Iste provokacije Crne Gore i danas kao devedesetih

Piše: Nikola Gegaj

Svjedoci smo ogromne provokacije jedne organizacije koja dolazi izvana, koja planira da organizuje „svenarodni” skup i neku vrstu veselja u Crnoj Gori, sa veoma interesantnom pozadinom koja, po meni, otkriva određene strateške ciljeve, usmjerene protiv građanske Crne Gore.

Čovjek je socijalno biće koje stvara porodicu, ali i složenije društvene strukture, kao što su nacije i države, u kojima se ispoljava međuljudska saradnja sa ciljem da svaki član društva život provodi u miru, blagostanju i sreći. Zbog toga se stvaraju upravljačke strukture koje u najboljem slučajuprožimaju razumijevanje, mudrost i načela upravljanja. Idealna uprava kao principe svog djelovanja koristi ljubavi povjerenje koje delegira prema svim članovima tog društva. Jabih sve to nazvao jednim terminom TOLERANCIJA.

Tražeći potporu da tolerancija postane moj stav, a ne trpeljivost, naišao sam na jedan, rekao bih, traktat za toleranciju, a to je pozorišni komad „Natan mudri” Gotholda Efraima Lesinga s kraja 18. vijeka. Lesing je, kao pravi predstavnik doba prosvijećenosti i svjedok rađanja građanske klase, napisao u stvari jedan politički pamflet, dok tema ovog komada, kao da je da pisana za ovaj naš trenutak u Crnoj Gori. On se zalaže za mir, sklad i toleranciju i iz mnogo uglova posmatra i opisuje religijsku netrpeljivost, te ratove i egzodus koji su njene posljedice. U odnosu na današnji politički trenutak, jasno je zašto je ovaj pozorišni komad u poslednje vrijeme popularan i često ga u ovo vrijeme gledamo u evropskim pozorištima.

OSJEĆANJE BEZNAĐA I APSURDA

Mislim da su sadašnje tragične društveno-političke okolnosti stvorile u Crnoj Gori osjećanje beznađa i apsurda, a koje vuku uz sebe nihilizam, cinizam, sarkazam i netoleranciju. Zbog toga, današnjica je žedna mudrosti, koja će svim građanima dati mogućnost da se ne osjećaju iznevjereni što se tiče identiteta, pozicije i vjeroispovijesti.

Da analiziramo šta vidimo na terenu. Postojeća vlast svojim djelovanjem narušava multietnički sklad i toleranciju. U prvi plan stavlja religioznu pripadnost u odnosu na sve ostalo. Religiozni fanatizam je pokrio nebo slobodarske Crne Gore. Sve to nagovještava vraćanje devedesetim godinama. Danas, sve više na društvenim mrežama, ali, nažalost, i izjavama pojedinih političara na vlasti, javno se raspiruje nacionalna i religiozna mržnja. Čak i posjetu predsjednika Republike Turske Erdogana Crnoj Gori okarakterisali su kao podaništvo, iako su mu naizgled poželjeli dobrodošlicu i vodili sa njim razgovore. Pojedini lideri političkih partija na vlasti, bez čije bi podrške ova Vlada pala, podsmijavali su se njegovoj posjeti.

Da se osvrnem i na događaj koji je okupirao stranice novina, portala, društvenih i elektronskih medija intronizacija episkopa jedne od četiri eparhije Crkve Srbije, a koje djeluju na teritoriji nezavisne države Crne Gore. Ne treba da elaboriram odgovorna pitanje: zašto. To su uradili drugi prije mene. To se radi da se teokratsko-kvislinškoj vladi tom provokacijom utaba put na ostvarivanju njihovog plana da poništenjem nezavisnosti Crne Gore istu pretvore u 21. izbornu jedinicu njihovih nalogodavaca iz „srpskog sveta”.

SRPSKA KUĆA, A NE ŠIPČANIK

Provokacija se sastoji u tome da tamo gdje najmanje imaju pristalica ustoliče emisara koji javno negira postojanje nezavisne Crne Gore, te crnogorske nacije, kulture, jezika i crkve. Čovjeka kojeg duhovno vodi, očarava i napaja najglasniji mrzitelj nacije crnogorske i drugih nesrpskih naroda čiji su pripadnici lojalni građani Crne Gore, kvaziistoričara A. Rakovića. Ali “šlag na torti” provokacija je određivanje Šipčanika u opštini Tuzi za mjesto proslave povodom postavljanja mitropolita Joanikija.

U ovoj opštini žive skladno vjekovima Albanci, Crnogorci, Bošnjaci, Srbi, svi zajedno, katolici, pravoslavci i muslimani. Slične provokacije devedesetih godina od strane politike balkanskog vožda u sredinama gdje su živjeli manjinski narodi su skupo koštale. Upozoravam ih da ne pokušavaju da ubodu prst u oko građanima ove opštine, jer to nije dobro!

Na koncu, pouzdano tvrdim da ne postoji ta sredina u državi Crnoj Gori gdje se neće naći bar znatan broj građana koji bi prilikom ustoličenja Joanikija glasno vikali: ,,Nedostojan”, što bi na jeziku Novog zavjeta značilo: „Anaksios”, što podrazumijeva da je osoba kojoj se ova riječ upućuje nedostojna, nepodobna, nenadležna, neprikladna za određenu javnu službu.

Pa zbog toga, a nemajući ništa protiv da se ovaj episkop Crkve Srbije neđe drugo ustoliči, predlažem da svečani ručak organizuju u prostorijama Srpske kuće.

(Autor je član Glavnog odbora DPS, bivši poslanik i bivši predsjednik opštine Tuzi)