piše Goran Popović
Ljubiša Tumbaković, selektor fudbalske reprezentacije Crne Gore i njegov pomoćnik Janković, nijesu sinoć sjedjeli na klupi pod Goricom na utakmici protiv reprezentacije Kosova, a crnogorski reprezentativni dres nijesu htjeli (ili nijesu smjeli) da obuku ni Marko Ivanić i Filip Stojković, fudbaleri Crvene zvezde. Ovaj blam i degradacija svih vrijednosti koje baštini sport, desio se, kažu, pod do sada neviđenim nacionalističkim pritiskom navijača beogradskog kluba, koji sebe nazivaju “delije”.
Ovo se dešavalo, vidi čuda, istog dana kad je predsjednik Srbije Aleksandar Vučić u Bratislavi sjedio za istim stolom sa predsjednikom Kosova Hašimom Tačijem. Između njih je bio samo predsjednik Crne Gore Milo Đukanović, pokušavajući da, u interesu svih, sugeriše rješenje koje Balkan opet neće pretvoriti u bure baruta.
Ova dešavanja, međutim, samo su novi prilozi za tezu o deformitetu kolektivne svijesti kod “nebeskog” srpskog naroda, čije simptome možemo pratiti kroz vjekove. Eklatantan primjer su baš pomenute “delije”. Ovi navijači očigledne četničke provenijencije još su odani ljubitelji kluba koji ponosno za zaštitni znak crvenu zvijezdu petokraku, nesporni komunistički simbol?! Uz to, oni se diče imenom “delije” iako etimologija tog naziva kazuje da su delije bili pripadnici elitnog dijela vojske Osmanlijskog carstva.
Sama riječ delije potiče od turske riječi “deli” što u prevodu na srpski jezik znači “hrabar, lud ili drzak’. Na Balkanu su se prvo pojavili u Bosni, a zatim i u Srbiji. Regrutovani su iz redova islamizovanog stanovništva na teritorijama koje su bile pod vlašću Osmanlija. Gazi Husref-beg je u to vrijeme, po nekim izvorima, imao vojsku od 10.000 delija. Veliki veziri su imali ličnu stražu od 400 do 500 delija, a neke paše čak i do 2.000 delija. “Igrale se delije, na sred zemlje Srbije, sitno kolo do kola vilo se do Stambola.” Ovo je srpska narodna pjesma?! Ima još takvih primjera, ali da ne prećerujemo.
No, imamo i mi u Crnoj Gori svoje delije. Isto kao što ovi iz Srbije prijete “našim” Srbima, ovdašnje delije ruže beogradske Srbe. Poput portparola Nove srpske demokratije Marka Kovačevića koji je nagrdio zamjenika gradonačelnika Beograda i jednog od najbližih Vučićevih saradnika Gorana Vesića, označivši ga kao “plaćenika Mila Đukanovića, koji je asistirao u krađi izbora u Crnoj Gori”. Džaba Vučićevi milioni za Srpsku kuću u Podgorici, gdje su Mandić i ekipa ugostili osuđene ratne zločince Momčila Krajišnika i Radovana Karadžića, kad je Vesić za “najvećeg srpskog pjesnika” Matiju Bećkovića javno (i tačno) rekao “kako 30 godina truje javnost, propagira luk, strijelu i srednji vijek”. Đe da dira jednog od najistaknutijih “terazijskih Crnogoraca”.
Ali tu se ne završava međusrpska netrpeljivost ovdašnjih delija. U Novoj su ljuti i na druge intelektualce iz Srbije koji ponešto prozbore na “crnogorskim ustaškim medijima”. Pa nabrajaju: Trifunović, Dragišić, Milić, Biserko, Samardžić, Perović… Mržnja do Tokija!
P.S. Nakon svega, otvara se pitanje: Ako srpske delije ne daju Srbima da igraju PROTIV Kosova, šta bi se, tek, ovim fudbalerima desilo da igraju ZA Kosovo? Koje je, je li, po srpskoj ustavnoj preambuli “neotuđivi sastavni dio Srbije”.