U zemlji sa 620.000 stanovnika, koja je iznutra duboko podijeljena u svim važnim političkim pitanjima i istovremeno je na udaru raznih vanjskih hegemonista, svi izbori od 1997. otkad je Milo Đukanović pobijedio Momira Bulatovića i strateški okrenuo Crnu Goru prema državnoj nezavisnosti i evroatlantskim integracijama, imaju plebiscitarno, takoreći sudbinsko značenje, kaže za Dnevne novine ugledni književnik Milorad Popović, ocjenjujući važnost predsjedničkih izbora 15. aprila.
Kako ističe, nakon ulaska Crne Gore u NATO, anticrnogorskim štabovima izjalovila se mogućnost organizovanja referenduma za integraciju u novu velikosrpsku federaciju, koja bi bila dio nekakve velike Evroazijske imperije.
– Ali proruski kandidat (Mladen) Bojanić, uz pomoć Draginje Vuksanović i Hazbije Kalača, uveo bi Crnu Goru u svojevrsnu izolaciju, stopirao evropske integracije, uzrokovao dugotrajnu unutrašnju nestabilnost – svojevrsnu bosnizaciju – i ekonomsko nazadovanje, smatra Popović.
Kako je istakao, vjeruje da je danas svakom iole upućenom i savjesnom građaninu Crne Gore, koji se istinski borio za demokratsko i građansko društvo i elementarno nacionalno dostojanstvo, jasno da glasovi za Vuksanović idu na konto Bojanića.
No, predsjednički izbori 2018. godine, nakon objave Đukanovićeve kandidature, kako kaže, unaprijed su izgubljeni za opoziciju.
– Više im služe – prema savjetima Moskve – kao konsolidacija, utvrđivanje antirežimskog jedinstva za naredne akcije, i za saniranje štete i velike kompromitacije zbog propalog pokušaja državnog udara. Insistiranje na opozicionom jedinstvu ima za cilj da abolira organizatore i vođe pokušaja terorizma, ali i da implicitno podrži njihove zločinačke planove. Jer da su Demokrate, SNP, URA i SDP građanska, demokratska opozicija, oni bi još ujutro 16. oktobra 2016. godine, čim je javljeno da je uhapšen vojni vođa udara general Dikić, prekinuli svaku saradnju sa Demokratskim frontom, čiji su lideri danas na optuženičkoj klupi, zaključuje poznati književnik.
Izvor: Dnevne novine