Film “Živko Nikolić – Nedosanjani san”, u produkciji RTCG, naišao je sinoć u Dvorani kulturnog centra Beograda, na 29. Festivalu autorskog filma, u okviru programa – selekcije “Specijalne projekcije”, na izvanredan odaziv beogradske publike, koja je filmsku dvoranu ispunila do posljednjeg mjesta.
Tokom jučerašnjeg dana filmski reditelj Senad Šahmanović je na pres-konferenciji predstavio ovaj igrano-dokumentarni film, ukazujući na činjenicu da je riječ o posljednjem, i nedovršenom ostvarenju najvećeg reditelja crnogorske kinematografije, i tom prilikom istakao sljedeće:
“Želja nam je bila da snimimo film koji bi se dopao velikom Živku Nikoliću. Osnova nam je bio materijal iz njegove TV serije ‘Oriđinali’. Živko je počeo da snima film na osnovu te serije, gdje je želio da napravi sasvim pojedinačni TV film. I uspio je da snimi sedamdeset posto tog filma”.
Šahmanović je istakao i da je “materijal filma diktirao u kom pravcu možemo da idemo, da li će biti igrana ili dokumentarna forma. Možemo reći da je na kraju ispalo 60 odsto igranog i 40 posto dokumentarnog, i tako smo ovom projektu udahnuli neki novi život. Stvorili smo jednu posebnu igrano-dokumentarnu formu kao kreativni hibrid, omaž Živku Nikoliću koji je imao autentičnu vizuelnu estetiku.”
Dodao je da mu je bilo žao da se zbog nedostajućeg filmskog materijala ne pruži šansa da taj film nekako oživi, a zatim iznio širi sud o opusu Nikolića:
“Pratili smo njegov rediteljski rukopis i putokaze koje nam je ostavio. Odrastao sam na njegovim kultnim igranim filmovima i kasnije sam proučavao i dokumentarce. Ovaj film je na neki način dug njemu, odnosno način da mu se odužimo za sve što nam je ostavio u bogatom opusu. Ipak je bio jedan od najznačajnijih autora čitavog regiona bivše Jugoslavije i mnogo šire. Da je stvarao u inostranstvu, Živko bi sigurno bio u rangu Francuskog novog talasa”.
Šahmanović je na pres-konferenciji naglasio i da je Nikolić uspijevao da uvijek napravi filmsku magiju i pored skromnih, limitiranih sredstava za snimanje filmova. Istakao je i da Nikolić, sticajem okolnosti, nije uspio da dovrši snimanje, a da je dosnimavanje dokumentarnog dijela obavljeno u Nikšiću, Podgorici, Beogradu i Njujorku.
Nakon projekcije filma u Beogradu iznio je lične impresije:
“Bilo je divno. Nije jednostavno opisati prijem i reakcije publike. Bilo je izuzetno emotivno, uz mnogo osmijeha. Nakon projekcije, dio filmske ekipe se predstavio publici i odgovarao na pitanja, a svaki odgovor bivao ispraćen aplauzima. Riječ je o jedinstvenom iskustvu, koje nas je sve zajedno učinilo ponosnim zbog učešća i finalizacije ovog filmskog projekta.”
Marina Bukvički, jedna od protagonistkinja filma, takođe je istakla ličnu fascinaciju projekcijom u Beogradu:
“Utisci su zaista jako lepi, posebno zato što je film prikazan u Beogradu. Sve dosadašnje premijere u Crnoj Gori prošle su fantastično, i nisam se plašila da će u Beogradu biti drugačije. Bilo je zaista dirljivo i fantastično, jer je publika jako lepo prihvatila film, čak emotivnije nego kad je reč o projekcijama u Crnoj Gori. Zaista sam ganuta, posebno što beogradska publika ima malo drugačiji ukus od ostalih. Međutim, Živko je takav veliki reditelj da njegove filmove ne može neko da ne voli, osim ko nema stila, obrazovanja, estetike i onog što je neophodno za razumevanje umetnosti. A Živkova umetnost je savršena umetnost za mene. Bio je veliki reditelj na našim prostorima, jedan jedini. On je pravi dragulj, koga nismo umeli da cenimo. Svi su bili potreseni.”
Bukvički je napomenula da je projekciji prisustvovala i Vesna Pećanac, Živkova supruga, i dodala da je nakon projekcije filma jedna gledateljka, inače, psihijatar, izjavila da je riječ o jednom od najboljih, ako ne i najboljem filmu na ovogodišnjem FAF-u, Festivalu u Beogradu, i pritom se posebno osvrnula na način kako je Živko posmatrao i gradio svoje likove i svoju filmsku estetiku.
