Što se u BiH proslavlja 9. januara!?

Predśednik Skupštine Crne Gore Andrija Mandić čestitao je javno Dan Republike Srpske 9. januar, pa još pokušao i da ispadne fakin izgovarajući se da proslavi neće prisustvovati (a, eto, bi rado) jer mu je tog dana slava te je kao domaćin kuće obavezan dočekivati goste.

Nema sumnje da je Mandiću savršeno jasno da je on, po nesreći, i domaćin Skupštine Crne Gore te da njegovi odlasci u stranački štab Aleksandra Vučića u noći izbora i čestitke 9. januara nijesu gestovi domaćina kuće Mandićā, nego poruke crnogorskoga državnog zvaničnika. Sve i da se od Mandićeve čestitke ogradi predśednik države, koji bi u najboljem slučaju to učinio s pikovima u džepu i u tonu relativizacije kako nas je navikao, Crna je Gora preko svojeg predśednika Skupštine još jednom ponižena i obrukana kao država.

Samoprozvana Skupština srpskog naroda u BiH 9. januara 1992. godine donijela je Deklaraciju o proglašenju Republike srpskog naroda u Bosni i Hercegovini. Naravno, suprotno Ustavu umiruće SFRJ, suprotno Ustavu SRBiH, suprotno stajalištima Badinterove komisije kao međunarodnoga pravnog autoriteta, s legitimitetom i legalitetom, dakle, kraj kojeg kozačke skupštine djeluju kao prvorazredni hepening prava.

Tom je odlukom formirana teroristička ćelija koja je u zadatak imala da proklamovanu secesiju od države Bosne i Hercegovine obavi svim raspoloživim sredstvima. Samo četiri mjeseca kasnije, i mjesec dana nakon što je Bosna i Hercegovina međunarodno priznata, 12. maja 1992. godine tzv. Narodna skupština Srpske Republike Bosne i Hercegovine donijela je kao svoju zvaničnu ratnu platformu 6 strateških ciljeva „srpskog naroda u Bosni i Hercegovini“, koju je na tom istom zasijedanju novoizabrani načelnik Glavnoga štaba Vojske Srpske Republike Bosne i Hercegovine Ratko Mladić precizno i jasno nazvao – genocidnom.

Ratna platforma tzv. Narodne skupštine Srpske Republike Bosne i Hercegovine uistinu i jeste precizni genocidni plan.

Rezultati paradržavne, secesionističke tvorevine pod imenom Srpska Republika Bosna i Hercegovina, odnosno Republika Srpska, jasno su mjerljivi rezultatima političkoga i vojnoga vrha Republike Srpske 1992–1995. Žalbeno vijeće Međunarodnoga mehanizma za krivične sudove, kao pravni sljedbenik Haškoga tribunala, na doživotni zatvor osudilo je prvoga predśednika Republike Srpske Radovana Karadžića za genocid, zločine protiv čovječnosti „neviđenih razmjera i brutalnosti“ i kršenja zakona i običaja rata.

Žalbeno vijeće Haškoga tribunala pravosnažno je osudilo prvoga predśednika Skupštine Republike Srpske Momčila Krajišnika na 20 godina zatvora „zbog zločina nad nesrpskim stanovništvom“ tokom agresije na Bosnu i Hercegovinu.

Po istome osnovu Haški tribunal je osudio na 11 godina zatvora i ratnu potpredśednicu i poratnu predśednicu Republike Srpske Biljanu Plavšić. Drugi potpredśednik Republike Srpske Nikola Koljević pucnjem u vlastitu sljepoočnicu januara 1997. godine osujetio je mogućnost da kompletno političko rukovodstvo Republike Srpske bude kažnjeno za počinjene zločine u Bosni i Hercegovini.

Prvi čovjek Vojske Republike Srpske Ratko Mladić osuđen je pred sudijama UN tribunala na doživotni zatvor zbog genocida, zločina protiv čovječnosti, progona, istrebljenja i drugih ratnih zločina.

