Beskrupulozne laži svetosavskih dunđera

Za aktuelno.me

Piše: Slobodan L. Jovanović

Već smo se ranije bavili crkvenim pitanjima i vrlo jasno prezentovali apodiktične podatke, potkrijepljene autentičnim dokumentima iz cetinjskih arhiva i arhiva Narodne biblioteke Srbije, koje ne može osporiti ni „bog otac“! Bezočno, ignorišući gole činjenice aktuelna crnogorska vlast tajno, abuzivno, podmuklo, pregovara sa Beogradskom patrijaršijom, bacajući pod noge suverenitet Crne Gore, derogirajući istorijske činjenice i kriminalno zloupotrebljavajući vlast radi sprovođenja svojih ličnih afiniteta i vjerskih opredjeljenja.

Čak i da se ne bavimo statusom Crkve u Crnoj Gori prije aneksije Crne Gore, iako je on definisan kroz zakonska dokumenta knjaževine/kraljevine Crne Gore, sijaset crkvenih dokumenata, enciklopedijskih podataka, međucrkvenih prepiski, … i od nikoga osporen u vrijeme postojanja autokefalne CPC, ne postoji ta alhemija koja može pravno utemeljiti postojeće eparhije SPC u Crnoj Gori prije 1922, odnosno 1929.godine, kada je donešen zakon o SPC u kraljevini SHS.

Službene novine kraljevine SHS, 3. juna, u subotu, u Beogradu, 1922. godine, objavljuju:

“Tomos” Br. 1148, od 19. februara 1922. godine, kojim Velika Crkva – u smislu ranijeg sporazuma delegata njenih i naše Kraljevske, postignutom 18, 31. marta 1920. godine u Carigradu, koji je 19. istog meseca usvojio i Sveti Sinod Carigradske Crkve – priznaje

1. a) odvajanje od Vaseljenske Patrijaršije i prisajedinjenje našoj Srpskoj Crkvi:

1) po ugovoru o miru u Bukureštu od 10. avgusta 1913. eparhije Skopske; Raško – Prizrenske; Veleško – Debarske; Pelagonijske; Prespansko – Ohridske; Poleanske; jednog dela Mitropolije Vodenske

2) po ugovoru o miru nejskom od 27. novembra 1919. godine Mitropolije: Strumičke;

3) po ugovoru o miru u Sen – Žermenu od 10. decembra 1919. godine Mitropolije:

Dabro – Bosanske; Hercegovačko – Zahumske; Zvorničko – Tuzlanske; i Banjalučko – Bihaćka

1. b) prisajedinjenje avtokefalnih crkava:

Karlovačke; Crnogorsko – Primorske; i dvaju dalmatinskih eparhija: Bokokotorsko – Dubrovačke, i Dalmatinsko – Istrijske

sa pravoslavnom crkvom Kraljevine Srbije u jednu: “Avtokefalnu Ujedinjenu Srpsku Pravoslavnu Crkvu Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca“. (b. Najviši Ukaz od 17. juna 1920. g.).

