Povodom Porfirijevog ”savčenja” Crnogoraca: Petar I i Njegoš nikada nijesu ni pomenuli Sv. Savu!

Za aktuelno.me

Piše: Miroslav Ćosović

Patrijarh srpski Porfirije boravio je u Herceg Novom, srbošovinistička omladina dočekala ga je natpisom “Dobro došli u srpsku Boku”, a viđen je i transparent “Ponositu srpsku Boku sunce sreće krije”.

Boka Kotorska nikad u istoriji nije bila srpska, niti će biti. Srbi u Boki danas postoje a ono što ne smijemo nikada zaboraviti je da je srpski narod u Boki isfantaziran, izmišljen u 19. vijeku. O tome sam mnogo puta pisao, a četa velikosrpskih publicista i istoriografa o tome ćuti, potvrđujući taj moj iskaz.

Ovoga puta je naročito ukazivano kako u Boki navodno postoji od davnina veliki kult Svetog Save, pa je  Porfirije rekao – “Nigdje Svetog Savu ne slave više nego u Boki”. A neuspjeli ambasador Srbije Vladimir Božović je izjavio – “Zajedno smo ponosni narod Svetog Save“.

SVETI SAVA JE NAPRAVIO SRPSKU CRKVU KOJA JE POSTALA FABRIKA ZA PROIZVODNJU SRBA

Najmlađi sin Velikog župana Stefan Nemanja se kao mlad zakaluđerio i u monaštvu dobio ime Sava.

Od Nikejskog cara Laskarisa Sava Nemanjić je 1219. dobio dozvolu da u svojoj državi, kojom je tada vladao njegov brat Stefan Prvovenčani, formira nezavisnu crkvu i on je postao prvi poglavar – arhiepiskop.

Tako je Sava 1219. između ostalih episkopija, osnovao u katoličkoj Duklji i Zetsku pravoslavnu episkopiju. Duklja/Zeta je do 1219. bila rimokatolička jer je poslije crkvenog raskola 1054. godine potpala pod jurisdikciju Rima.

U 18. i 19. vijeku srpska elita je izvela pravilan zaključak da je Sv. Sava najznačajniji Srbin u istoriji zbog toga što je oformio nezavisnu Srpsku crkvu, koja je tokom vjekova postala “fabrika” za proizvodnju Srba, što je i danas.

Ako bi se iz planina u 13. i 14. vijeku zbog suženih resursa u okruženju u kom su se rodili i odrastali, u ravnicu selili Vlasi i Arbanasi, oni su postajali pripadnici i vjernici Srpske crkve i tako bivali posrbljeni. Ovo je isto s vremenom važilo i za sve ostale neslovenske naseljenike u Srbiju: Grke, njemačke rudare, pa kasnije – Rome, Cincare, Bugare…

I dan danas, SPC je glavna fabrika za proizvodnju “etničkih” Srba, tako sam već pokazivao primjere Muslimana Emira Kusturice i Albanca Mahmuta Bušatlije koji su ulaskom u SPC postali Srbi i još su dodatno, što se od njih i očekivalo – izmaštali svoje srpsko porijeklo.

Političar Predrag Bulatović je prije 11 godina objasnio kako je postao Srbin: prvo je srpskohrvatski iz mladosti zamijenio srpskim jezikom, pa je zatim postao vjernik SPC, i na kraju da bi to kompletirao – u šestoj deceniji života se proglasio Srbinom. Dakle, kao i uvijek, “etnički” Srbin postaneš tako što prvo postaneš vjernik SPC. Kad postaneš vjernik SPC, porijeklo je lako isfantazirati, možeš da biraš bajkovita objašnjenja desetina srpskih diplomiranih istoričara i stotina publicista.

CRNOJEVIĆIMA I CRNOGORCIMA VAŽNIJI JE BIO EGIPĆANIN VELIKI ANTONIJE, NEGO SVETI SAVA

Danas je za Srbe Sveti Sava ličnost nad svim ličnostima, svi drugi Srbi daleko su iza  njega, međutim za Crnojeviće i naše pretke on je bio jedan običan svetac, jedan među stotinama drugih svetaca.

