CRKVA SRBIJE I NATALITET: A kako ću jadan ja!?

Za aktuelno.me

Piše: Nebojša Redžić

Vjerujte mi da sam već bio naoštrio pero da pišem o Crkvi Srbije koja je u Crnoj Gori uspjela na svim poljima i dala nam sve, osim što nije počela da nam planira porodicu, kad su me preduhitrili Jakov i Joanikije.

Istina, najprije me je inspirisala TV Pink. To je program sa kojim počinje svako moje jutro, jer ako već treba da budem mazohista, držim da je mnogo bolje gledati što nam misli “ružičasta”, nego zadovoljiti se sa Raonićevom jutarnjom šemom od koje i liturgija u 9 kod oca Gojka – ima više života.

Gledajući Pink, dakle, sa gomilom izraza zahvalnosti Predsedniku Vučiću, pade mi na pamet priča o natalitetu. To je čovjek kome direktorica novootvorene bolnice zahvaljuje “što je dozvolio da se Klinika otvori”. Djevojka koja je izgubila nogu u bombardovanju 1999. završava govor rečenicom: “Čuvajte nas, predsedniče”. Zahvaljuju mu što je napravio škole, puteve, bolnice, što se zauzeo za srpski folklor, tenis, balet, DUP, pozorište, za brze vozove, put na Mjesec, svetinje na Kosovu, što je spriječio atentat na sebe, uhapsio Belivuka, razorio Kartaginu. Jedino nikada ne čuh jesu li mu zahvalili što im je dozvolio da prave djecu. Ili će možda i to morati sam?!

E sad, ono što je Vučić u Srbiji, to je Crkva Srbije u Crnoj Gori. Institucija kojoj se najviše vjeruje. Pa zašto onda popovi ne bi bili zaduženi za oporavak nataliteta? Uostalom, primitivniji ljudi i sirotinja po difoltu imaju više djece nego bogati, pa zašto onda sve snage ne usmjeriti ka sjeveru? Ojačati kult boga plodnosti koji se kod Starih Slovena zvao Svibor, održati par litija u cilju jačanja svesrpskog crkvenog stava o zabrani abortusa, afirmisati ljubav u nedostatku materijalnog bogatstva, uzeti za uzor ljubavne podvige apostola Milojka i krenuti na posao. Plodove takvog pristupa, dočekao bi apostol Jakov i svakoj majci koja je rodila malog Srbina, dodijelio uz crkvena zvona i očenaš od 500 do 1000 eura. Na radost svekolikog srpstva u Crnoj Gori.

Srpski nacionalisti pad nataliteta zovu odgovarajućim zvučnim imenom ‘bela kuga’ i nariču povremeno nad skorim ‘izumiranjem’ Srba (dok se, eto, ‘Arnauti kote’, je li), razglabajući o statističkim trendovima nekoliko stoljeća unaprijed, kada ‘nas neće biti’ (za razliku od ‘Arnauta’). I to je ono što je spojilo Jakova sa Jovanom.

Još je Bora Čorba kukao da “natalitet opada, pa Srbija propada, to mi se ne dopada”.

O čemu su razgovarali Jakov i Jovan?

Bilo je vrijeme da nam Crkva Srbije ponudi nešto novo. Svi smo se već zasitili Zakona o slobodi vjeroispovijesti, litija, milolopove, formiranja Vlade u manastiru, Dritanove zakletve pred svecem zbog koje je morao kod Porfirija po oprost… Pa nam je svetosavska sekta (SS) postavila šefove Univerziteta, Bolnice, pozorišta, Javnog servisa i svih institucija koje nešto znače na planu vaspostavljanja svekolikog srpstva. Ostalo je samo da se pozabave natalitetom.

Onda su Jakov i Joanikije sjeli i do duboko u noć razrađivali vezu vjere i ekonomske politike. Mislite da ne postoji? Varate se!

Evo stenograma razgovora do koga smo ekskluzivno došli:

“Što više djece, to donosi blagodet za sve. Manimo se sada patetike i priče da su “djeca najveće bogatstvo” i “neopisiva radost”. Budimo pragmatični”, objašnjavao je Jovan Mićović Jakovu Milatoviću. “Ovako: tamo đe je više djece, veća je i mogućnost da neko od njih bude pametno. Možda i genije. Ili još više od toga: Tesla! Eto koristi po društvo, eto berićeta po ekonomski razvoj zajednice. Pametno dijete – veća novostvorena vrijednost, veći rast, više kontakata sa svijetom i stranih investicija”, govorio je Mićović.

Što ćemo sa ostatkom djece. Sa onima koja nijesu pametna? – interesovao se Jakov.

“Crkva i za to ima rješenje. Potrebni su nam i vojnici. Neko će morati da vrati Kosovo, sačuva manastire, formira savez srpskih opština. Neko mora denacifikovati i Crnu Goru. Osloboditi Republiku Srpsku. Kada dogodine dođe vrijeme za to, tu će djecu pod svoje skute uzeti Crkva. Hranićemo ih u narodnim kuhinjama koje ćemo praviti novcem iz evropskih fondova, a onda ih slati u boj”, bio je nadahnut Jonikije.