Što vam bestijalni prevaranti nije jasno? Koga hoćete da obmanete da je ta novostvorena Crkva postojala prije 3. juna 1922??? Da li vam je jasno da su tim aktom, objavljenim u službenim novinama KSHS, u sastav NOVE Crkve ušle crkvene oblasti sa novoosvojenih teritorija, koje su pripadale Vaseljenskoj patrijaršiji, dvije autokefalne crkve (Kalovačka i Crnogorsko – Primorska) i dvije eparhije autokefalne Bukovinsko – Dalmatinske Mitropolije? Dakle, koje nijesu bile dio Srpske crkve!? Zato je i plaćeno milion i po francuskih franaka u zlatu da bi se nekanonski prisajedinile te oblasti novostvorenoj Crkvi!  Uostalom u kanonskom pismu Meletija IV i Svetog Sinoda Vaseljenske patrijaršije od 24.02.1922. g. (broj Protokola 1036), kojom s priznaje uzdizanje SPC  na stepen patrijaršije, između ostalog piše: „ Posavjetovavši se o tom pitanju po dužnosti sa našim Svetim Sinodom, pohvalismo želju crkve i države i priznali smo korist koju pravoslavlje može imati od takvog uzdignuća, a način postupanja našli smo da je u saglasnosti više sa crkvenom ekonomijom (čitaj dobijenim novcem ) nego li sa preciznošću kanonskog reda“.  To potvrđuje i beogradsko Vreme 3. januara 1922. godine, u tekstu „Pitanje naše patrijaršije“: „Ova transakcija, i ako izgleda malo nedolična u crkvenim stvarima, bila je neophodno nužna, poglavito s obzirom na naše saveznike u Južnoj Srbiji, gde je uticaj carigradske patrijaršije još veoma jak i gde bi neraspoloženje prema nama ili anatema mogla da bude od velike štete.“ Treba li reći da je simonija (kupovina statusa) jedan od najveći crkvenih prekršaja zbog kojih se isključuje iz kanonskog reda?

Iako smo se naslušali na stotine optužbi o namjerama bivše vlasti da uređuju crkveno pitanje u Crnoj Gori i obnavljaju autokefalnost CPC kao zločin ogromnih razmjera, „nezapamćen u novijoj istoriji“, u objavi u Službenim novinama se pominje Ukaz od 17. juna 1920. g. Naime, radi se o Ukazu regenta Aleksandar, kojim je, zajedno s Vesnićevom vladom, potvrđena Odluka „Središnjeg arhijerejskog sabora“ o ujedinjenu crkva, da bi Ukazom od 30. avgusta 1920. godine, regent Aleksandar i predśednik Vlade Vesnić proglasili to „ujedinjenje“. I ne samo to, već je Ustav te novostvorene Crkve, koji je donešen skoro deceniju kasnije (16. novembra 1931), rađen uz direktive regenta/kralja Aleksandra i po njegovim upustvima.

Postavio bih elementarno pitanje Premijereju, ministru LepoSSaviću, svim pravnicima „ekspertskog pravnog tima“ SPC, uključujući i onog nekadašnjeg ministra pravde, D. Šoća, koji samo potvrđuje da u Crnoj Gori svako može biti ministar i advokat, zašto je Ujedinjenoj Srpskoj Pravoslavnoj Crkvi bio potreban novi tomos ako je SPC postojala u Crnoj Gori prije 1922? Pa SPC je imala već tomos koji je, gle čuda, takođe kupila novcem od Vaseljenske patrijaršije 1879. godine ?!  U samom Zakonu o crkvama i verskim zajednicama u Republici Srbiji, u članu 11, stav 1, sasvim pravno utemeljeno, priznaje se SPC kontinuitet sa pravnim subjektivitetom stečenim na osnovu Načertanija o duhovnoj vlasti (Odluka Narodne Skupštine Knjaževstva Srbskog od 21. maja 1836. godine) i Zakona o Srpskoj Pravoslavnoj Crkvi („Službene novine Kraljevine Jugoslavije“, broj 269/1929)! To je upravo Zakon kojim je Ujedninjenoj Srpskoj pravoslavnoj crkvi promjenjeno ime u Srpska pravoslavna crkva. Ali je to pravno ne može učiniti istom crkvom koja je postojala samo na teritoriji Srbiji i koja se pravno utemeljuje 1936. godine! Pogotovo ne na teritoriji Crne Gore!