Publiku kroz film vodi Živkov sin Petar evocirajući dragocjene uspomene na životni put svog slavnog oca.
Povodom filma istakao je očevu namjeru da je: “suština njegove želje bila da ima susret sa publikom prvenstveno u bioskopu. Zato je moj otac želio da i taj poslednji nesnimljeni film bude u salama bioskopa, a ne za televiziju.”
Autor TV serije “Oriđinali” u produkciji RTCG, a time i samog filma, u početku zamišljenog u formi desete epizode serije, je Dragan Koprivica, po čijem kratkom scenariju je Šahmanović naknadno dosnimio završnicu filma ovog ljeta.
U svom današnjem intervjuu na Gradskoj RTV Podgorica, povodom projekcije filma u Beogradu, Koprivica je ponovio da su za finalizaciju filma najzaslužniji generalni direktor RTCG Boris Raonić, jedini koji je od 1995. godine dao nalog da se pristupi završnim poslovima na sređivanju filmske građe, a zatim Senad Šahmanović, koji je uradio ogroman broj poslova, uz režiju dokumentarnog dijela cijelog projekta i profilaciju ostvarenja u cjelini, kako bi napokon dobilo završnu formu.
Uloge u filmu, snimljenom 1995. na Skadarskom jezeru, na Karuču, kroz sinergiju dviju generacija, maestralno su odigrali: Dragomir Felba, Ljiljana Kontić, Vera Crvenčanin Kulenović (prva filmska rediteljka nakon Drugog svjetskog rata na prostoru bivše Jugoslavije, supruga Skendera Kulenovića), Milutin Mima Karadžić, Mirko Vlahović, i predstavnice mlađeg glumačkog talasa, tada većinom sa FDU Cetinje u klasi Bora Stjepanovića: Dijana Marojević, Svetlana Cemin, Dubravka Drakić, Ivana Mrvaljević, Jelena Mila Ivanišević, Vesna Vujošević, Bojana Kovačević, Marina Bukvički, naturščik Vuk Pejović i drugi…
Film je premijerno prikazan u Crnoj Gori 26. avgusta ove godine na 36. Filmskom Festivalu Herceg Novi – Montenegro Film Festival i zatim 2. oktobra na 48. Festivalu “Mojkovačka filmska jesen”. Na dan rođenja Živka Nikolića, 20. novembra, održana je svečana projekcija filma u našem Nacionalnom teatru. Istog dana film je prikazan i u Nikšiću, Kotoru, Baru i Beranama, a u decembru će ga vidjeti i publika u Tivtu i Danilovgradu; uslijediće projekcije i u drugim crnogorskim gradovima i regionu. Film je već pozvan i na 71. Martovski festival koji će biti održan u Domu omladine Beograda sljedeće godine.
Imajući u vidu cjelokupan prebogati filmski opus Živka Nikolića, treba istaći da je, uz žanrovsko bogatstvo (dokumentarni filmovi, igrani filmovi, TV serije) film “Živko Nikolić – Nedosanjani san” njegovo trideseto ostvarenje.
Među brojnim priznanjima Nikolića treba istaći najznačajnija: Srebrna medalja Beogradskog festivala dokumentarnog i kratkog filma (“Ždrijelo”), “Srebrni zmaj” – Krakov (“Marko Perov”), Zlatna medalja Festivala u Beogradu (“Prozor”), a za film “Biljeg” tri značajna priznanja: velika Zlatna medalja u Beogradu, Nagrada Međunarodne federacije filmskih kritičara (FIPRESCI) i Zlatni zmaj u Krakovu; film “Čudo neviđeno” dobio je Srebrnog medvjeda na festivalu u Moskvi 1984. i oborio mnoge rekorde u gledanosti u ondašnjem SSSR-u, a “Ljepota poroka” bio je svojevremeno najgledaniji film i u Izraelu. Posebno mjesto u Nikolićevom opusu imaju filmovi “Beštije” (1977), “Jovana Lukina” (1979), “Smrt gospodina Goluže” (1982), “Čudo neviđeno” (1984), “Ljepota poroka” (1986), “U ime naroda” (1987), i dvije TV serije: “Đekna još nije umrla, a ka’ će ne znamo (1988) i “Oriđinali” (1995).