”Da budu topovsko meso?”, opet je nepristojan bio Jakov.

“Dobro, neko to tako zove. Topovsko meso ili ne, tek moraće i buduće generacije da “napadaju da ne bismo bili napadnuti”, “bolje mi njih nego oni nas” i znaš već… Još ćemo svima objelodaniti da sami sebe granatiraju. I reći da nose nacističke simbole”.

Dezinformacijom je, potom, Joanikije označio i Jakovovo zapažanje da su “srpske žene varale svoje muževe dok su im domaćini bili na litijama”. Joanikije je tu planuo:

“Takvu propagandu protiv nas više nikada ne smijemo dozvoliti”, objasnio je i otišao da primi izbjeglice iz Ukrajine koji su zapravo Rusi, jer što su drugo Ukrajinci do Rusi koji još ne znaju da nijesu Ukrajinci?!

Heroin loš, nikakav

Duga je istorija rasprava o natalitetu u Srba. Nije bez neke glavni saveznik Srpske pravoslavne crkve u toj kampanji iz nesrećnih devedesetih bio upravo ratni zločinac Željko Ražnatović Arkan: on i supruga mu Ceca osnovali su fondaciju ‘Treće dete’ i obećavali srećnim roditeljima svakakvu pomoć. Naslijedio ih je u toj misiji nekadašnji saborac Dragan Marković Palma, gradonačelnik Jagodine koji stalno poziva mladež da se vjenčava što više i to podstiče budžetskim novcima.

Živko Nikolić je ovo davno opisao. Pop koji u nedostatku prečih poslova liječi nerotkinje, u svetoj je misiji održanja vrste u svojoj parohiji. Nije se to tada još zvalo ”srpski svet”, ali sve je vodilo ka tome. Crkva u komunizmu djelovala je u skladu sa starom narodnom: “Dokon pop i jariće krsti”. Pogotovo u Crnoj Gori. Nezainteresovani za identitetska pitanja, pa tako i crkvu, crnogorski su komunisti više mislili na stan u Beogradu, nego na vraćanje u stanje prije “ujedinjenja” sa Srbijom. Tako i Živkov pop nije imao pametnija posla. Voajer, lažni iscjelitelj, seksualni manijak… preteča svih devijacija koji su Crkvu Srbije počele karakterisati u godinama koje su dolazile.

Srpsku pravoslavnu crkvu godinama tresu brojne afere, a jedna od najupečatljivijih su inkriminišući video snimci razriješenog episkopa Vasilija Kačavende koji se povezuje sa pedofilijom. Ništa novo, ako se zna da je ova institucija autistično prećutala optužbe protiv još jednog velikodostojnika – episkopa vranjskog Pahomija Gačića, optuženog za seksualno zlostavljanje nekoliko dječaka.

Pamti se i stav Crkve Srbije povodom abortusa koji je kulminirao 2013. godine kada su Srpkinje nazivane majkama čedomorkama, koje “pobiju više djece za godinu dana nego što su fašisti ubili”. Da ne govorimo o odnosu prema gay populaciji i istopolnim brakovima.

Kako zaboraviti popa koji govori o kvalitetu heriona koji konzumira, druženje istaknutih paroha sa starletama, pa sve do formiranje bratstava koje djeluju kao paravojne formacije (Miholjski zbor, Tvrdoš, Stupovi…).

Konačno, ovdašnji apostoli imaju i istoriju bavljenja održivošću srpskih gena. Tako je direktor Instituta za javno zdravlje od početka svog mandata bio poznat po zabrinutosti za to hoće li djeca Ane Ivanović zadržiati superiorne srpske gene znajući da će im otac biti niko drugi do Njemac?!

U normalnoj državi crkva bi sa takvom reputacijom išla ka samoizolaciji. U Crnoj Gori – ne. Ovdje ona i dalje ima ambiciju da rješava krupne društvene probleme kao što su demografski.

Populistički incidenti i prateće pojave poput ovih znaju biti urnebesna zabava, ali i ilustrativno nadahnuće za posmatranje određenog društva. Čim krenu priče i kampanje o natalitetu, demografskoj kataklizmi, izumiranju naroda i uopšte apokaliptična naklapanja tipa “evo, samo što nismo izumrli”, to je znak da desno-klerikalne snage osjećaju paniku, da im uticaj slabi, a stvari izmiču kontroli.

Riječ je zapravo– reći će nam psihoanalitičari – o kontroli ljudske seksualnosti kao osnovi svake druge kontrole, ali to je druga i duža priča.

A možda su Jakov i Jovan samo vodili raspravu nalik onoj iz davnih stoljeća u kojima je Crkva bistrila koliko anđela može da stane na vrh igle.

*Zabranjeno je kopiranje i korišćenje objavljenog sadržaja bez saglasnosti redakcije portala Aktuelno.me i autora teksta