Da Crnojevići prema Sv. Savi nijesu imali nikakvo posebno poštovanje pokazuje nam crkveni kalendar Đurđa Crnojevića za 1494. godinu. Sava se po starom kalendaru obilježavao 14. januara i obilježen je crnim slovima (prvo slovo crvenim), dok je npr. Veliki Antonije, koji se praznuje nekoliko dana kasnije, obilježen svim crvenim slovima. Dakle, Crnojevićima i Crnogorcima Veliki Antonije je bio važniji od Svetog Save. Za Velikog Antonija danas u Crnoj Gori zna samo mali broj teologa, a za Savu, htjeli ne htjeli, svi moramo da znamo, toliko nam ga SPC agresivno nameće.

Valja napomenuti, Crnojevići i Crnogorci krajem  15. vijeka kao svetitelja uopšte nijesu priznavali još jednog obožavanog lika srpskih nacionalista – kneza Lazara Hrebeljanovića, koji je poginuo na Kosovu 28. juna 1389. godine.

Turci su mošti sv. Save iz manastira Mileševe u aprilu 1594. prenijeli u Beograd, đe ih je spalio Sinan paša.

 KULT SVETOG SAVE JE U CRNU GORU IMPORTOVAN 1856. GODINE

Tanjug i Beta su 27. januara 2014. godine objavili, u nauci dobro poznate činjenice: “Sveti Sava je ustanovljen za školsku slavu 1840. godine, na predlog Atanasija Nikolića, rektora Liceja u Kragujevcu. U odluci tadašnjeg Popečiteljskog prosveštenija, predstavnici državne i crkvene vlasti propisali su da se Sveti Sava proglašava za “patrona svih naših škola i da se najsvečanije proslavlja”

Tako je odlukom malog broja ljudi Sava počeo da se u Srbiji proslavlja, međutim, on je srpskom narodu i 27 godina kasnije bio – ne puno važan svetac.

Akademik SKA (preteča SANU) Milan Milićević, je 1867. godine objavio knjigu “Život Srba seljaka” u kojoj je na strani 53, kazao:

“Sv. Savi mnogi poste. Taj se post zove savica, a inače sv. Sava nije veliki svetac za seljake. No od kako je naređeno da se taj svetitelj slavi kao patron školski, gotovo svaka opština školska mesi taj dan kolač i kuha koljivo kao na krsno ime što se radi.”

Sveti Sava nije osnovao nijednu jedinu školu, a proslavlja se kao školska slava?!! Naravno, cilj elite (novo)Srba koja je odlučila da se Sava proslavlja kao školska slava bio je da se đeci već od đetinjstva Sava nametne kao najveći Srbin u istoriji.

O uvođenju kulta sv. Save u Crnu Goru pisali su Radoslav Rotković, Danilo Radojević, Novak Adžić i drugi naučnici. Novak Adžić ovako piše:

“Arhimandrit Nikanor Ivanović bio je uključen i u politiku koja se ticala školskog sistema u Crnoj Gori. On je, prvi put, pod uticajem Karlovačke mitropolije i patrijaršije, uveo proslavu Save Nemanjića, čime je importovano širenje dotad nepoznatog i nepostojećeg kulta u Crnoj Gori, što je predstavljalo osnov za njegovu kasniju ideološko – političku promociju i instrumentalizaciju, koju je knjaz Nikola eksploatisao i promovisao kao dio svoje dinastičke i ideološko-političke platforme i programa. Nikanor odmah uvodi u program cetinjske osnovne škole proslavu Save Nemanjića (1856), pa je tu, prvi put u Crnoj Gori, otpjevana pjesma ‘Uskliknimo s ljubavlju’. Pjesmu ‘Usliknimo s ljubavlju’ napisao je neki kaluđer (oko 1810), u jednom od fruškogorskih manastira, u Srijemu; prvi put je otpjevana u crkvi u Segedinu (Mađarska) 1839.” (Novak Adžić, Izvanjac iz Dalmacije mitropolit Crnogorske crkve, “Pobjeda”, 10. maj 2011)

Tako je i ideja o  Sv. Savi kao najvećem čoeku u istoriji pravoslavaca zapadnog Balkana, importovana u Crnu Goru, uostalom, kao i kompletna srpska nacionalna ideologija.