Kad se presudama za zločine najužeg političkog i vojnog vrha Republike Srpske dodaju i presude nižerangiranim oficirima, poput doživotnih kazni Ljubiši Beari, Zdravku Tolimiru i Vujadinu Popoviću ili kazni od 35 godina Radosavu Krstiću i Dragu Nikoliću, 20 godina Momiru Nikoliću, 18 godina Radivoju Miletiću i sl., suma onoga što se 9. januara proslavlja kao Dan Republike Srpske i što predśednik Skupštine Crne Gore čestita jesu više od 100.000 ubijenih i preko dva miliona raseljenih tokom agresije na BiH.

Zapravo, 9. januara i ne proslavlja se ništa drugo do genocid i udruženi zločinački poduhvat, čije su idejne osnove hibrid Garašaninova Načertanija i svetosavlja Dimitrija Najdanovića i Nikolaja Velimirovića – oživotvorene u ideologiji velikosrpskog fašizma, vječito žednoga krvi i teritorija.

Da je manji entitet Bosne i Hercegovine u ovih 29 godina, otkako je utemeljen u Dejtonu, iznjedrio svojeg Vilija Branta, ne samo da bi prvo pošao u Potočare da se pokloni žrtvama genocida već bi i jasno poručio da današnji manji entitet Države Bosne i Hercegovine neće baštiniti tradiciju genocidne pseudodržavne teritorije pod imenom Republika Srpska čiji su tvorci presuđeni ratni zločinci.

Pozvao bi na prestanak prebijanja i proganjanje povratnika bošnjačke nacionalnosti, onih koji su izbjegli genocidnu kamu na teritoriji manjega entiteta BiH… Poručio bi i da se suočavanje sa zločinom i defašizacija društva mora pokrenuti odmah, u ime budućnosti svih građana Bosne i Hercegovine, koja će se razvijati kao pluralno, demokratsko, dakle građansko, a ne etnokratsko društvo i da će manji entitet Bosne i Hercegovine toj viziji dati puni doprinos. Ali, Vilija Branta u manjem entitetu BiH nema ni za lijeka, a šanse da, recimo, Dragan Bursać, kao moralna savjest toga društva, uskoro preuzme neku od državnih funkcija ne izgledaju danas dostižnim.

Kad su već propuštili priliku da nakon izbora četničkoga vojvode za predśednika Skupštine Crne Gore demonstrativno napušte Skupštinu i borbu za opstanak Crne Gore nastave kao izvaninstitucionalnu, delegitimišući time rezultate Vučićeva projekta „legalnog“ preuzimanja vlasti, kad su već propuštili šansu da nakon Mandićeva boravka u Vučićevu izbornome štabu, pokrenu inicijativu za njegovu smjenu – ne zato što bi inicijativa uspjela već zato što bi ogolila da je na čelu parlamentarne većine upravo Vučićeva marioneta Mandić – danas, nakon Mandićeve sramne čestitke proslave genocida, crnogorska opozicija bi morala inicirati smjenu i – ukoliko inicijativa ne prođe – napuštiti Skupštinu kojom predśedava slavitelj genocida.

Morala bi to uraditi jer borba za Crnu Goru mora se zasnivati na viziji, vrijednostima i strategiji, a ne na pogubnom iščekivanju da se iz sitnih međusobica predstavnika parlamentarne većine ukaže prilika da ih neka od potencijalno zaraćenih frakcija Aleksandra Vučića pripušti u vlast.

Tom filistarskom, kolaborantskom taktikom, koje se kao pjan plota opozicija drži evo već duže od tri godine, osim što aktivno rade na svojem nestanku, predstavnici opozicije aktivno i pomažu Aleksandru Vučiću u namjeri da Crnu Goru koja je šaptom pala, šaptom i temeljno preoblikuje. Paf paf!