodajuća metafora trogodišnjeg perioda propasti i jedina konstanta političke destrukcije od kada je Crna Gora ”oslobođena” od svega onoga čemu je težila prethodnih 25 godina – normalnog života, evropske budućnosti, prosperiteta, koliko toliko sređenih institucija…

Umjesto da se pokrije ušima i konačno ode sa mjesta premijera nakon ove bruke za koju su najodgovorniji on i njegov potrčko, bivši Cetinjanin Filip Adžić i njihovi saradnici iz bezbjednosnog sektora, Dritan je podigao bahtost na još veći nivo i po dobrom starom običaju kroz javno ku*čenje sebi gradi alibi.

Kao što je to postalo ustaljena praksa posljednje tri godine, kad god napravi neku monumentalnu brljotinu, u stilu svog beogradskog gazde Vučića, odgovornost sa sebe spira kroz ispoljavanje nezdrave doze javnog bahaćenja uz izigravanje ludosti i gluposti, za što je prirodno neizmjerno nadaren.

Jednu od najupečatljivijih scena tokom višednevne lakrdije skoncentrisane oko rupe u depou Višeg suda, zabilježio je foto aparat Vladine službe za odnose sa javnošću.

Dritan Abazović i njegov ministar pravde Marko Kovač čuče blentavo zagledani u rupu kao dva mlada majmuna u ogledalo. U tom momentu stiče se utisak da kroz njihove glave koje liče na šuplja zvona, odjekuju misli – što se ovo koji ku*ac desilo!?

Iako je takozvani slučaj ”rupa” zaokupio crnogorsku javnost, krajnje je simptomatično što je izazvao ovoliku zaprepašćenost. Jer u Crnoj Gori od kad su Abazović i njegova URA omogućili dolazak crkveno-velikosrpske vlasti, na sve strane u državi buše se rupe, a ova najnovija u depou Višeg suda je samo materijalizacija produbljivanja dna društveno-političkog ambisa.

Samo par dana nakon otkrivanja rupe u depou Višeg suda, Ministarstvo ekologije, prostornog planiranja i urbanizma na čijem je čelu Dritanova partijska sradnica Ana Novaković Đurović, saopštilo je da je iz Pisarnice tog resora nestao djelovodnik iz 2022. godine u koji se upisuju predmeti Direktorata za inspekcijski nadzor, odnosno građevinske inspekcije. Za krađu djelovodnika iz resora Dritanove drugarice nije bilo potrebno prokopavanje kanala, bilo ko je mogao da se ušeta i posluži se vladinim dokumentima.

Isto kao rupa u depou, tako i ”rupa” u resoru Dritanove drugarice, može da se posmatra kao kulminacija rudarskog rada na urušavanju temelja Crne Gore na čemu su Dritan i ”oslobodioci” predano radili posljednje tri godine.

Jer dvije najnovije ”rupe” samo su kontinuitet politike zastupnika interesa zvaničnog Beograda i nezvanične Moskve na čelu sa Abazovićem, koje su od Crne Gore napravile sito.

Sve rupe na destruktivnom putu oslobodilaca, čiji je reprezent upravo Abazović, prvo kao potpredsjednik, a zatim kao predsjednik Vlade, teško je pobrojati…

Predsjednik opštine Budva Milo Božović iz zatvora potpisuje plate, direktor Poreske uprave, Dritanov prijatelj Rade Milošević uhapšen zbog krađe zaplijenjenih cigara, cijene za samo tri godine duplo veće, država se zadužila preko milijardu eura, uništen fond zdravstva, ugašena nacionalna avio kompanija i još mnoga preduzeća.

Turizam je podlegao potpunoj svetosavskoj gučizaciji, najljepše plaže postale su stecišta ravnozemljaša koji po njima peku prasad i igraju moravac, drže se parastosi četnicima, pjeva se “nož, žica, Podgorica”, manjinski narodi poslije 30 godina opet u strahu za svoj goli život, otvoreno se negira postojanje crnogorskog naroda, visoki funkcioneri nas javno blamiraju đe god da stignu…

Ovo su samo neke od ”rupa” koje su na putu ka civilizaciji kojim je Crna Gora krenula iskopali ”oslobodioci” u posljednje tri godine.

Ipak, najveća rupa, odnosno bolje reći ogromna jama koju je prokopala lično osoba koja je postala metafora društvenog propadanja, konačno je iskopana 3. avgusta prošle godine potpisivanjem sramnog ”temeljnog ugovora” sa svetosavskom sektom.

Od tada je i zvanično postalo jasno da takozvana SPC vodi unutrašnju i spoljnu politiku države, a veleizdajnik Dritan je nakon kopanja jame 3. avgusta u nju survao kompletnu imovinu Crnogorske Pravoslavne Crkve, crnogorska sakralna dobra, sa sve grobljima naših predaka. Nakon toga svetosavska ideologija postavljena je na pijedastal crnogorskih ”novovrijednosti” a država je napravila radikalno skretanje, i umjesto ka EU krenula je putem integracije u velikodržavni projekat eufemistički nazvan ”srpski svet”.

Stoga i ne čudi što se iz navodnih NVO krugova najavljuje referendum za otcjepljenje Pljevalja, što predsjednik opštine Nikšić, nekadašnjeg antifašističkog centra, srednjim prstom pozdravlja državnu himnu, opština Zeta najavljuje otpriznavanje države Kosovo…

U svim ovim nepočinstvima upravo je Dritan Abazović neizostavni činilac. Prisutan u svim rudarskim poduhvatima na urušavanju temelja Crne Gore.

Fotografiju na kojoj posrnula i odavno rashodovana beogradska marioneta, saradnik BIA-e, bivši redovni gost vila Mir i Bokeljka, Dritan Abazović gleda u rupu na zidu depoa Višeg suda, neodoljivo podsjeća na odraz u ogledalu.

Jer Dritan je sam po sebi, rupa prokopana na dnu koje smo dotakli ubrzo nakon 30. avgusta 2020. godine, baš zahvaljujući njemu i njegovoj partiji politički nepismenih uhljeba i demagoških kalkulanata. Ta politička rupa koja samostalno na izborima ne bi prešla cenuzus, egzistira u beskonačnom tehničkom mandatu i podsjeća Crnu Goru da kad god izgleda da smo dotakli dno, te granice mogu biti produbljene.

Ako jednog dana neko smogne snage i bude imao dovoljno jak stomak da napiše knjigu o djelovanju ”oslobodilaca” nakon 30. avgusta 2020. godine, na koricama bi morala da se nađe fotografija na kojoj Abazović i Kovač tupim pogledom posmatraju rupu u depou Višeg suda.

Jer na toj fotografiji najbolje je dočarana ona ničeovska bezbroj puta zloupotrebljena maksima iz Zaratustre – ”Ako čovjek svakoga dana stoji na ivici i gleda u ambis, jednog dana će i ambis pogledati u njega”.

U Dritanovom slučaju ova Ničeova mudrost bi mogla da se prepjeva ovako:

”Ako Dritan svakoga dana gleda rupu u depou Višeg suda, jednog dana će i rupa pogledati u njega, i šapnuti mu da je ona samo odraz njegove moralne i intelektualne praznine i simbol destruktivne politike zasnovane na nekompetentnosti, snishodljivosti tuđinu i bolesnoj potrebi za bahaćenjem”.