Opet, što će toj Crkvi da plaća tomos milion i po franaka u zlatu ako je to ista Crkva koja već ima tomos iz 1879??? Dakle, radi se o čisto pravnom pitanju, o kojem ne mogu donosiiti validne sudove likovi poput Šoća ili LepoSSavića. Onaj ko se bavi pravnim statusom SPC u Crnoj Gori mora razmišljati pravnički, a svoja vjerska uvjerenja neka ostavi za klečanje i bauljanje po crkvama SPC. Namjera da se SPC obezbjedi status u Crnoj Gori koji ona nikako ne može imati na osnovu već izloženog, ima u osnovi prevarantski, uzurpatorski karakter. Teško da postoji sudska istanca koja može evaluirati takve svinjarije. Jasno je da se Beogradska patrijaršija ponaša utilitaristički i da ima namjeru, kad već ima naspram sebe benevolentnu bigoteriju, spremnu da zarad svojih svetosavskih ubjeđenja i zbog renegatskog karaktera proda interese Crne Gore, prisvoji što više dobara i prava za sebe. Ali, ako se to desi i ta se heterodoksna, svetosavska šapa spusti na dobra Crne Gore, zahvaljujući renegatima iz sadašnje vlasti, Ustavni sud se mora izjasniti i zaustaviti tu antidržavnu rabotu. I to odmah, da se, ako bude podlegao politikanstvu, pravda potraži pred međunarodnim sudovima!

U jednoj TV emisiji ministar LepoSSavić je glumio da poznaje međunarodne standarde i odluke suda u Strazburu vezana za vjerska pitanja. Pomenuo je, slagavši, odluku suda u Strazburu da se crkve ne moraju registrovati, aludirajući na to što SPC odbija da se registruje u Crnoj Gori. Ne postoji takva odluka suda u Strazburu, ali postoji preporuka OEBS-a i Venecijanske komisije da vjerske organizacije nijesu obavezne da se registruju, ali, u tom slučaju, ne mogu učestvovati u pravnom i finansijskom prometu. Što će reći, ne mogu imati imovinu i otvarati račune kod banaka. Ali sud u Strazburu jeste donio odluku u slučaju Rumunske crkve u Moldaviji, kojoj je osporavala pravo Moldavska crkva, pod uticajem Ruske crkve, da se registruje u Moldaviji.

Što će reći, odlukom Suda država je dužna da registruje svaku vjersku zajednicu koja se prijavi, bez obzira na međucrkvene odnose ili međusobna kanonska priznanja, ili nepriznanja. Ili, još preciznije, nijedna vjerska organizacija nema pravo da osporava drugoj vjerskoj organizaciji niti da se registruje, niti da ima imovinu, gradi crkve i sl. I to je vrlo lako istjerati na čistinu pred međunarodnom pravdom. Onima koji vjeruju u budalaštine da je neku Crkvu stvorio Bog, a neku da nije, država treba da objasni da su sve vjerske organizacije stvarali ljudi, kao i da svako ima pravo da, po međunarodnim poveljama, osniva vjerske organizacije, bez da trpi diskriminaciju po bilo kom osnovu.

Previše bi bilo da se bavimo još i kriminalnim, nezakonitim, necrkvenim, nekanonskim gašenjem CPC prije jenog stoljeća. Samo ću navesti član 10. Ustava CPC iz 1904: „Sveti Sinod Knjaževine Crne Gore sastavljaju: 1. Arhiepiskop cetinjski i mitropolit Crne Gore, 2. Episkop zahumsko-rasijski, 3. Arhimandrit cetinjski, 4. Arhimandrit ostroški, 5. Tri protoprezvitera, i 6. Sinodski sekretar”. Dakle, sedam članova i sinodski sekretar bez prava glasa! CPC je ugašena sa samo dva potpisa: arhiepiskopa cetinjskog i mitropolita Crne Gore, Mitrofana Bana i episkopa zahumsko – rasijskog, Kirila Mitrovića! I nije zgore da dodam član 22: „„Odluke Svetog Sinoda u spoljašnjim poslovima da postanu izvršne i za svakog obavezne, potrebno im je vrhovno Knjaževsko odobrenje“.

Pametnome dosta!

P.S. Što se tiče zapišavanja spomenika mog pretka Ljuba Ćupića, to je samo nastavak zapišavanja na tom istom trgu prije nepune 103 godine!

Zabranjeno je kopiranje i korišćenje objavljenog sadržaja bez saglasnosti redakcije portala Aktuelno.me i autora teksta