NJEGOŠ I PETAR I – NIKADA SAVU NIJESU NI POMENULI

Treba napomenuti da je Sv. Sava bio poznat malom broju kaluđera u crnogorskim manastirima i prije 1856. godine, naravno da je uvijek bilo obrazovanih kaluđera koji su znali ko je osnivač i prvi arhiepiskop Srpske crkve.

Ali, Sveti Petar Cetinjski i Petar II Petrović Njegoš nijesu nikada, ni u jednom – pismu, poslanici, proglasu, objavi, pjesmi, spjevu, djelu, državnom dokumentu… pomenuli Sv. Savu, niti je neki njihov savremenik zapisao da su ga pomenuli.

U Danilovgradu je 29. januara 2012. održana Svetosavska akademija (“U Danilovgradu je održana svečana Svetosavska akademija”, 29. januar 2012, svetigora.com) na kojoj je govorio sveštenik SPC Gojko Perović. On je potvrdio da Sv. Petar Cetinjski i Njegoš nikada nijesu ni pomenuli Sv. Savu, možete poslušati izlaganje popa Perovića:

A viđeli smo da i 1867. godine u samoj Srbiji Sv. Sava za seljake nije bio značajan svetac.

Isto tako, meni i mojim vršnjacima Sv. Sava je bio skoro potpuno nepoznat, jedva da smo čuli za njega sve do devedesetih – kada je Savin kult opet počela vještački da širi Srpska crkva. Vještački, znači – nabjeđivanjem, novcem i propagandom, a na sličan način je Savin kult širen u Crnoj Gori i od druge polovine 19. vijeka do 1945.

Danas Srpska crkva u Crnoj Gori masovno, na desetinama skupova i akademija proslavlja Sv. Savu tako što: zakupi sale, preklinje narod da napuni sale, plati reklamiranje tih skupova, plati govornike da dođu iz Srbije, plati kulturno-umjetnička društva i glumce, plati zakuske i koktele poslije priredbi i akademija. Dakle, SPC golim kešom, desetinama hiljada eura konstruiše ovaj ”narodni” kult.

AKO SV. SAVA NIŠTA NIJE ZNAČIO SV. PETRU CETINJSKOM I NJEGOŠU, ZAŠTO BI NAMA DANAS NEŠTO POSEBNO ZNAČIO

Savremeni Srbi su mješavina Bugara i Makedonaca, Crnogoraca, rumunskih i prekodrinskih Vlaha, Roma, Cincara, Albanaca, Grka… Ova mješavina etničkih grupa je naselila praznu Srbiju poslije 1739. godine, uzela ime po nekim srednjevjekovnim Srbljima koje su Osmanlije uništile a vođe ove mješavine su početkom 19. vijeka počele da maštaju istoriju za ovaj kumbulj. Te maštarije su postale zvanična istorija.

Shvativši da je Sveti Sava time što je osamostalio crkvu u Srbiji, napravio ”mašinu” za pravljenje Srba, lideri (novo)srpske elite su nametnuli svojim podanicima da ga moraju poštovati, slaviti i praznovati. Tako je Sava polovinom 19. vijeka importovan u Crnu Goru, a do tada su za njega znali samo monasi u manastirima. I do prije dvadesetak godina Sveti Sava nije imao nikakvu važnost u Crnoj Gori, nije kod nas u narodu postojao bilo kakav Savin kult. Danas Crkva Srbije desetinama hiljada erua i propagandom pravi lažibajku o vjekovnoj ljubavi Crnogoraca prema Savi.