Srbonacista Aleksić laže da KARAĐORĐE nije ubio svog oca, zapise su ostavili voždovi najbliži saradnici

Za aktuelno.me

Piše: Miroslav Ćosović

U utorak sam objavio članak u kom sam pokazao kako je četnik Budimir Aleksić u ime srbonacizma lagao da su Vasojevići učestvovali u Prvom srpskom ustanku, pritom se Aleksić pozvao na akademika CANU Miomira Dašića, koji je napisao da su Vasojevići prvih godina ustanka “ostali mirni”. A ni kasnije nije bilo nikakvog značajnijeg učešća Vasojevića u Karađorđevom ustanku, iako je Karađorđe došao skoro na granicu sa Vasojevićima.

U istoj emisiji (Istorijske paralele Budimir Aleksic, 14. mart 2012), u kojoj je lagao da su Vasojevići učestvovali u Prvom srpskom ustanku, malo kasnije voditelj emisije Adžić (na 13:12) mu je postavio pitanje – “da li mu je poznato da je Karađorđe bio oceubica i bratoubica”. Aleksić je odgovorio: “Ja naravno znam za tu priču o oceubistvu, što – nije dokazano, to je jedna priča.” Aleksić je slagao, u svom uobičajenom maniru srbonaciste.

KNJIGA SA ŚEĆANJIMA UČESNIKA KARAĐORĐEVOG USTANKA, OBJAVLJENA 1980. GODINE

U Beogradu je 1980. godine u izdanju Srpske književne zadruge objavljena knjiga “Kazivanja o srpskom ustanku 1804.” Knjigu je priredila Dragana Samardžić, a sastoji se od śećanja četiri učesnika Karađorđevog ustanka – Janićija Đurića, Gaje Pantelića, Petra Jokića i Ante Protića. Dakle, riječ je o knjizi u kojoj se nalaze vrlo kredibilni istorijski izvori. Pomenuti Đurić, Pantelić, Jokić i Protić su o Karađorđevom ustanku pričali kao već stari ljudi, polovinom 19. vijeka.

JANIĆIJE ĐURIĆ PRIČA KAKO JE KARAĐORĐE UBIO OCA

Janićije Đurić rođen je oko 1779. u Stragarima. Bio je pisar Karađorđev, sebe je nazivao – “tajni sekretar vrhovnoga vožda”. Družio se sa Karađorđem mnogo prije ustanka i bio je Karađorđev čovjek od povjerenja. Đurićevi savremenici smatraju da je imao veliki uticaj na Karađorđa. Tokom ustanka djelovao je iz pozadine, Karađorđe ga je slao i u diplomatske misije. Evo faksimilȃ strana 15 i 16, Đurić pripovijeda:

GAJA PANTELIĆ PRIČA KAKO JE KARAĐORĐE UBIO OCA

Gavrilo Gaja Pantelić rođen je oko 1774. u Žabarima. Karađorđe i Pantelić su se znali od mladosti i Karađorđe ga je pred ustankak kao svog prijatelja, rođaka i komšiju slao najuglednijim Srbima da ih poziva na bunu, a Pantelić je ovaj posao vrlo dobro izvršio. Tokom cijelog ustanka Pantelić je bio voždov saradnik, prijatelj i izaslanik, Karađorđe ga je štedio od žešćih bojeva sa Turcima. Pantelić svjedoči kako je Karađorđe ubio oca, pročitajte sa faksimila iz knjige:

PETAR JOKIĆ PRIČA KAKO JE KARAĐORĐE UBIO OCA

Petar Jokić je sa Karađorđem bio prijatelj od mladosti, rođen je oko 1779. godine, u Topoli. Bio je jedan od ljudi u koje je Karađorđe imao najveće povjerenje. Kad se Karađorđe skrivao od Turaka, često je Jokić jedini znao đe je i za to vrijeme mu se starao o porodici. Jokić se takođe borio u najžešćim bitkama i bio ranjavan. Knjaz Miloš ga je 1837. postavio za sudiju u valjevskom okružnom sudu. Umro je 1852.  godine. I Jokić je posvjedočio da je Karađorđe ubio oca, pročitajta sa faksimilȃ iz knjige.

KOJA JE NAMJERA SRBONACISTE ALEKSIĆA KAD LAŽE DA KARAĐORĐE NIJE UBIO OCA

Aleksić je vjerodostojni nacista, srpski nacista. Nacizam je ideologija obožavanja svoje nacije i glavna težnja nacista je da se njihova nacija širi na račun drugih nacija što uključuje asimilaciju, etničko čišćenje i ubijanje pripadnika onih nacija za koje nacisti smatraju da su im konkurentne. Da bi se nacistički projekat ostvario mora se svom narodu, svojoj naciji, neprestano dokazivati kako jesu kadri da se šire na račun drugih nacija i kako to zaslužuju svojom istorijom i svojom snagom, svojom posebnošću u odnosu na nacije koje se planiraju potisnuti.

Tako je Hitler Njemce ubjeđivao da su posebni iznad drugih i da im pripada misija da se šire na račun drugih nacija i da vladaju šireći se. Srpski nacista Aleksić laže da Karađorđe nije ubio oca zato što srpski nacizam Karađorđa smatra za jednog od svojih najvažnijih likova u istoriji, te može biti defetizam ako se sazna da je jedna tako istaknuta ličnost iz njihove istorije počinila tako nemoralno djelo. Aleksiću nije prihvatljivo – da je Karađorđe ubio oca – i da se to saopšti običnim neobrazovanim Srbima, jer će oni biti razočarani, reći će – “gle, kakvi su nam najveći Srbi bili, loši smo ljudi”.

Zar umjesto da kao pravi nacista, Aleksić nalazi mane drugim nacijama, zar da priznaje mane svojoj naciji?

Ako obični Srbi počnu da sumnjaju u moral svoje nacije, postoji ogromna opasnost da se neće moći nagovoriti da krenu u čišćenje drugih nacija, zato Aleksić istoriju Srba hoće da predstavi kao fantastičnu, kao istoriju koju je napravila super rasa, nekakva SRBOARIJEVSKA rasa.

Aktuelno je već, 7. avgusta, u članku “ISPOSTAVA BIA-e IN4S PREVAZIŠLA SEBE: Srbi se kao narod formirali u kamenom dobu, još dok su bili pećinski ljudi”, pokazalo kako Gojko Raičević, šef crnogorskog dijela srbonacističke propagande objavljuje članke u kojima tvrdi da su Srbi kao narod stari 12.000 ljudi, formirali se još dok su bili u pećinama.

Dakle, laganje Budimira Aleksića kako Karađorđe nije ubio oca, je dio njegovog srbonacističkog bića.  Aleksićev đed je bio saborac SS divizije Princ Eugen, koja je masakrirala Pivljane, Veličane i mnoge druge širom Crne Gore i Jugoslavije; u kući Budimira Aleksića nepokolebljivo se nastavlja sa nacizmom.