Marko Kovačević – samo jedna u nizu žrtava kulturnog genocida nad Crnogorcima

Piše: Tijana Lopičić

Kada se neko kao apsolutni laik bavi istorijskim temama onda nas ne mogu ni začuditi tvrdnje velikosrpskog šoviniste Marka Kovačevića – samo jedna u nizu žrtava kulturnog genocida nad Crnogorcima, prepoznat po enormnoj mržnji prema svemu crnogorskom.

Davno je Hegel obrazložio tri načina razumijevanja istorije, te je evidentno da Kovačević nema adekvatnog znanja o Hegelovoj filozofskoj istoriji.

Naime, da bismo mogli naučno analizirati dokumenta koja su nastala u određenom vremenskom periodu, prvenstveno moramo jako dobro sagledati cijeli mozaik toga doba.

Zahvalna sam, što je velika rijetkost, da Kovačević ovog puta nije falsifikovao dokumenta, već prikazao faksimil iz Glasa Crnogorca.

No, da bismo razumjeli ko su, ali i iz kojih razloga su, po potrebi, pisali notorne neistine u Glasu Crnogorca, dovoljno je postaviti pitanje ko su bili urednici, te kakva je njihova agenda  odnosno direktiva bila iz Srbije?

Prvi urednik Glasa Crnogorca bio je Simo Popović, Srbin iz Vojvodine, a u periodu kada se odigravala bitka na Vučjem Dolu Stevo Čuturilo, takođe Srbin.

Veoma lako dolazimo do saznanja su ovi urednici bili srpski agenti koji su sprovodili tajni srpski politički pogram za spoljašnju i nacionalnu Srbiju “Načertanije” Ilije Garašanina iz 1844. godine. Tačnije, projekat je napisao Čeh František Zah, koji je Garašanin korigovao, te je sve SLOVENSKO preinačio u SRPSKO, sa jednom razlikom da je iz plana isključio Hrvatsku. Tako je nastao plan stvaranja “Velike Srbije” ili danas veoma problematičan projekat na Balkanu poznat kao “srpski svet” – odgovoran za mnoge ratne zločine i genocide…

Po ovom planu, mnogi agenti, poslati od strane Srbije, u Crnoj Gori su postajali sekretari vladika Petrovića, profesori, novinari, urednici, ili, pak, pokrivali druga ključna mjesta na kojima su s lakoćom sprovodili plan prisajedinjenja Crne Gore Srbiji.

O tim zakulisnim radnjama svjedoče instrukcije Ilije Garašanina Milanu Piroćancu, sekretaru knjaza Nikole, 1866. godine, kojima mu sugeriše da govori o Crnogorcima i Srbima kao o jednome. Pomenuto pismo objavljeno je u knjizi „Srbija i oslobodilački pokreti na Balkanu 1856-1878” (SANU, Beograd, 1983. godine).

Dio pisma glasi:

„Vi ćete se starati da zadobijete što je najbrže mogućno ne ograničeno poverenje knjaževo i sviju lica okružavajući knjaza i imajući upliv na njega i na državna dela; a da bi se u ovako stanje postavili, Vi morati pre svega starati se, da upoznate tajne misli i težnje kako knjaževe tako i njegove okoline, odnoseće se na dela državna, i pored toga i privatne naklonosti svakog i ponaosob od nji, pa prema svemu tom udešavaćete Vaša dejstvija u predoznačenoj celi. Čuvaćete se da nikad ne pokažete prezrenje prema običajima crnogorskim, niti da umaljavate važnost onome što se kod nji za važno smatra, pa makar se to njemu drugačije činilo. Ispravljajući pogrešna njina mnenija treba to činiti samo načinom koi neće u njima negodovanje pogađati. U Sravnivanju Srbskoga naroda sa Crnogorcima ne davati nikad povoda da jednom drugom pretpostavljate, nego svagda govoriti kao o jednom istom.”

Ipak, pola vijeka prije nego što se odigrala bitka na Vučjem Dolu, tačnije 1825. godine u „Serbske ljetopisi“ koji je izdavala Matica srpska u Budimu, pišu o Crnogorcima kao o osobenom i sasvim drugačijem narodu od svih drugih naroda u Evropi, koje baš i slabo poznaju. Godinu kasnije, 1826. godine, takođe u „Serbske ljetopisi“ ističu da su  Crnogorci (Montenegrini) – SLOVENSKI NAROD.

Tako je zvanično sa Garašaninovim Načertanije, iako postoje neke indikacije i ranije, počelo zlokobno posrbljavanje Crnogoraca, koji danas ne znaju svoje pravo porijeklo, osim da enormno mrze sopstveni narod i državu – baš kao i njihov istaknutni predstavnik Marko Kovačević!