za aktuelno.me
Piše: Slobodan Jovanović
Civilizacijski sunovrat Srbije se može predstaviti vertikalom od „Jagoda u grlu“ do „Selo gori a baba se češlja“. Kao da je, slično rođenjem Hrista, pojavom Miloševića vrijeme u Srbiji počelo da se računa suprotno od dotadašnjeg,ka Hristu, u kojem je svaka godina zamjenjena desetljećem. Sa tom razlikom da je prije jednog stoljeća bio moguć Dimitrije Tucović,koji je „oslobađanje bratskih naroda“ nazvao pravim imenom – osvajanje teritorija i okupacija drugih. Dvadesetih godina XX stoljeća, takođe, bilo je moguće otvoriti raspravuu tadašnjim medijima, Novoj Evropi, Politici, Vremenu, Pravdi, vojnom Ratniku, o ulozi Petra Pešića, načelnika Glavnog štaba crnogorske vojske, ustvari produžene ruke Nikole Pašića i regenta Aleksandra Karađorđevića, u slomu crnogorske države i kapitulaciji crnogorske vojske, otvoreno se pitajući da li je Srbija sa predumišljajem dovela do toga da bi stvorila uslove za buduću aneksiju. Nije prošlo mnogo da se svaki pomen, svaka indicija koja je odstupala od zvanične kreacije istorije, počeo odbacivati kao „antisrpski nacionaizam“, separatizam, ili sličnim epitetima. Danas smo tek u prilici da prisustvojemo podizanju kineskog zida za bilo koju činjenicu koja ne odgovara produkovanoj slici. Očigledni artefakti iz vremena u kojima su nastajali, postaju „revizija“, „novoistorija“, „alternativna istorija“, ….
Tako je moguće da Budva bude oslobođena 1931.godine, jer bi to 1918.godine bilo farsično, zbog vrlo živog śećanja Paštrovčana. Kao što je moguće da kvinslinzi i ratni zločinci iz drugog svjetskog rata postanu antifašisti poslije pola stoljeća, Kosovska bitka veličanstvena srpska pobjeda, Srbi najstariji evropski narod, „izabrani narod“ … Ko zna đe je kraj. Kako reče neko „izvjesnija nam je budućnost od prošlosti“. Internet je božji dar za širenje „srpske istine“. Svojevremeno etiketiran kao omraženi „Dukljanin“, radeći tekstove za test vikipediju na crnogorskom jeziku i tražeći linkove za tektove iz doba Duklje, morao sam „guglati“ stranice i stranice, jer je najmanje stotinu prvih počinjalo sa „Duklja je prva srpska država“. Prvo se htjelo uništiti svako śećanje, a onda se shvatilo da je učinkovitije pretvoriti ga u srpsko. Falsifikati, prepisi, ubacivanje kroz istoriju srpstva na mala vrata u dokumenta, poput onog u štampanju „Danilovog zakona“, u kojem se nešto što se uvijek stavlja u preambuli, podlo uvuklo u član 92. koji se bavi azilom, … crv je koji je vremenom prerastao u anakondu..
Svaki pokušaj da se dopre do ušiju građana Srbije je nemoguć. Samo dva regionalna internet portalaiz Srbije, da ja znam (pošto pišem za njih), otvorena su za argumentaciju koja odudara od produkovane „istine“. Kao nepopravljivi entuzijasta, pokušavam da koristim komentare na portalima srpskih medija ispod tekstova o Crnoj Gori, kako bih makar zagolicao nečiju radoznalost da čuje nešto drugačije.Nikada, ama baš nikada mi nijesu objavili komentar, iako su svi ekstra pristojni u odnosu na objavljene, koji vrve od psovki i uvreda. Bilo da se radi o portalu RTS-a, Politike, B92,Vremena, pa do Blica, Kurira, da ne nabrajam dalje. Fascinira ta unisonost u otporu prema drugačijem kad je u pitanju Crna Gora!? Komentari koji se dozvoljavaju o Crnoj Gori i Crnogorcima na srpskim medijima spadaju u najodvratnije i najfašističkije izlive mržnje koji se mogu naći u sajber prostoru. A i van njega.
Lakše je od kamena napraviti zlato nego pomjeriti za nanomilimetar zatrovane mozgove, pa ne čudi da aktuelna idiotska kampanja o ugroženosti Srba u Crnoj Gori nailazi na odobravanje srpskog puka. Moguće da je velikosrpstvo na probi u Crnoj Gori, što bi me radovalo, ali pričati o ugroženosti Srba je utemeljeno taman koliko njihova aktuelna istorijska „istina“. Toliko je očigledna religijska, medijska, institucionalna, publicistička dominacija Srba u Crnoj Gori da se čovjek mora zapitati žive li Crnogorci u Crnoj Gori? I upravo tu leži ključ te primitivne i organizovane kampanje – borba za sveukupnunacionalnu dominacijuSrba u Crnoj Gori! Kome nije jasno kako bi izgledala ta Crna Gora neka vidi neke opštine u Crnoj Gori. U jednoj od njih umalo da bude izvršen atentat na Matiju Bećkovića crnogorskom himnom, i to „ustaškom“ verzijom, kako to napisaše srpski mediji, Srećom po Matiju, atentatorku je odmah po ulasku opkolilo sedam serBskih junaka, od kojih je jedan od njih junački, kako napisaše srpski mediji, razbio njen zvučnik, nakon dva takta himne. Da ne zaboravim, i telefon, tako nam uskrativši snimak junačkog čina, ravnog herojstvu kosovskih junaka.
Jovan Cvijić piše prije sto godina „Ovo je i etnopsihološki interesantan slučaj: jedna misao i jedna volja ovladala je svim članovima srpskog naroda, da mu njegova državna teritorija dopre do morske obale i jadranskih pristaništa.“ Danas je to, pored „svih članova srpskog naroda“ ideja i ruskog predśednika Putina, kome je Crna Gora jedina, potencijalno moguća, neophodna strateška tačka na Mediteranu. A kampanja je samo nastavak one iste koja je dovela do nestanka Crne Gore 1918. godine. Simbolično je što je doživljava svoju renesansu na stogodišnjicu tih vremena.